La nomo "bromo" devenas el la greka βρόμος (bròmos), signifanta "haladzon", "aĉan odoron".
Historio
Bromon malkovris sendepende la franca kemiisto Antoine-Jérôme Balard en 1826 kaj la germana kemiisto Carl Jacob Löwig en 1825. Fakte, jam en 1824 la germana kemiisto Justus von Liebig produktis puran bromon, sed li ne komprenis ke ĝi estas nova kemia elemento, male li kredis ke ĝi estas kombinaĵo de jodo kaj kloro.
La franca kemiisto Balard malkovris bromon en marakvaĵoj apud Montpeljero en 1826.
Ecoj
Elementa bromo (Br2) estas ruĝa likvaĵo ĉe norma ĉirkaŭa temperaturo kaj premo. Ĝi bolas je 59 °C kaj iĝas solida je −7 °C.
Pura bromo estas tre reakciema. En eta kvanto ĝi ĝenas homajn histojn kiel likvaĵo kaj ĝia vaporo dolorigas okulojn kaj gorĝon; en pli granda kvanto ambaŭ povas esti danĝera por la homa sano.
La broma atomo enhavas 35 protonojn. Du izotopoj estas stabilaj kaj preskaŭ same oftaj: 79Br, kun 44 neŭtronoj, kaj 81Br, kun 46 neŭtronoj. La ceteraj izotopoj estas tre radioaktivaj (la plej longan duoniĝan tempon havas 77Br kun 57 horoj).
La elektrona distribuado de bromo estas [Ar] 3d10 4s2 4p5. Mankas nur unu elektrono al kompletigo de la ŝelo "4p", simile al fluoro, kloro kaj jodo, kie mankas nur unu elektrono al kompletigo de la ŝelo "2p", "3p" kaj "5p". Do, la kemiaj ecoj de tiuj elementoj estas similaj, ili estigas kune la halogenan familion.
Pura bromo ne troveblas en naturo. Male, kelkaj kombinaĵoj enhavantaj bromon estas sufiĉe oftaj; la plej grava estas natria bromido, kiu okazas en la mara akvo kune kun la natria klorido kaj estas eta parto de la kutima tabla salo.
Eta kvanto da bromo estas ankaŭ en la homa sango kaj ludas biologian rolon en iuj leŭkocitoj.
