Od 1225, zgodnie z życzeniem męża, spowiednikiem i kierownikiem duchowym Elżbiety został Konrad z Marburga, kaznodzieja i inkwizytor. Duchowny z jednej strony kładł pewne granice uczynkom miłosierdzia świętej. Obawiał się także jej praktyk ubóstwa, inspirowanych życiem współczesnych jej świętych Franciszka i Klary. Przypominały mu jednak zbytnio ascezę grup heretyckich (gnostyckich). Z drugiej strony oczekiwał, że nie będzie jadła potraw dworskich, pochodzących z niepewnego źródła, tzn. z danin niesprawiedliwie ściąganych od chłopów. Elżbieta praktykowała z tego powodu wiele postów. Blisko zamku zbudowała szpital, w którym sama usługiwała chorym i ubogim, często spłacając ich długi[4].
Po 6 latach małżeństwa w 1227 zmarł jej mąż podczas wyprawy krzyżowej do Ziemi Świętej. Elżbieta została odsunięta od życia dworskiego przez regenta jej małoletniego syna, Henryka Raspe, opuściła zamek w Wartburgu i przeniosła się do Eisenach.
Po śmierci męża, z obawy przed rozrzutną wdową, próbowano pozbyć się jej z zamku, nie było dla niej i jej dzieci miejsca także w Wartburgu. Dopiero, gdy towarzysze męża wrócili z wyprawy krzyżowej, ujęli się za nią. Rodzina proponowała jej nowe, korzystne małżeństwo. Elżbieta jednak w Wielki Piątek 1229. w kaplicy zamku w Wartburgu, do którego wróciła na jakiś czas, złożyła na ręce franciszkanów ślub wyrzeczenia się własnej woli, w służbie ubogich i chorych. Następnie, wbrew woli Konrada (jej spowiednika), przeniosła się do Marburga, gdzie zbudowała nowy szpital, pod wezwaniem św. Franciszka, niedawno kanonizowanego. Konrad próbował wprowadzić ład w jej żywiołową posługę, ograniczając ilość rozdawanej jałmużny i liczbę chorych, którym sama usługiwała. Chciał ją uchronić przed zarażeniem, co niestety stało się faktem, wcześniej niż myślał. 17 listopada 1231 zmarła w wieku zaledwie 24 lat. Jej ostatnie słowa przed śmiercią, gdy zbliżała się północ, brzmiały: "Oto godzina, kiedy Dziewica porodziła swe Dzieciątko!"[5].
Za sugestią Konrada, i z polecenia papieskiego, przeprowadzono badania tych, którzy zostali uzdrowieni przy jej grobie pomiędzy sierpniem 1232. i styczniem 1235. Wyniki badań zostały uzupełnione krótkim żywotem przyszłej świętej i świadectwami służebnic i towarzyszek Elżbiety (Libellus de dictis quatuor ancillarum s. Elizabeth confectus). Została kanonizowana przez papieża Grzegorza IX.
Jej ciało złożono w złotym grobowcu, zachowanym do dziś dnia w Marburgu w kościele pod jej wezwaniem.
W okresie Reformacji jej własny potomek, Landgraf Filip I "Wielkoduszny" z Hesji, wyjął i rozrzucił jej doczesne szczątki. Elizabethkirche jest obecnie kościołem protestanckim, kaplica Elżbiety z relikwiarzem jest dostępna dla modlitwy katolickiej.
Marburg stał się centrum Zakonu krzyżackiego, który przyjął Świętą za swą drugorzędną patronkę.
W 1228. złożyła śluby jako jedna z pierwszych tercjarek franciszkańskich. Oddała się całkowicie modlitwie, pokucie i uczynkom miłosierdzia. Sprowadziła z rodzinnych Węgier do Turyngii zakonników św. Łazarza. W Marburgu ufundowała przytułek dla opuszczonych, gdzie codziennie posługiwała ubogim, prowadząc jednocześnie bardzo surowy tryb życia.
Na jej grobie Zakon Krzyżacki wzniósł Kościół św. Elżbiety w Marburgu, który jest jednym z najstarszych gotyckich kościołów w Niemczech. Sława jej świętości była tak wielka, że jej grób zaraz po jej śmierci stał się celem licznych pielgrzymek. W związku z tym, że Marburg stał się miastem protestanckim, w XIX wieku szczątki św. Elżbiety przeniesiono do Andechs w katolickiej Bawarii.
Krótko po kanonizacji kult świętej stał się popularny w ówczesnym królestwie Węgier, gdzie nazywano ją "Elżbietą Węgierską" lub "Elżbietą wdową". Poświęcony jest jej m.in. największy gotycki kościół (i największa świątynia katolicka w ogóle) na Słowacji – katedra św. Elżbiety w Koszycach.
2007 został ogłoszony przez Kościół katolicki "Rokiem św. Elżbiety Węgierskiej" (osiemsetna rocznica narodzin). W Niemczech obchody były organizowanie wspólnie przez kościoły katolicki i ewangelicki. Rok jubileuszowy zainaugurował w bazylice św. Piotra w Rzymieprymas Węgier – kardynał Péter Erdő[7].
↑H. Fros, F. Sowa, Księga imion i świętych, t. 2, Kraków 1997, kolumna 143.
↑Lázaro Iriarte OFMCap, Józef Salezy Kafel OFMCap, Andrzej Józef Zębik OFMCap, Krystyna Kuklińska OSC: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 569. ISBN 83-910410-0-X.
↑Por. A.M.Sicari, Santa Elisabetta d'Ungheria (1207-1231) w Il nono libro dei ritratti di santi, Milano: Jaca Books, 2006, ISBN 88-16-30427-8, s.17-19.
↑Por. A.M.Sicari, Santa Elisabetta d'Ungheria (1207-1231), s.20-23.
.JPG)
