|
Stefan Zamoyski (1837–1899)
Stefan Zamoyski, hrabia herbu Jelita (ur. 7 września 1837 we Florencji, zm. 1 stycznia 1899 w Paryżu) – ziemianin, powstaniec styczniowy, prezes Towarzystwa Tatrzańskiego, poseł na galicyjski Sejm Krajowy, członek austriackiej Izby Panów. ŻyciorysW latach 1854–1855 uczył się w Teresianum w Wiedniu[1]. Ukończył studia na uniwersytecie w Dublinie[2]. Po powrocie do kraju pracował jako urzędnik w Wydziale Krajowym (1860–1863)[2]. Podczas powstania styczniowego należał do stronnictwa „białych”, naczelnik cywilny w obwodzie przemyskim[3]. Latem 1863 aresztowany przez Austriaków i więziony[4]. Ziemianin, właściciel klucza dóbr Wysocko w pow. jarosławskim (Bobrówka, Miękisz Stary, Korzenica, Laszki, Łazy, Wietlin, Wysock, Baranów i Kłuszyn). Wyremontował i zmodernizował swoją siedzibę dawny pałac Czartoryskich w Wysocku. W swoim majątku miał stadninę koni arabskich. Członek i działacz Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego, członek jego Komitetu (30 stycznia 1866 – 16 lutego 1868, 24 czerwca 1878 – 12 czerwca 1880, 27 czerwca 1894 – 20 czerwca 1899)[5]. Prezes Towarzystwa Tatrzańskiego (1893–1899)[1]. Współzałożyciel w 1867, a w latach 1868–1899 prezes Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Urzędników Prywatnych w Galicji[2]. Inicjator, a następnie w latach 1873–1899 prezes Towarzystwa Naukowego im. Mikołaja Kopernika we Lwowie[2]. Członek Rady Powiatu w Jarosławiu (1867–1872, 1873–1897, 1898–1899)[1]. W latach 1867–1899 członek Wydziału Powiatowego w Jarosławiu, pełnił w nim funkcje wiceprezesa (1867–1868, 1872–1873) i prezesa (1874–1884, 1889–1891)[1]. Przewodniczył również komisji oświaty Rady Powiatu w Jarosławiu (1885–1888). Z przekonań konserwatysta – należał do stronnictwa stańczyków. Poseł na Sejm Krajowy III kadencji (20 sierpnia 1870 – 26 kwietnia 1876), IV kadencji (8 sierpnia 1877 – 21 października 1882), V kadencji (15 września 1883 – 26 stycznia 1889), VI kadencji (10 października 1889 – 17 lutego 1894), VII kadencji (28 grudnia 1895 – 1 stycznia 1899). Wybierany kolejno w kadencjach III-VI w kurii IV (gmin wiejskich) z okręgu wyborczego nr 16 (Jarosław-Sieniawa-Radymno), zaś w kadencji VII z kurii I (wielkiej własności) w okręgu wyborczym nr 3 (przemyski) – po jego śmierci posłem wybrano w wyborach uzupełniających Władysława Kraińskiego[6]. Był aktywnym posłem, pracował w komisjach: w Sejmie III kadencji członek komisji głodowej (1876); w Sejmie IV kadencji należał do komisji petycyjnej, komisji kultury krajowej[7], w Sejmach V, VI, VII kadencji członek komisji gospodarstwa krajowego[8][9][10], Od 31 października 1892 dożywotni członek austriackiej Izby Panów[11]. Należał tam do grupy Prawicy[1]. Członek delegacji wspólnej na XXIX Sesji (25 maja – 19 czerwca 1893[11]). Pogrzeb odbył się 1 lutego 1899 w Wysocku[12]. Pochowany w krypcie grobowej Zamoyskich kościoła Św. Zofii i Szczepana w Laszkach[13]. RodzinaUrodził się w arystokratycznej rodzinie ziemiańskiej, syn uczestnika powstania listopadowego Zdzisława Jana Zamoyskiego (1810–1855) i Józefiny z Walickich (1808–1880). Miał trzy siostry: Zofię (1839–1930), żonę Jana Dzierżysława Tarnowskiego (1835–1894), Marię (1841–1922), żonę Jana Tadeusza Lubomirskiego (1826–1908) i Wandę (1846–1922), żonę Stanisława Grocholskiego (1835–1907). 24 sierpnia 1870 w Krzeszowicach ożenił się z Zofią z Potockich; mieli sześcioro dzieci: Adama Zdzisława (1872–1933), Władysława Zdzisława (1873–1944), Zygmunta (1875–1931), Zofię (1880–1913), żonę Emanuela Świeykowskiego (1874–1909), Katarzynę (1883–1958), żonę Jerzego Baworowskiego (1870–1933), Wandę (1892–1965), żonę Hieronima Tarnowskiego (1884–1945)[13]. Galeria
Przypisy
Bibliografia
Information related to Stefan Zamoyski (1837–1899) |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
