Ang Bagong Tipan (sa Griyego: Καινή Διαθήκη, Kainē Diathēkē) ay ang huling bahagi - ang pinakahuli sa tatlong pangunahing pangakat - ng Bibliya ng mga Kristiyano, kasunod ng Lumang Tipan. Minsang tinatawag din itong Testamentong Griyego o Mga Kasulatang Griyego. Isinulat sa Griyegong Koine Greek ng iba't ibang mga hindi kilalang manunulat ang mga orihinal na teksto ng Bagong Tipan, sa pagitan ng sirkang AD 45 at AD 140. Unti-unting pinagsama-sama sa isang aklat ang 27 aklat na nakapaloob sa Bagong Tipan[1], sa loob ng maraming siglo. Naglalaman ito ng 4 na mga ebanghelyo, 21 mga sulat, at isang aklat na apokaliptiko, ang pinakahuling aklat sa Bagong Tipan. Tinatawag din itong Bagong Testamento.[2] Sa Ingles, tinatawag na testament ang salitang tipan[2] kaya't may saling Old Testament para sa Lumang Tipan at New Testament para sa Bagong Tipan. Hinango ang testament ng Ingles at ang testamento ng Kastila at Tagalog mula sa testamentum ng wikang Latin, na nangangahulugang "kasunduan", "mataimtim na kasunduan," o "tipan"[2], at naglalarawan ng uri ng ugnayang mayroon noon ang Diyos at ang mga sinaunang mga Israelita at unang mga Kristiyano.[1]
Ang mga Ebanghelyo
Bawat ebanghelyo ay nagsasalaysay ng ministerio ni Hesus na taga Nazareth. Bagam't hindi natitiyak kung sino talaga ang sumulat sa mga ebanghelyong ito, ito ay pinaniniwalaang sinulat ng mga alagad ni Hesus.
Ang aklat ng mga Gawa ay ang salaysay ng pangangaral ng mga apostol pagkamatay ni Hesus na siya ring kasunod ng Ebanghelyo ni Lukas. Bagamat hindi rin natitiyak kung sino ang tunay na manunulat nito, ito'y pinaniniwalaang sinulat ni Lukas na Ebanghelista.
Ang mga Sulat ni Pablo
Ito ang mga sulat na sinasabing mula kay Apostol Pablo bagamat maraming pagtatalo sa mga iskolar kung sino talaga ang mga manunulat nito.
Noong una at ikalawang daantaon, maraming mga sinulat ang mga Kristiyano na inaangking sinulat ng mga apostolo kaya pinaniniwalaan ng mga simbahan, noong unang siglo, na nanggaling sa mga apostol ngunit hindi nakasama sa 27 aklat ng Bagong Tipan. Tinawag ang mga aklat na ito bilang mga Apokripa. Pinaniniwalaang isinulat ang mga ito ng mga Nostiko noong unang siglo. Bilang dagdag, nilalarawan din ang Apokripa bilang mga kasulatang hindi tiyak ang pinagmulan at kung sino talaga ang sumulat ng mga ito. Sa teolohiyang Hudyo-Kristiyano, tumutukoy ito sa koleksiyon ng mga kasulatanng hindi kasama sa Kanon ng Bibliya. Dahil sa may iba't ibang panininiwala sa kung ano ang nararapat na kasama sa isang kanon, maraming bersiyon ng apokripang umiiral sa iba't ibang denominasyon pangpananampalataya. Apokripa ang taguri sa 14 pang mga aklat na bukod pa sa mga nasa Lumang Tipan at Bagong Tipan ng Bibliya, at tinatawag ding inter-testament sa Ingles (inter-testamento[4]) sapagkat nalalagay ang mga ito sa pagitan o nasa gitna[4] ng Lumang Tipan at ng Bagong Tipan ayon sa pagkakahanay na kronolohikal o pangkapanahunan. Sa mga panapanahon, magkakaiba ang pagtanggap ng mga Kristiyano sa bahaging ito ng Bibliya.[5]
Halimbawa ang mga sumusunod ng mga kasulatang nabibilang sa Apokripa.
Ebanghelyo ni Tomas, koleksiyon ng mga sinasabing Salita ni Hesus na isinulat ni Tomas, bagaman hindi natitiyak at maaaring isinulat ng isang hindi-kilalang manunulat noong AD 50–180. Ginamit ito ng mga Nostiko, subalit hindi tinanggap ng mas nakararaming mga Kristiyano.
↑ 4.04.1"Inter, between, among, nasa pagitan". The Scribner-Bantam English Dictionary (Ang Talahulugang Ingles ng Scribner-Bantam). 1991.{{cite ensiklopedya}}: CS1 maint: date auto-translated (link)