Partinin 1961-1965 yılları arasında kullandığı logo.Partinin 1965 genel ve 1968 yerel seçimlerinde kullandığı logo.Partinin 1969 genel seçimlerinde kullandığı logo.Partinin 1970'li yıllarda kullandığı logo.
Artun ÜNSAL'ın kitabında (2002) kurucular şöyle geçmektedir:
Şaban Yıldız (İstanbul İşçi Sendikaları Genel Sekreteri)
Kemal Türkler (Maden İş Genel Başkanı)
İbrahim Güzelce (İstanbul Basın Teknisyenleri Sendikası Genel Sekreteri)
İbrahim Denizcier (Müskirat İşçileri Sendikaları federasyon başkanı)
Adnan Arkın (İstanbul İşçi Sendikaları Birliği icra heyeti üyesi),
Avni Erakalın (İstanbul İşçi Sendikaları Birliği Başkanı kurucu genel başkan),
Kemal Nebioğlu (Oleyis Sendikası üyesi)
Hüseyin Uslubaş (İstanbul Yaprak Tütün İşçileri Sendikası Başkanı)
Ahmet Muşlu (Türkiye İşçi Çikolata Sanayi İşçileri Sendikası)
Saffet Göksüzoğlu (İlaç ve Kimya İşçileri Sendikası Başkanı)
Rıza Kuas (Lastik İş Genel Başkanı)
1962 yılında kurucular, işçi sınıfı ile aydınları buluşturmak hedefiyle ve yaşadıkları tıkanıklığı aşmak için, aydınları partiye çağırdılar. Mehmet Ali Aybar, Behice Boran, Adnan Cemgil, Nazife Cemgil, Cemal Hakkı Selek, Yunus Koçak, Fethi Naci ve daha birçok aydın partiye üye oldular. Kurucu genel başkanı sendikacı olan Avni Erakalın'dı. Erakalın'ın YTP'den milletvekili adayı olmak için partiden istifa etmesi üzerine partinin kurucuları Doç. Dr. Mehmet Ali Aybar'a genel başkanlık teklifi götürdüler. Böylece Şubat 1962'de Mehmet Ali Aybar genel başkan oldu. Türkiye Sosyalist Partisi Mayıs 1962'de TİP'e katıldı. Kasım 1962'de Ahmet Muşlu ile Saffet Göksüzoğlu partiden ayrıldılar. Şubat 1963'te bağımsız senatör Niyazi Ağırnaslı ve kontenjan senatörü Esat Çağa TİP'e girdi.
TİP'in görüşleri basında Vatan ve Öncü gazetelerinde destek buldu. Yayın organı Sosyal Adalet sıkıyönetim döneminde kapatıldı. Yön dergisi TİP'i desteklemedi.
1963 yerel seçiminde parti 9 ilde 36 bin oy aldı. 1964 senato yenileme seçimlerine YSK kararı yüzünden katılamadı. Diğer partilere yapılan hazine yardımı TİP'e yapılmadı.
TİP 1966 Senato kısmi seçimlerinde de bir senatörlük kazanarak (Fatma Hikmet İşmen) TBMM grubunu 16 üyeye çıkardı. Çetin Altan'ın da aralarında olduğu bu milletvekilleri etkili bir muhalefet görevi üstlendiler. Bu durum, Türkiye'de temsili demokrasinin gelişiminde bir dönüm noktasıdır. Fakat sosyalist hareketin yükselmesi karşısında hükûmet, bu tür muhalefet unsurlarının TBMM'deki varlığı önlemek amacıyla seçim barajlarını devreye soktu. Ayrıca TBMM'de görev yapan sosyalist milletvekillerine çeşitli baskı yöntemleri uygulandı; fiziksel saldırının (Çetin Altan'ı darp girişimi) yanı sıra dokunulmazlığın kaldırılması gibi hukuki saldırılar da yürürlüğe sokuldu. Bu sonuncu girişim Anayasa Mahkemesi tarafından reddedildi, ancak seçim barajları TİP'in sonraki dönemlerde TBMM'de bir temsilinin olmamasını sağladı.
1968'de Senato kısmi seçimlerinde TİP oy oranını yüzde 4,7'ye yükselttiyse de senatörlük kazanamadı. Ancak yerel seçimde Yozgat Bahadın'da belediye seçimini kazandı.[3] Bu yıl TİP'e yapılan saldırılar şiddete dönüştü ve Vedat Demircioğlu öldürüldü.
Parti içi tartışmalar
1965 seçimleriyle birlikte, partide Mihri Belli'nin Milli Demokratik Devrim (MDD) grubu yenilgiye uğradı. 1966 yılında Malatya Kongresi ile ilk büyük ayrılık yaşandı ve MDD'ci olarak bilinenler partiden ihraç edildi. Yaşanan tartışmaların, esasen parti paralelinde 12 Kasım 1965 tarihinde kurulmuş olan Fikir Kulüpleri Federasyonu (FKF) içine taşınması ve MDD grubunun zamanla FKF yönetiminde etkin hale gelmesi, 5-6 Ocak 1969 tarihlerindeki kongrede TİP yanlılarını yönetimden uzaklaştırması, 1969 Ekim ayındaki kongrede FKF'nin adını Devrimci Gençlik (Dev-Genç) olarak değiştirmesiyle birlikte, TİP ve Dev-Genç arasındaki bağlar tümüyle koptu. Bunun üzerine TİP destekçisi gençler Sosyalist Gençlik Örgütü (SGÖ) adlı bir oluşuma gittiler.
Diğer yandan parti içindeki görüş ayrılıklarında Mehmet Ali Aybar'ın tam bağımsız, insancıl sosyalizm görüşüyle, Behice Boran'ın Emek grubunun görüşü arasında ayrılık çıktı. 1968'de Varşova Paktı'nın Çekoslovakya'ya müdahalesi ise bu ayrılığı derinleştirdi. Genel Başkan Aybar 20-21 Ağustos gecesi gerçekleştirilen bu askerî müdahaleyi derhal 21 Ağustos günü yaptığı bir basın açıklaması ile kınadı.[4] TİP MYK üyesi Behice Boran ise 27 Ağustos 1968
tarihli Milliyet gazetesinin 2. sayfasında yer alan Görüşler bölümünde yayınlanan Sosyalist demokrasi ve ulusal bağımsızlık başlıklı makalesinde "Bu müdahale milli bağımsızlık ve eşitlik haklarına olduğu kadar sosyalizm ve sosyalist enternasyonalizm ilkelerine de aykırıdır" diyerek partinin bu tutumunu ideolojik ve teorik temelleriyle güçlü bir şekilde savundu.[5] Ancak, daha sonra Aybar'ın görüşlerini Sovyetler Birliği'ne yönelik artan eleştirilerle Leninizmin ve Sovyet tipi sosyalizmin reddi, "insani, güler yüzlü, hürriyetçi sosyalizm" kavramı yönünde geliştirmeye devam etmesi üzerine Behice Boran ve Sadun Aren'in başını çektiği grupla arasında hızla gerilim arttı. 1969 seçimlerinde TİP'in oylarının azalmasının ardından Aybar genel başkanlıktan istifa etmek zorunda kaldı.
TİP 1969 seçimlerinde de yüzde 3 oy almasına rağmen, TİP'in önünün kesilmesi için seçim kanununun değişmiş olması nedeniyle ancak 2 milletvekilliği (Mehmet Ali Aybar ve Rıza Kuas) kazanabildi. Şubat 1971'de Aybar parti üyeliğinden de istifa etti. Parti içinde MDD, ASD, PDA, Emek grupları arasında ayrılmalar yaşandı.
12 Mart'tan sonra
12 Mart 1971 Muhtırası sonrasında 26 Mayıs'ta parti yönetiminin çoğu tutuklandı ve alınan kararlar kapsamında TİP, 21 Temmuz 1971 tarihinde kapatıldı. Parti liderleri tutuklandı ve 15 yıla kadar değişen hapis cezaları aldı. Partinin kapatılmasının sebepleri arasında Kürt sorunu da yer almıştır.[6]
Genel Başkan Mehmet Ali Aybar, 1963'te Gaziantep'te yapılan genel yönetim kurulundaki açış konuşmasında Kürt sorununun etnik, kültürel ve ekonomik yönleri olduğunu ve acil çözüm gerektirdiğini söylemiştir. 1964 tarihinde Türkiye İşçi Partisi’nin ilk büyük kongresinde kabul edilen parti programında da Kürt sorunu, Doğu Kalkınması başlığı altında salt ekonomik bir sorun olmadığı vurgulandıktan sonra şöyle yer almıştır:[6]
“Bölgenin ekonomik geriliğine paralel olarak buradaki vatandaşlar sosyal ve kültürel bakımdan geri durumdadırlar. Üstelik bu vatandaşlarımızdan Kürtçe ve Arapça konuşanlar veya Alevi mezhebinden olanlar bu durumları sebebiyle ayırıma uğramaktadırlar. (...) hak ettikleri yurttaşlık nimetlerinden tam olarak yararlandırılmamışlardır. (...) Türkiye İşçi Partisi bu yurttaşlarımıza tam bir yurttaş muamelesi yapacaktır. (...) Anayasamızın din, dil, ırk, sınıf ve zümre ayırımı yapılamayacağını öngören emri harfi harfine yerine getirilecektir.”
Son kongrede "Türkiye'nin doğusunda Kürt halkının yaşadığı" yönünde alınan karar dolayısıyla Anayasa Mahkemesinin, Türkiye İşçi Partisi’nin kapatılmasına karar vermesi de bu tutuklamalara hukuki bir dayanak sağladı.[6]
Parti kapatıldıktan sonra ceza alanların bir kısmı 1974 affıyla serbest kaldı. 1975 yılında Genel Başkan Behice Boran önderliğinde yeniden örgütlendi ancak etkili olamadı. 1977'de TİP yüzde 0,1 oy oranıyla sadece 20 bin oy alabildi. 1979 senato yenileme seçiminde ise 33 bin oy alarak, SDP, TBP, TSİP'in gerisinde kaldı.
Türkiye İşçi Partisi'nin 2. Kongresinde Troçkistlik suçlamasıyla partiden ihraç edilen Yalçın Küçük, Metin Çulhaoğlu, İlhan Akalın, Mesut Odman (Odabaşı) ve çevresi Eylül 1979'da Sosyalist İktidar dergisini çıkarmaya başladı.
12 Eylül'den sonra
TİP'in siyasî faaliyetleri 12 Eylül Darbesi ile birlikte durdurulduktan sonra, 10 Ekim 1981'de ikinci defa kapatıldı. 1981'de parti kapatıldığında, Türkiye siyasetindeki etki ve iddiasını yitirmişti.[6]
1987 yılında TİP, TKP ile birleşerek Türkiye Birleşik Komünist Partisi (TBKP) adını aldı. Bu parti daha sonra kapatıldı. Bu partinin kadrolarının bir kısmı daha sonra ÖDP ve TKP'ye katıldı.
Siyasi çalışmaları
Bu alt başlığın genişletilmesi gerekiyor. Sayfayı düzenleyerek yardımcı olabilirsiniz.
^abcdMete Kaan KAYNAR, Nurettin KALKAN (2022). CUMHURİYET DÖNEMİ PARTİLER, SEÇİMLER, BEYANNAMELER (1923-1980). TBMM Basımevi. s. 67. ISBN978-605-2089-77-4.|erişim-tarihi= kullanmak için |url= gerekiyor (yardım)
Genel
Ahmet Alış, The Process of the Politicization of the Kurdish Identity in Turkey; the Kurds and the Turkish Labor Party, 1961–1971. MA Thesis, Boğaziçi University, The Atatürk Institute, 2009
Artun Ünsal (2015). Umuttan Yalnızlığa Türkiye İşçi Partisi (1961-1971). İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yay. ISBN 9789753331623
![[icon]](Dosya:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
