Εκτός από τη «μητρική» ένωση, ο όρος «οξεπίνιο» επεκτείνεται και σε μια σειρά «θυγατρικών» παραγώγων, με διάφορους υποκαταστάτες αντί για κάποια (ένα τουλάχιστον) άτομαυδρογόνου του «μητρικού» οξεπινίου. Αυτά τα «θυγατρικά» παράγωγα συχνά ονομάζονται «οξεπίνια».
Υπάρχει μια χημική ισορροπία δεσμικής ταυτομέρειας αυτής της μη αρωματικής ένωσης με το αποκαλούμενο (επ)οξείδιο του βενζολίου, που συστηματικά αντιστοιχεί στην ένωση 7-οξα-2,3-δικυκλο[4.1.0]επταδιένιο. Η θέση της σχετική χημικής ισορροπία μπορεί εύκολα να τραπεί υπέρ της μιας ή της άλλης ένωσης, εξαρτώμενη κυρίως από το ποιοι υποκαταστάτες είναι παρόντες.[3][4][5]
Το οξεπίνιο μπορεί να παραχθεί με χημική αντίδραση ανάμεσα στο 4,5-διβρωμο-1,2-εποξυκυκλοεξάνιο και μιας βάσης. Είναι μια αντίδραση απόσπασης. Ο Gillard et al. χρησιμοποίησε 1,8-διαζα-7-δικυκλο[5.4.0]ενδεκαδιένιο (DBU) ως βάση για τέτοια αντίδραση[7][8]:
Αναφορές
↑E. Vogel, A. Schubart, W. A. Böll in: Synthese eines Oxepins, Angew. Chem. 1964, 76, 535.
↑Δείτε τις εναλλακτικές ονομασίες στον παρακείμενο πίνακα πληροφοριών χημικής ένωσης.
↑E. Vogel and H. Günther (1967). «Benzene Oxide-Oxepin Valence Tautomerism». Angewandte Chemie International Edition in English6 (5): 385–401. doi:10.1002/anie.196703851.
↑Ivan Ernest: Bindung, Struktur und Reaktionsmechanismen in der organischen Chemie, Springer-Verlag, 1972, S. 352, ISBN 3-211-81060-9.
↑E. Vogel, H. Günther: Benzoloxid-Oxepin-Valenztautomerie In: Angewandte Chemie. Band 79, 1967, S. 429–446.