Viae Romanae erant viae temporibus imperii Romani exstructae atque sustentae. Milia per chilometra totam fere Europam percurrebant. Cursus approximatus compitaque eorum in Tabula Peutingeriana descripta sunt.
Infrastructura
Romani primo vias in Europa media aedificaverunt. Cum callidissime ratione Romana viarum munificandarum exstruerentur secus ac semitae Germanorum vel Gallorum non solum qualibet tempestastate atque humore viatoribus patebant sed etiam facultatem admodum directe per planities, immo etiam exstructis subsidiis artificialibus (e.g. pontibus atque muris) per montes iter faciendi praebebant. Romani vias certa ratione munificare soliti sunt, quarum quattuor diversi modi cernere possumus:
viae publicae iussu administrationis imperii Romani sumptu publico exstructae sunt a militibus, servis atque captivis, quorum ossa ubique iuxta vias Romanas inventa laboribus duris indicio sunt.
viae militares ex causis militaris etiam publico sumptu aedificatae sunt.
viae vicinales a magistratibus provincialibus aedificatae atque sustentae sunt.
viae privatae imprimis in provinciis magni momenti fuerunt cum villae cum oppidis iungerent.
Antequam via munificari potuit tractus primo dumentis exstirpi terraqua in cursu viae futurae effodi debuit. Tum fossa lapidibus rudibus, deinceps glareis, demum harenis impleta est; posthac superficies viae lapidibus pavimentalibus tecta est. Lapides ad marginem canalisationi viae profuerunt. Mirabile dictu ipse poeta erat, qui carmine quodam artem viae struendae quam diligentissime perscripsit, Statium dico de via Domitiana.[1]
Stratum viarum maxime idoneum erat ad itinera per pedes, eques vel in curribus faciendum. Volventibus annis commeatu tamen viae gradatim deterebantur.
Adhuc supersunt plurima exempla Romanarum viarum, quarum fragmenta autem non iam pars viarum hodiernarum sunt. Nonnullae tamen viae supra fundamenta viarum Romanarum exstructae sunt.
Ars viarum strato munificandarum imprimis imperante Iulio Caesare introducta est cum erat proconsul provinciae Galliae etsi plurimae urbes in terris Mediterraneis sitae iam antea lapidibus modo pavimentali utebantur. Vias stratas maximi momenti in rebus militaribus fuisse manifestum est cum per vias Romanas primo facultas copiarum celeriter transmovendarum offertur quod in provinciis administrandis terrasque externas capiendas valde profuit. Simul a Romanis etiam ubique in provinciis subiectis castra posita sunt, in quibus faciendis etiam incolae provinciarum et servi adhibiti sunt.
Vias Romanas tenus saepe milenaria Romana posita erant, quae intervalla et spatia inter urbes indicabant.
Per Viam Sucinariam dictam viam commerciorum faciendorum oras maris Baltici cum Austria Romana atque deinde Aquileia nectebantur, praeterea exstabat via tractus circa Hamburgum hodiernum et Massaliam iungens. Nexus etiam hieme perviabilis Carnuntum et Aquileiam iungens etiam Via Sucinaria Romana nuncupatur.
Ad compita maiorum viarum mox vici mercatorii orti sunt.
Colin O'Connor, Roman Bridges. Cantabrigiae: Cambridge University Press, 1993.
Raymond Chevallier: Les voies romaines. Colin, Paris 1972.
Hans Bauer: Die römischen Fernstraßen zwischen Iller und Salzach nach dem Itinerarium Antonini und der Tabula Peutingeriana. Neue Forschungsergebnisse zu den Routenführungen. Herbert Utz Verlag, München 2007. ISBN 3-8316-0740-0.
Arnold Esch: Römische Straßen in ihrer Landschaft: das Nachleben antiker Straßen um Rom. Mit Hinweisen zur Begehung im Gelände. Zabern, Mainz 1997. ISBN 3-8053-2023-X.
Werner Heinz: Reisewege der Antike. Unterwegs im Römischen Reich. Stuttgart, Theiss 2003. ISBN 3-8062-1670-3.
Margot Klee: Lebensadern des Imperiums. Straßen im Römischen Weltreich. Konrad Theiss Verlag, Stuttgart 2010. ISBN 978-3-8062-2307-1.
Nexus externi
ORBIS est depictio omnium viarum atque intervallorum inter omnia fere oppida Romani imperii