A Igrexa adventista do sétimo día^{[n. 1]} é unha denominación cristiá^[3] protestante,^[4] distinguida pola súa observancia do sábado^{[n. 2]} como día de repouso e pola súa énfase na crenza dunha inminente segunda chegada de Xesucristo.^[6][7][8][9] A denominación xurdiu do movemento Millerista en Estados Unidos a mediados do século XIX, e foi establecida formalmente en 1863.^[9] Entre os seus fundadores destaca Ellen G. White, cuxos extensos escritos continúan sendo altamente valorados pola Igrexa.^[7]

Gran parte da teoloxía adventista corresponde a ensinos protestantes comúns, como a autoridade infalible das Sacras Escrituras, a Trindade e a salvación por graza. Con todo, presentan importantes crenzas distintivas, como o estado inconsciente dos mortos, o xuízo investigador e a observancia do sábado como día de repouso.^[3] A igrexa é coñecida pola súa énfase na saúde e a alimentación -promovendo activamente o vexetarianismo-,^[8] a educación, a protección da liberdade relixiosa, e os seus principios e estilos de vida conservadores.^[9]

A igrexa mundial réxese dunha maneira democrática; isto significa que os seus membros escollen delegados cada cinco anos para a elección de novos líderes, forman a Asociación Xeral dos Adventistas do Sétimo Día, con rexións máis pequenas administradas por divisións, unións, misións/asociacións e distritos. Actualmente conta con máis de 20 millóns de membros, ten unha presenza misioneira en máis de 200 países e territorios e diversifícase étnica e culturalmente. A igrexa administra numerosas escolas, universidades, hospitais, clínicas, institutos e casas editoriais en todo o mundo, así como unha destacada organización humanitaria coñecida como ADRA, a Axencia Adventista de Desenvolvemento e Recursos Asistenciais.

O xurdimento do adventismo enmárcase dentro do Segundo Gran Espertar relixioso, ocorrido durante a primeira metade do século XIX. A inestabilidade político-social -provocada polas Guerras napoleónicas-^[10] suscitou un reavivamento no estudo das profecías bíblicas por parte dun grupo de protestantes, quen consideraron acontecementos como o Terremoto de Lisboa de 1755, o Día escuro de Nova Inglaterra en 1780 e a choiva de meteoros de 1833, como sinais do inminente retorno de Xesucristo.^[11] O interese profético foi estimulado polos estudos apocalípticos de Isaac Newton^[10][12][13] e pola obra A chegada do Mesías en gloria e maxestade do xesuíta chileno Manuel Lacunza.^[10][14][15]

Un dos crentes máis entusiastas foi William Miller, un granxeiro baptista de Nova York, quen en 1818, tras dous anos de intenso estudo das profecías bíblicas, chegou á conclusión -baseándose en textos como Daniel 8:14^[16] e aplicando o principio día por ano- que Xesucristo volvería á terra ao redor do ano 1843.^[17][18][19]

En 1831, Miller comezou a propagar as súas ideas, dando inicio a un movemento que atraeu a unhas cincuenta mil persoas de distintas confesións relixiosas, moitas das cales foron expulsadas das súas igrexas de orixe ao adherirse ao Millerismo.^[18] As ideas de Miller foron difundidas por Joshua V. Himes,^[17] pastor baptista, mediante a edición das revistas Signs of the Times e The Midnight Cry, e a publicación de numerosos folletos.^[19] Xunto a Himes e outros líderes, Miller fixou definitivamente a data do regreso de Cristo para o 22 de outubro de 1844.^[17][19] Cando isto non ocorreu,^[20] a maioría dos seus seguidores abandonaron o movemento, retornando ás súas igrexas de orixe.^[19]

Un grupo minoritario continuou estudando os textos bíblicos, tentando atopar unha resposta á errada predición.^[19] Algúns chegaron á conclusión de que os cálculos de Miller eran correctos, pero errara na interpretación da «purificación do santuario» mencionada en Daniel 8:14.^[20] Eles consideraron que o texto se refería á «purificación do santuario celestial» e non á segunda chegada de Cristo,^[19] acontecemento que continuaron considerando inminente, pero evitando en diante sinalar unha data concreta.^[21] Dentro deste grupo destacaban Hiram Edson, impulsor da doutrina do santuario celestial; Joseph Bates, mariño xubilado que investira toda a súa fortuna na propagación da mensaxe millerita;^[22] e James White e Ellen Harmon, quen contraeron matrimonio en 1846.^[23] Bates converteuse no principal defensor da observancia do sábado como día de repouso,^[22] crenza adoptada dos Baptistas do Sétimo Día, e pronto aceptada polos líderes do movemento adventista.^[19][20]

Inicialmente, os adherentes do millerismo non tiñan a intención do formar unha nova igrexa, pero tras o gran chasco víronse na necesidade de contar cunha institución que coordinase a difusión das súas crenzas.^[24] En 1853 -como primeiro paso cara a unha organización formal- iniciouse a entrega de credenciais pastorais, e en 1860 os crentes acordaron a creación dunha entidade que puidese ser legalmente propietaria das casas de culto e dunha imprenta adquirida en 1855, que ata ese momento atopábanse a nome de James White.^[24] Na asemblea, celebrada en Battle Creek, Míchigan, escolleron ser coñecidos como adventistas do sétimo día.^[19][24]

A organización oficial da igrexa realizouse o 21 de maio de 1863, ao constituírse a Asociación Xeral dos Adventistas do Sétimo Día, que contaba inicialmente con 3500 membros, distribuídos en 125 igrexas que eran dirixidas por 30 pastores.^[19] Como presidente da igrexa foi elixido de forma unánime James White, quen declinou o cargo, o cal foi ocupado finalmente por John Byington.^[24]

A partir de 1870, a igrexa volveuse cara ao traballo misioneiro, triplicando o seu número de membros a 16 000 en 1880 e establecendo presenza máis aló dos Estados Unidos a finais do século XIX. O rápido crecemento continuou, chegando a 75 000 membros en 1901. Nese tempo, a denominación operaba dous colexios, unha escola de medicina, unha ducia de academias, 27 hospitais e 13 casas editoras. En 1945, a igrexa informaba que tiña 210 000 membros nos Estados Unidos e o Canadá, e 360 000 no estranxeiro; contaba cun orzamento de 29 millóns de $USD e a cantidade de alumnos nas súas institucións educativas chegaba a 140 000.^[25]

Durante gran parte do século XIX, a igrexa loitou a medida que se formaban as súas crenzas e doutrinas fundamentais, especialmente por un número de teólogos que apoiaban a doutrina do arianismo (aínda que Ellen White estaba en contra dela).^[26] Isto, xunto a outras posturas teolóxicas da igrexa, levou ao consenso entre grupos Protestantes conservadores de cualificala como unha seita.^{[27][28][29][30]} Con todo, a Igrexa Adventista adoptou a súa postura oficial respecto da Santa Trindade a comezos do século XX e comezou a dialogar con outros grupos protestantes cara á metade do século XX, gañando aos poucos recoñecemento como igrexa protestante.

Os adventistas do sétimo día basean a súa doutrina nas cinco soas que resumen as crenzas teolóxicas básicas dos protestantes: a Biblia como a única norma de fe e práctica dos cristiáns,^[31] Cristo como único mediador entre Deus e os homes,^[32] e a salvación como un don divino recibido unicamente mediante a fe,^[33] que ten o propósito de vivir unha vida que glorifique soamente a Deus.^[34]

A Igrexa mostrouse remisa á formalización dun credo, argumentando que «A Biblia e só a Biblia» constitúe o seu único credo.^[35] Con todo, debido á necesidade dunha publicación oficial que permitise á comunidade comprender mellor a fe adventista, un comité da Asociación Xeral preparou un documento que expuña en forma abreviada as principais ensinanzas da denominación.^[35] Esta declaración -que incluía 22 afirmacións- foi publicada por primeira vez no anuario institucional de 1931, e permaneceu vixente ata que a sesión da Asociación Xeral realizada en 1980 substituíuna cun resumo similar pero máis amplo, que contiña 27 parágrafos publicados baixo o título de Crenzas Fundamentais dos adventistas do Sétimo Día.^[35]

Co obxectivo de asegurar que non se interpretase o documento como un credo inmodificable, no ano 2000 engadiuse un preámbulo, expresando que «Estas crenzas, tal como se presentan aquí, constitúen a forma como a igrexa comprende e expresa as ensinanzas da Escritura. Pódense revisar estas declaracións nun congreso da Asociación Xeral, se o Espírito Santo leva á igrexa a unha comprensión máis plena da verdade bíblica ou atopa unha linguaxe mellor para expresar as ensinanzas da Santa Palabra de Deus.»^[35] Unha expansión e revisión tal ocorreu o ano 2005 ao aprobarse unha declaración adicional, quedando resumida a doutrina da igrexa en 28 crenzas fundamentais. A aceptación pública destas crenzas é prerrequisito para o bautismo e, por tanto, para ser chegar a ser membro da Igrexa.^[36]

Case todas as crenzas da Igrexa adventista son compartidas por un ou máis grupos cristiáns. Con todo, algunhas son trazos distintivos desta denominación.^[37]

Os adventistas do sétimo día comparten cos cristiáns e os credos protestantes históricos a crenza nun só Deus creador, sustentador e gobernante do universo, que é omnipotente, omnisciente e omnipresente.^[38] Profesan que a divindade é unha unidade de tres persoas coeternas: Deus o Pai,^[39] Deus o Fillo^[40] e Deus Espírito Santo.^[41]

Cren tamén que as Sacras Escrituras -que abarcan o Antigo e o Novo Testamento- son a revelación inspirada de Deus aos homes, e constitúen a única regra de fe e práctica.^[42]

Sosteñen que Xesucristo é Deus en toda a extensión da palabra, e que existiu co Pai desde toda a eternidade. Se encarnou mediante unha concepción milagrosa e un nacemento virxinal, e viviu unha vida sen pecado na terra. A súa morte vicaria e expiatoria é suficiente por si mesma para a redención da humanidade. Ao terceiro día resucitou da tumba, e posteriormente ascendeu literal e fisicamente ao ceo, onde exerce como mediador ante o Pai.^[43] Retornará á terra nunha segunda chegada inminente, literal, persoal, visible e de alcance mundial.^[44]

Consideran ademais que o home foi creado inmaculado, pero que pola súa subseguinte caída entrou nun estado de separación e depravación. Con todo, pode alcanzar a salvación unicamente por graza, a través da fe no sacrificio de Xesús na cruz.^[45] A entrada á vida nova en Cristo é mediante o bautismo, unha confesión pública da morte do vello home e do novo nacemento. A igrexa é a comunidade de crentes que confesan que Xesucristo é Señor e Salvador,^[46] un corpo con moitos membros, chamados de toda nación, raza, lingua e pobo.^[47] Desta forma, ensinan que o home é xustificado pola fe, santificado pola morada interior de Cristo a través do Espírito Santo, e será glorificado na resurrección ou translación dos santos, cando Xesucristo retorne á terra.^[48] Na Terra Nova, Deus proporcionará un fogar eterno para os redimidos e un ambiente perfecto para a vida, o amor, o gozo e a aprendizaxe eternas na súa presenza.^[49]

Por último, comparten que o matrimonio foi establecido por Deus no Edén para que fose unha unión para toda a vida entre un home e unha muller,^[50] que haberá un xuízo de todos os homes,^[51] e que o evanxeo ha ser predicado como testemuño a todo o mundo.^[37]

En canto a certas doutrinas controvertidas entre os cristiáns, os adventistas do sétimo día sosteñen un de entre dous ou máis puntos de vista.^[37]

Aseveran que os Dez Mandamentos son a norma de vida e conduta para os homes de todos os tempos, rexeitando que o decálogo cambiase ou que fose abolido.^[52] Comparten cos baptistas do sétimo día e outros grupos a crenza en que o sétimo día da semana, o sábado, é o día de repouso bíblico. Negan que fose abolido, que pasase a ser o primeiro día ou que sexa soamente unha sétima parte do tempo.^[53]

Manifestan que a humanidade é libre para escoller ou rexeitar o ofrecemento de salvación mediante Cristo, negando que Deus predeterminara que algúns homes se salven e que outros se perdan.^[37] Afirman que o home foi dotado na creación de inmortalidade condicional, rexeitando que as persoas teñan inmortalidade innata ou unha alma inmortal.^[54] Os malvados serán castigados con sufrimento e unha destrución completa no lago de lume. Non cren nun inferno que arderá eternamente no que as almas serán atormentadas sen fin.^[55]

Consideran que os crentes son responsables polo uso adecuado do tempo, das capacidades e posesións, e das bendicións da terra e os seus recursos, os cales Deus colocou baixo o seu coidado. Promoven o décimo como o plan de Deus para o sostemento da igrexa, negando que este fose instruído unicamente para os xudeus.^[56]

Sobre o bautismo, cren que debe administrarse unicamente por inmersión; non mediante aspersión, derramamento, inmersión tripla ou outras formas.^[57] Ensinan que ten que practicarse a ordenanza instituída por Cristo de lavar os pés uns a outros en ocasión da Cea do Señor; non cren que tal cousa fóra soamente un acomodo aos costumes e necesidades daqueles tempos.^[58]

Por outra banda, os adventistas cren que Deus creou o mundo en seis días literais, rexeitando que a creación se efectuase ao longo de miles de millóns de anos ou de procesos evolutivos.^[59]

Respecto da interpretación profética,^{[n. 3]} consideran que o punto de vista acertado é exposto de forma idónea polo que se coñece como a escola historicista,^{[n. 4]} fronte aos sistemas seguidos por preteristas^{[n. 5]} e futuristas.^{[n. 6]}

Sosteñen que a igrexa e o Estado deberían actuar en esferas completamente separadas. Negan que, nun esforzo por controlar a relixión ou as actividades relixiosas dos homes, a Igrexa deba dominar ao Estado, ou o Estado deba gobernar á Igrexa.^[37]

Finalmente, promoven a abstinencia de prácticas tales como o uso de bebidas alcohólicas e do tabaco. Consideran que a indulxencia nestas cousas non é representativa do carácter de Deus.^[61]

Nalgunhas áreas do pensamento cristián, as doutrinas dos adventistas do sétimo día non son compartidas por ningunha outra denominación.^[37]

Cren que hai un santuario no ceo onde Cristo ministra como sumo sacerdote e mediador en dúas fases diferenciadas, a primeira das cales culminou en 1844. Consideran ademais que haberá un xuízo investigador no que se decidirán os destinos de todos os homes antes da segunda chegada de Cristo.^[62]

Afirman que o don profético -ou «espírito de profecía»- é un dos dons do Espírito prometidos á igrexa dos últimos días,^[63] e que ese don foi manifestado á Igrexa Adventista do Sétimo Día na obra e escritos de Ellen G White.^[64]

Consideran que o selo de Deus e a marca da besta, mencionados no libro de Apocalipse, son os símbolos das forzas opostas do ben e o mal no último gran conflito antes de que Cristo veña por segunda vez.^[65]

Por último, ensinan que os tres anxos de Apocalipses 14 representan a proclamación da última mensaxe de Deus ao mundo en preparación para a vinda de Cristo.^[66]

Para santificar o sábado, os adventistas abstéñense de actividades laborais nese día. Ademais evitan participar noutras formas de recreación seculares como competencias deportivas, ir ao cinema, ir de compras ou mirar programas de televisión. Con todo, paseos ao aire libre, actividades orientadas á vida familiar, traballo caritativo e outras actividades de carácter compasivo son permitidas.

Gran parte do venres é usado na preparación do sábado; por exemplo, preparar a comida para o sábado, ordenar a casa, lavar e pasar o ferro etc. Algúns adventistas reúnense o venres pola tarde para recibir o sábado.

O sábado de mañá comeza co estudo da Biblia que na maioría dos países comezará normalmente ás 9:00, coa «escola sabática», a cal é un momento de estudo da Biblia cun folleto como apoio para o estudante. Este folleto é distribuído a todas as igrexas adventistas no mundo, tendo un tema de estudo en común durante un trimestre.

Cada clase de escola sabática consta co seu propio folleto de estudo. Estes son, de acordo á idade: Berce (0-2 anos), Infantes (3-5), Primarios (6-9), Intermediarios ou Menores (10-12), Adolescentes (13-15), "Xuvenís " (15-17) e Adultos (18 en diante). Neste estudo bíblico filial que pode incluír cantos, relatos misioneiros, oracións e o estudo da Biblia que se estenderá ata ao redor das 10:45. Fórmanse varios grupos nos cales os temas bíblicos e preguntas prácticas son discutidos con liberdade. Logo de dar o informe misioneiro e os anuncios correspondentes á igrexa, a congregación reunirase novamente para un servizo de igrexa que segue un formato evanxélico que pode diferir de igrexa a igrexa pero que sempre terá un sermón como característica principal, lectura da Biblia, entonación de himnos do Himnario Adventista, recolección de décimos e ofrecemento.

Os membros da Igrexa Adventista practican a cea do Señor (coñecida noutras denominacións como eucaristía) unhas catro veces ao ano, a cal é un servizo aberto para membros e non-membros da igrexa, e que consiste en renovar votos con Deus xa que ao ser bautizados vólvese a nacer, baseado en Xoán 13^[67]. O servizo inclúe unha cerimonia de lavamento dos pés e a participación da Cea do Señor que consiste en pans sen fermento e zume de uva non fermentado.

Nalgunhas igrexas, os membros e outros amigos poden quedar nela para un xantar comunitario, para o cal todos contribúen cun prato. As actividades do sábado de tarde poden variar moito dependendo do contexto cultural, étnico e social.^[68]

As actividades de extensión misioneira da Igrexa Adventista apuntan tanto a non crentes como a crentes doutras denominacións. Os adventistas do sétimo día cren que Cristo chamou aos que cren nel para predicar en todo o mundo. Como tal, a Igrexa ten presenza en máis de 200 países no mundo. Con todo, os adventistas son cautelosos para asegurarse de que a evanxelización non estorbe os dereitos básicos do individuo. A liberdade relixiosa é unha postura que a Igrexa Adventista do Sétimo Día apoia e promove. Os esforzos evanxélicos adventistas tradicionais consistían en misións urbanas e a distribución de folletos como The Present Truth (A verdade presente), que foi publicada por James White desde 1849.

Os adventistas, como o demostra a súa distribución extensa de folletos, do mesmo xeito que os seus devanceiros milleristas, por moito tempo foron propulsores dos ministerios baseados nos medios de difusión. Ata que J. N. Andrews foi enviado a Suíza en 1874, os esforzos mundiais adventistas consistían enteiramente na circulación de folletos (como os de White) en moitos lugares. A lectura dos devanditos materiais foi a razón primaria pola cal Andrews eventualmente foi chamado para viaxar ultramar. No último século, estes esforzos tamén involucraron a utilización dos medios de comunicación modernos tales como a radio e a televisión. O primeiro destes foi o programa radiofónico de H. M. S. Richards, Voice of prophecy ("The Voice of Prophecy"), que inicialmente foi transmitido desde Os Ánxeles en 1929.

Desde a súa fundación en 1863, a integridade e a saúde foron unha énfase da Igrexa Adventista.^[69] Os adventistas do Sétimo Día presentan unha mensaxe de saúde que recomenda o vexetarianismo^[70] e espérase a abstinencia de carne de porco, sangue, crustáceos, e outros alimentos proscritos como «animais inmundos» en Levítico 11^[71] e Deuteronomio 14:3-21^[72], do mesmo xeito que a abstinencia de alcol e tabaco ou outras drogas.^[73] Os adventistas abstéñense destes alimentos como desexo de manter un estilo de vida saudable honrando a Deus no coidado dos seus corpos pois o consideran, segundo Corintios 3:16-17^[74], templo do Espírito Santo.

Os pioneiros da Igrexa tiveron moito que ver na aceptación habitual dos cereais para o almorzo na dieta occidental, e o "concepto moderno de cereais" orixinouse entre os adventistas.^[75] John Harvey Kellogg foi un dos fundadores da obra da saúde para os adventistas. O seu desenvolvemento dos cereais para o almorzo como un alimento saudable levou á fundación da Compañía Kellog's polo seu irmán William. Tanto en Australia como en Nova Zelandia, a "Sanitarium Health Food Company", propiedade da igrexa, é un importante produtor de alimentos saudables e/ou vexetarianos, máis prominentemente "Weet-Bix".

Segundo varios estudos, a expectativa de vida media é de 88 anos entre os membros da Igrexa Adventista do Sétimo Día.^[76][77]

A posición oficial dos adventistas con respecto ao aborto é que non se aproban os abortos por razóns de control de natalidade, selección de sexo, ou outras conveniencias, só se permite cando a vida da nai está ameazada.

Segundo unha declaración oficial da Asociación Xeral dos Adventistas do Sétimo Día, os adventistas non levan a cabo matrimonios homosexuais.^[78][79] Dentro do matrimonio, o adulterio é a única circunstancia na que se permite o divorcio.

Os adventistas cren e animan aos seus fregueses a absterse de ter relacións prematrimoniais. A igrexa discrepa coas parellas de feito, ou dito doutra maneira, que as parellas convivan sen estar casadas.^[80]

A Igrexa Adventista do Sétimo Día está organizada cunha estrutura xerárquica ben definida, que concede poderes e responsabilidades a representantes e oficiais. Seis niveis definen a estrutura da Igrexa, desde o crente individual ata a organización mundial.

1. A igrexa local está composta de crentes individuais.
2. O distrito está composto por unha ou varias igrexas ou filiais que son dirixidas por un pastor.
3. O campo ou misión/asociación, componse de varios distritos nun territorio definido que pode abarcar toda unha rexión ou parte dela.
4. A unión componse de campos e misións/asociacións dentro dun territorio maior (frecuentemente un grupo de rexións ou un país enteiro).
5. A División componse das unións, abarca un determinado número de países. Cabe resaltar que a Igrexa Adventista non considera as divisións como un nivel da organización xa que son unha representación da Asociación Xeral nun determinado territorio.
6. A Asociación Xeral, é a unidade máis extensa da organización, componse de todas as Divisións de tódalas partes do mundo. Estas Unións están agrupadas en divisións da asociación xeral, con responsabilidade administrativa para áreas xeográficas particulares, que abarcan normalmente continentes enteiros ou gran parte deles.^[81]

A Igrexa Adventista administra un sistema educativo unificado en que operan unhas 7 806 escolas primarias e secundarias, do mesmo xeito que colexios, universidades, seminarios e escolas de medicina en máis de 145 países no mundo. Este sistema educativo involucra a uns 86 800 docentes e preto de 1 700 000 estudantes.^[82]

Os adventistas manteñen en funcionamento hospitais e outras institucións relacionadas coa saúde en todo o mundo. O máis emblemático é o Medical Center da Universidade de Loma Linda, nesa localidade de California.

A Axencia Adventista de Desenvolvemento e Recursos Asistenciais, ADRA é a rama humanitaria mundial da Igrexa Adventista do Sétimo Día, establecida co propósito específico de desenvolver económica e socialmente comunidades desfavorecidas e axudar a paliar efectos de desastres.

ADRA Internacional cumpre a súa misión en 131 países,^[83] sen discriminación por raza, xénero ou crenzas políticas ou relixiosas. Opera en cinco actividades principais: seguridade alimenticia, desenvolvemento económico, primeiros auxilios, resposta a desastres e catástrofes e educación básica.

Desde hai máis de 50 anos a Igrexa Adventista estivo activamente promovendo a axuda humanitaria a través do traballo da ADRA, que traballa como unha axencia non sectaria de axuda humanitaria en 131 países do mundo. En todo o mundo, ADRA emprega máis de 4000 persoas para axudar tanto a prover axuda humanitaria nas crises como para o desenvolvemento en situacións de pobreza.

ADRA está considerada polos organismos internacionais como unha rede de axencias de axuda humanitaria e de desenvolvemento. É unha ONG confesional que, estando vinculada á Igrexa Adventista, mantén a súa estrutura e organización administrativa de maneira independente. Nos momentos actuais está a actuar en máis de 140 países.

Os adventistas estiveron na vangarda da evanxelización a través dos medios de comunicación.^[84] O programa It is written (Escrito está) foi o primeiro programa relixioso que foi transmitido a cor. Hoxe, a igrexa conta con varias canles como The Hope Channel (Canle Esperanza),^[85] 3ABN ou The Three Angels Broadcasting Network (A rede de difusión dos tres anxos), os cales operan internacionalmente, transmitindo as 24 horas do día tanto por cable como por satélite. Tamén contan cun estudo de televisión (Novo Tempo) situado na cidade de San Pablo, no Brasil, o cal transmite a súa programación de radio, televisión e Internet tanto en español como en portugués.

En Chile conta cunha rede de 33 emisoras^[86] Nuevo Tiempo Chile, e unha canle de televisión aberta co mesmo nome, que se pode sintonizar nas principais cidades do país.

En Costa Rica tamén conta coa emisora Radio Lyra 88.7 FM de cobertura nacional coas súas oficinas na provincia de Alajuela, nas instalacións da Universidade Adventista de Centroamérica.

No Salvador actualmente atópase Radio Adventista 96.5 FM, transmitindo desde San Salvador. O 9 de agosto do 2003 iniciáronse as transmisións da rede satelital Nuevo Tiempo Perú, desde a cidade de Lima, e actualmente forman esta rede 17 emisoras a nivel nacional.

En Guatemala iniciouse a transmisión como repetidora dunha radio centroamericana, daquela creando a súa propia estación co nome de Unión Radio, obtendo o permiso para transmitir en AM e FM.

En República Dominicana conta coa emisora Radio Amanecer Internacional sintonizada en AM e en FM con máis dunha década no aire, que se escoita en todo o país.

En Porto Rico conta con Radio Paraíso 92.9 FM, a cal cobre aproximadamente tres cuartas partes da illa, e Radio Sol 92.1 FM, a cal cobre a zona restante.

A Igrexa Adventista do Sétimo Día recibiu diversas críticas en distintos ámbitos, incluíndo as súas doutrinas, que mesmo foron catalogadas de heréticas. Tamén se criticou o rol de profetisa de Ellen G. White dentro da igrexa. E por outra banda o punto de vista exclusivista dalgunhas das súas crenzas.^[87]

Críticos como o teólogo *calvinista Anthony Hoekema (quen sentía que os adventistas estaban máis de acordo co Arminianismo), sostiña que algunhas das doutrinas adventistas eran heréticas. Tales doutrinas, de acordo a Hoekema, inclúen, o punto de vista aniquilacionista do inferno, o xuízo investigador (e unha visión relacionada coa expiación no cristianismo), o Sábado; ademais o autor afirma que a doutrina adventista sofre de legalismo.^[88]

Mentres que algúns críticos como Hoekema clasificaron ao Adventismo como unha seita sobre a base das súas doutrinas atípicas,^[27][28] foi aceptada como unha igrexa por grupos evanxélicos desde as reunións e discusións cos protestantes desde 1950.^[89] Notablemente, Billy Graham convidou aos adventistas a formar parte das súas cruzadas despois de que a revista Eternity, unha revista cristiá conservadora editada por Donald Barnhouse, publicase en 1956 que os adventistas son cristiáns, mesmo máis tarde afirmou: "Son sensatos nas grandes doutrinas do Novo Testamento incluíndo a graza e a redención a través do sacrificio vicario de Xesucristo 'dunha vez e para sempre'".^[90] Walter Martin, quen é considerado por moitos como o pai do movemento apoloxético anti-seitas dentro das Igrexas evanxélicas, escribiu The Truth About Seventh-day Adventists (A verdade sobre os Adventistas do Sétimo Día) (1960) que marcou un cambio decisivo na maneira en que era visto o adventismo.^[91][92]

"...é perfectamente posible ser un Adventista do Sétimo Día e un verdadeiro seguidor de Xesús a pesar dos conceptos heterodoxos..."

Walter Martin, Kingdom of the Cults.^[93]

Máis tarde Martin planeou escribir un novo libro sobre o Adventismo, coa asistencia de Kenneth R. Samples.^[94] Samples despois escribiu "From Controversy to Crise: An Updated Assessment of Seventh-day Adventism" (Da Controversia á Crítica: Unha avaliación actualizada do Adventismo), que defende o punto de vista de Martin "para ese segmento do Adventismo que sostén a posición de "Questions on Doctrine" (Preguntas sobre a doutrina), e máis adiante expresado no Movemento Adventista Evanxélico das últimas décadas". Con todo, Samples tamén aseguraba que o "Adventismo tradicional" estaba "a cambiar a súa postura sobre algunhas das posicións en Questions on Doctrine, " e que polo menos en Glacier View parece ter " o apoio de moitos administradores e líderes da igrexa".^[95]

O status de Ellen G. White como profetisa para os tempos modernos tamén foi criticado. Na era de Questions on Doctrine, sectores evanxélicos expresaron a súa preocupación concernente á interpretación Adventista da relación dos escritos de White co canon bíblico.^[27] Con todo, a igrexa aclara na Crenza n° 18, das 28 Crenzas Fundamentais, que a Biblia é a norma de fe e práctica e pola cal se debe pór a proba todo ensino e experiencia.^[96]

Unha das críticas máis comúns a Ellen White, amplamente difundida por Walter T. Rea e Ronald Numbers, entre outros, son as acusacións de plaxio nos seus escritos a outros autores.^[97][98][99] Vincent L. Ramik, avogado independente especializado en plaxio, foi contratado para emprender un estudo dos escritos de Ellen White a comezos da década do 1980s. No seu informe concluíu que "Elena G. White non foi plaxiaria, e que as súas obras non constitúen plaxio, nin violacións dos dereitos de autor."^[100][101] Cando as acusacións de plaxio acenderon un debate significante a finais dos 1970s e a principios dos 1980s, a Asociación Xeral dos Adventistas do Sétimo Día comisionou un importante estudo ao Dr. Fred Veltman. O consecuente proxecto foi coñecido co nome de "'Life of Christ' Research Project" (Proxecto de Investigación "A vida de Cristo"). Os resultados están dispoñibles nos Arquivos da Asociación Xeral.^[102] O Dr. Roger W. Coon,^[103] David J. Conklin,^[104] Dr. Denis Fortin,^[105][106] King e Morgan,^[107] e Morgan,^[108] entre outros, fixéronse cargo das refutacións das acusacións de plaxio. Na conclusión do informe de Ramik, el afirma:

"It is impossible to imagine that the intention of Ellen G. White, as reflected in her writings and the unquestionably prodigious efforts involved therein, was anything other than a sincerely motivated and unselfish effort to place the understandings of Biblical truths in a coherent form for all to see and comprehend. Most certainly, the nature and content of her writings had but one hope and intent, namely, the furthering of mankind's understanding of the word of God. Considering all factors necessary in reaching a just conclusion on this issue, it is submitted that the writings of Ellen G. White were conclusively unplagiaristic."

"É imposible imaxinar que a intención de Ellen White, como se reflicte nos seus escritos e os indubidablemente prodixiosos esforzos que levou, fose outra que o esforzo sinceramente motivado e altruísta de colocar os razoamentos de verdades bíblicas nunha forma coherente para que todos vexan e comprendan. Indubidablemente, a natureza e o contido dos seus escritos tiñan unha esperanza e intención, especificamente, o incremento do coñecemento da palabra de Deus para a humanidade. Considerando todos os factores necesarios para alcanzar unha xusta conclusión neste asunto, demóstrase que os escritos de Ellen G. White foron concluintemente non-plaxiarios"

The Ramik Report Memorandum of Law Literary Property Rights 1790–1915.^[100]

Finalmente, críticos alegaron que certas crenzas e prácticas adventistas son exclusivistas por natureza e espertaron preocupación fronte á afirmación dos Adventistas de que son a "igrexa remanente" e que a Igrexa católica e o resto das igrexas protestantes son a "Babilonia" do Apocalipse.^{[109][110][111]} Estas actitudes, lexitimizan o proselitismo de cristiáns doutras denominacións. En resposta ás críticas, teólogos adventistas sostiveron que a doutrina do remanente non exclúe a existencia de cristiáns xenuínos noutras denominacións, senón que máis ben refírese ás institucións como parte de Babilonia.^[112]

""We fully recognize the heartening fact that a host of true followers of Christ are scattered all through the various churches of Christendom, including the Roman Catholic communion. These God clearly recognizes as His own. Such do not form a part of the "Babylon" portrayed in the Apocalypse."

"Recoñecemos enteiramente o feito alentador de que unha hoste de verdadeiros seguidores de Cristo están esparexidos por todas as igrexas do cristianismo, incluíndo a Comuñón Católica Romana. A estes, Deus claramente recoñéceos como seus. Aqueles non forman parte da "*Babilonia" descrita na Apocalipse."

Questions on Doctrine, p. 197.

Ellen White pola súa banda escribiu:

"God has children, many of them, in the Protestant churches, and a large number in the Catholic churches, who are more true to obey the light and to do [to] the very best of their knowledge than a large number among Sabbathkeeping Adventists who do not walk in the light".

"Deus ten fillos, moitos deles, nas igrexas Protestantes, e un gran número nas Igrexas católicas, quen son máis xenuínos en obedecer a luz e facer o mellor de acordo ao seu coñecemento, que un gran número de Adventistas observadores do sábado que non camiñan na luz".

Ellen White.^[113]

Referencias

• Ellen G. White
• James Springer White
• Protestantismo
• Cristianismo