Front Briański (ros. Брянский фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.
- I formowanie
Utworzony 14 sierpnia 1941, w celu odparcia ewentualnego niemieckiego ataku na Briańsk[1].
Front rozwinął się w rejonie: Orzeł, Briańsk, a w jego skład weszła 13 i 50 Armia oraz lotnictwo liczące 159 samolotów. Dowódcą lotnictwa frontu mianowano gen. mjra Fiodora Połynina[1]. Front Briański prowadził walki obronne na kierunku: Orzeł, Kursk (30 września – 29 października), następnie brał udział w walkach pod w walkach pod Moskwą. Rozwiązany 10 listopada 1941.
- II sformowanie
Utworzony 24 grudnia 1941.
Rozwinął się na linii: Tarusa, Aleksin, Kosa, Gora, Torchowo, Burakowo, Michajłow w walce przeciwko niemieckiej Grupie Armii Środek. 28 czerwca – 16 sierpnia 1942 prowadził walki obronne przeciw niemieckiej Grupie Armii B. 7 sierpnia wydzielono z niego Front Woroneski. 24 stycznia – 5 lutego przeprowadził woronesko-kostromską operację przeciw 2 Armii niemieckiej. Rozwiązany 12 marca 1943. Jego armie weszły w skład Frontu Centralnego i Frontu Zachodniego.
- III sformowanie
Utworzony 28 marca 1943.
Wziął udział w operacji orłowskiej i operacji briańskiej przeciw 9 Armii niemieckiej. Uczestniczył w bitwie kurskiej (5 lipca – 23 sierpnia 1943) w czasie której dowództwo frontu tworzyli następujący oficerowie: dowódca Markian Popow, szef sztabu Leonid Sandałow, członkowie rady wojennej Lew Mechlis i S. Sabalin oraz szef zarządu politycznego A. Pigurnow[2]. Przemianowany 10 października 1943 na Front Bałtycki. Część jego wojsk weszło w skład Frontu Centralnego.
Struktura organizacyjna
Dowództwo frontu
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
