|
Zygmunt Bezeg
Zygmunt Longin Bezeg, ps. „Longin” (ur. 16 marca 1893 w Zahajpolu, zm. 13 kwietnia 1971) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego. ŻyciorysUrodził się 16 marca 1893 w Zahajpolu, pow. kołomyjski, jako syn Alfreda[1][2] i Heleny Stefanii z Przybylskich. Przed 1914 podjął studia filozoficzne[1]. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich[1]. Służył w 5 pułku piechoty w składzie I Brygady[1]. Po przejściu frontu w bitwie pod Rarańczą w połowie lutego 1918 został internowany i był osadzony obozie w Talaborfalva[1]. W styczniu 1919 został mianowany na podporucznika[1]. Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę nieodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 6 pułku piechoty Legionów, za co otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. W 1924, 1932, jako oficer nadetatowy 86 pułku piechoty z Mołodeczna pełnił stanowisko pierwszego oficera sztabu 19 Dywizji Piechoty w Wilnie[5][6]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[7][8]. Służył w 55 pułku piechoty w Lesznie, gdzie pełnił stanowiska dowódcy II batalionu (1927)[9] oraz dowódcy III batalionu[10] do 23 grudnia 1929, gdy został mianowany kierownikiem 2 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[11]. Następnie został przeniesiony do służby w Korpusie Ochrony Pogranicza i był dowódcą batalionu KOP „Stołpce” od 28 stycznia 1931[12][13]. Wówczas został awansowany na stopień podpułkownika piechoty. Stanowisko dowódcy batalionu KOP „Stołpce” pełnił do 21 marca 1935, po czym został przeniesiony z KOP na stanowisko zastępcy dowódcy 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu[14][15]. W czasie mobilizacji w sierpniu 1939 został przeniesiony na stanowisko dowódcy Ośrodka Zapasowego 21 Dywizji Piechoty Górskiej. Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej kierowany przez niego improwizowany pułk działał w rejonie Żurawna, a od 17 września 1939 był podporządkowany Grupie „Stryj”, po czym z rozkazu Naczelnego Wodza miał maszerować na Sokołów–Bolechów[16]. Później był internowany na obszarze Węgier, gdzie jako p.o. pułkownika pod pseudonimem „Longin” od listopada 1940 do stycznia 1941 był komendantem Wojskowej Bazy Wywiadowczo-Łącznikowej (Baza 1) Związku Walki Zbrojnej[17]. Był więziony w niemieckim obozie koncentracyjnym Mauthausen[18]. Po wojnie pozostawał podpułkownikiem w stanie spoczynku[18]. Przez wiele lat pracował w Krakowskiem Przedsiębiorstwie Robót Drogowych[18]. Zmarł 13 kwietnia 1971[19]. Został pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera LXXXI-12-39)[20]. Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ożenił się z Wandą z Mierzwińskich (1894–1947), z którą miał synów Stanisława (1920–1941) i Tadeusza (1927–2007)[21], później był mężem Heleny Jastrzębskiej (1910–1987)[18][22].  Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Information related to Zygmunt Bezeg |
||||||||||||||||||||||
.png){kind=small}
