Stojąc na czele Kościoła, metropolita Stefan kontynuował działania na rzecz nawracania na prawosławie ludności wyznania greckokatolickiego. Ponownie nawiązał również kontakty z innymi Kościołami autokefalicznymi, był wiceprzewodniczącym Polskiej Rady Ekumenicznej.
W 1911 Stepan Rudyk ukończył naukę w gimnazjum we Lwowie, po czym wyjechał do Rosji, gdzie rozpoczął naukę w prawosławnym Wołyńskim Seminarium Duchownym w Żytomierzu. Następnie przeniósł się do seminarium duchownego w Orle, które ukończył w 1915[3]. Ożenił się z Julianną Czornij. 3 maja 1915 przyjął święcenia kapłańskie od biskupa krzemienieckiego Dionizego (Waledyńskiego)[4] i został mianowany wikariuszem parafii św. Mikołaja w Krzemieńcu[2]. W tym samym miesiącu jeszcze objął probostwo w Ponikowicy Małej w powiecie brodzkim, jako jeden z prawosławnych misjonarzy biskupa chełmskiego Eulogiusza. Po ewakuacji wojsk rosyjskich w październiku 1915 pełnił posługę kapłańską wśród uchodźców w kolonii Nowiny w powiecie nowogródzko-wołyńskim. W sierpniu 1918 został mianowany proboszczem w Moskalówce w powiecie płoskirowskim, skąd w październiku 1921 przeszedł do Podzamcza w powiecie krzemienieckim[1].
25 sierpnia 1922 został przyjęty do Wojska Polskiego w charakterze urzędnika wojskowego IX rangi[5][3]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapelana rezerwy w duchowieństwie wojskowym wyznania prawosławnego i pozostawiony w służbie czynnej[6]. Jego pierwszą parafią była wojskowa parafia św. Mikołaja w Toruniu. Ks. Stepan Rudyk zaangażował się w jej tworzenie, jak również w życie miejscowej społeczności rosyjskiej. Jego aktywność na rzecz Rosjan wzbudziła zastrzeżenia polskich władz wojskowych i doprowadziła w 1927 do przeniesienia go do Grudziądza[7]. Następnie duchowny służył w prawosławnych parafiach wojskowych w Katowicach (1927–1936) i Krakowie (1936–1939)[2]. Na stopień starszego kapelana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 1. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania prawosławnego[8]. W marcu 1939 był szefem duszpasterstwa prawosławnego Okręgu Korpusu Nr I[8].
W latach 1943–1953 ks. Rudyk mieszkał w Łodzi, gdzie pełnił funkcje proboszcza parafii przy cerkwi św. Aleksandra Newskiego[2]. W 1943 uratował przed konfiskatą dzwony soboru, zamurowując je na wieży cerkwi. Dzwony te zostały przywrócone do użytku liturgicznego po wyzwoleniu Łodzi[9]. Jako kapłan-wdowiec złożył w 1948 wieczyste śluby mnisze, po czym został podniesiony do godności archimandryty[10]. Aktywnie uczestniczył w życiu rosyjskiej społeczności Łodzi[11]. Według zachowanych akt, 27 października 1948 podpisał zobowiązanie do współpracy z UB jako tajny współpracownik „Fidelis”[12]. Miał współpracować także z KGB[13].
Biskup
9 grudnia 1952 metropolita warszawski i całej Polski Makary (Oksijuk) przedstawił soborowi biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego trzy kandydatury duchownych do przyjęcia chirotonii biskupiej i objęcia katedry wrocławskiej i szczecińskiej: ks. Mikołaja Niesłuchowskiego, ks. Jana Lewiarza oraz archimandryty Stefana (Rudyka). Spośród przedstawionych propozycji biskupi wybrali właśnie archimandrytę Stefana[2].
W 1958 biskup Stefan stanął na czele powołanego przez PAKP Komitetu Misyjnego, którego celem miało być nawracanie ludności ukraińskiej wyznania greckokatolickiego na prawosławie[16]. Szczególne starania czynił również na rzecz organizacji nauki religii dla dzieci i młodzieży, na terenie poszczególnych parafii[17]. Zdaniem Piotra Gerenta nie należy przeceniać rozmiarów tejże misji. Nie dochodziło bowiem do przypadków zmuszania grekokatolików do przyjmowania prawosławia, zaś w ówczesnej rzeczywistości politycznej ludność ukraińska i łemkowska na zachodzie Polski miała wybór jedynie między katolicyzmem obrządku łacińskiego i prawosławiem[18]. Działania Komitetu Misyjnego objęły także Podkarpacie, gdzie Urząd ds. Wyznań postanowił przekazywać prawosławnym dawne greckokatolickie świątynie, także w miejscowościach, do których po 1956 wrócili grekokatolicy. Wierni ci w zamyśle władz polskich mieli przejść do PAKP. Koordynacją działań Komitetu Misyjnego na Podkarpaciu zajmował się ks. Jan Lewiarz[19].
Według zachowanych dokumentów, w 1963 SB dopuszczała możliwość skierowania go do ZSRR w celu rozpracowywania osób, którymi interesowało się KGB[12]. Rok później wskazano go jako jednego z najcenniejszych tajnych współpracowników SB spośród zwerbowanych do współpracy polskich duchownych prawosławnych[20]. W 1966, gdy był już metropolitą warszawskim i całej Polski, został opisany jako tajny współpracownik „niewykorzystywany ze względu na zajmowane stanowisko”[12].
Metropolita warszawski i całej Polski
26 maja 1965 został wybrany na metropolitę warszawskiego i całej Polski[21]. Wybór ten został dokonany po trzech latach od śmierci jego poprzednika na katedrze warszawskiej, metropolity Tymoteusza. Fakt, iż Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny przez trzy lata nie posiadał zwierzchnika wynikał z postawy władz państwowych, które nie dopuszczały do dokonania chirotonii czwartego hierarchy i uzyskania tym samym kanonicznie wymaganej liczby biskupów w Kościele autokefalicznym. Dopiero w 1964 władze pozwoliły na wyświęcenie czwartego biskupa – ks. Mikołaja Niesłuchowskiego, który przyjął imię zakonne Nikanor[22].
Według informacji Rzeczypospolitej o wyborze arcybiskupa Stefana na metropolitę zdecydowało poparcie dla jego kandydatury ze strony władz państwowych, które nie dopuściły do objęcia zwierzchnictwa w PAKP przez pełniącego obowiązki (locum tenens) metropolii warszawskiej od 1962 do 1965 arcybiskupa Jerzego (Korenistowa) z powodu jego antykomunistycznych poglądów. Stefan (Rudyk) został uznany za jedynego możliwego dla komunistów kandydata na metropolitę, gdyż posiadał doświadczenie w pracy kościelnej oraz wykazywał się całkowitą lojalnością wobec władz[13][12]. Jego wybór został pozytywnie przyjęty przez wiernych PAKP[21].
Na początku sprawowania przez niego urzędu stosunki między Kościołami katolickim i prawosławnym w Polsce zdecydowanie się pogorszyły. Hierarchia prawosławna, pod wyraźnym wpływem Urzędu ds. Wyznań, razem z władzami państwowymi skrytykowała bowiem list polskiego episkopatu do biskupów niemieckich[23]. Podczas prawosławnych uroczystości tysiąclecia państwa polskiego 22 lipca 1966 w soborze św. Marii Magdaleny wygłosił mowę, w której dziękował władzom PRL za przyniesienie polskim prawosławnym prawdziwej wolności[24]. W okresie kierowania przez niego PAKP Kościół negatywnie odnosił się do możliwości nawiązania bliższego dialogu ekumenicznego z Kościołem rzymskokatolickim i sceptycznie oceniał efekty oraz deklaracje Soboru Watykańskiego II[25].
Jako metropolita utworzył fundusz socjalny duchowieństwa, a także rozpoczął prace nad nowym statutem wewnętrznym PAKP (ukończone już po jego śmierci, w 1970)[26]. Zainicjował remont soboru metropolitalnego w Warszawie[27] oraz kilkudziesięciu innych świątyń prawosławnych na terenie Polski[26]. Kontynuował działalność na rzecz rozwijania struktur prawosławnych w województwie rzeszowskim, nie zdołał jednak przejąć na potrzeby PAKP dawnego greckokatolickiego soboru w Przemyślu ani utworzyć odrębnej diecezji obejmującej Podkarpacie. Działania te, oprócz zapewniania opieki duszpasterskiej ludności prawosławnej, stanowiły również kontynuację jego wcześniejszych starań na rzecz nawrócenia na tę religię grekokatolików[21]. Centrum prawosławnej misji na Rzeszowszczyźnie pozostawał Sanok.
W 1966, w ramach porządkowania spraw personalnych, metropolita Stefan odwołał z miejscowej parafii Trójcy Świętej kierującego nią od ośmiu lat ks. Jana Lewiarza, stawiając mu szereg zarzutów natury organizacyjnej i osobistej. Nie wycofał się z nich nawet wtedy, gdy za pozostaniem duchownego na Rzeszowszczyźnie opowiedział się Urząd ds. Wyznań[28].
Szczególną uwagę poświęcał nadzorowi nad życiem parafialnym; regularnie dokonywał osobistych wizytacji w parafiach, organizował dekanalne i diecezjalne konferencje duchowieństwa, które miały podnieść jego poziom duchowy i dyscyplinę. Wprowadził również obowiązek odbycia po przyjęciu święceń kapłańskich praktyki duszpasterskiej w soborze w Warszawie[29].
W czasie sprawowania przez niego godności metropolity warszawskiego i całej Polski PAKP ponownie nawiązał szersze kontakty z innymi autokefalicznymi Kościołami prawosławnymi. Stefan (Rudyk) wziął również udział w przygotowaniach do soboru panprawosławnego. Odbył wiele podróży zagranicznych, pełnił też funkcję wiceprzewodniczącego Polskiej Rady Ekumenicznej[21].
Zmarł nagle 26 marca 1969 w Warszawie. Poprzedniego dnia, w święto Zwiastowania, odsłużył Świętą Liturgię w soborze metropolitalnym w Warszawie. Wieczorem zaczął skarżyć się na ból. Następnego dnia rano czuł się lepiej i podjął zwykłą pracę w kancelarii metropolitalnej, po czym udał się do szpitala, gdzie został skierowany na operację przepukliny. W czasie przygotowań do niej doznał zawału serca i mimo natychmiastowej pomocy lekarskiej zmarł w szpitalu przy ul. Brzeskiej w Warszawie[30].
↑ abcdefgP. Gerent: Prawosławie na Dolnym Śląsku w latach 1945–1989. Toruń: Adam Marszałek, 2007, s. 154. ISBN 978-83-7441-468-5.
↑ abcS. Dudra: Kościół Prawosławny na ziemiach zachodnich i północnych Polski po II wojnie światowej. Zielona Góra: Wydawnictwo Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2007, s. 71. ISBN 83-89712-37-7.
↑Z. Karpus: Rosjanie i Ukraińcy w Toruniu w latach 1920–1939., [w:] M. Wojciechowski (red.): Mniejszości narodowe i wyznaniowe w Toruniu w XIX i XX wieku. Toruń 1993, Wydawnictwo UMK, ISBN 83-231-0456-5.
↑S. Dudra: Kościół Prawosławny na ziemiach zachodnich i północnych Polski po II wojnie światowej. Zielona Góra: Wydawnictwo Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2007, s. 26. ISBN 83-89712-37-7.
↑S. Dudra: Kościół Prawosławny na ziemiach zachodnich i północnych Polski po II wojnie światowej. Zielona Góra: Wydawnictwo Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2007, s. 27. ISBN 83-89712-37-7.
↑P. Gerent: Prawosławie na Dolnym Śląsku w latach 1945–1989. Toruń: Adam Marszałek, 2007, s. 170. ISBN 978-83-7441-468-5.
↑P. Gerent: Prawosławie na Dolnym Śląsku w latach 1945–1989. Toruń: Adam Marszałek, 2007, s. 178. ISBN 978-83-7441-468-5.
↑P. Gerent: Prawosławie na Dolnym Śląsku w latach 1945–1989. Toruń: Adam Marszałek, 2007, s. 407. ISBN 978-83-7441-468-5.
↑A. Brożyniak, R. Ziobroń, Prawosławie w Bieszczadach po II wojnie światowej, [w:] red. J. Izdebski, K. Kaczmarski, M. Krzysztofiński, Bieszczady w Polsce Ludowej 1944–1989, Instytut Pamięci Narodowej, Oddział w Rzeszowie, Rzeszów 2009, ISBN 978-83-7629-111-6, s. 335 i następne.
↑R. Michalak: Polityka wyznaniowa państwa polskiego wobec mniejszości religijnych w latach 1945–1989. Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2014, s. 124. ISBN 83-7431-046-4.
↑ abcdA. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 268. ISBN 83-7431-046-4.
↑A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. s. 267–268.
↑M. Krzysztofiński, K. Sychowicz, W kręgu „Bizancjum”, „Aparat represji w Polsce Ludowej (1944–1989)”, nr 1, 2008, s. 86–87.
↑R. Michalak: Polityka wyznaniowa państwa polskiego wobec mniejszości religijnych w latach 1945–1989. Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2014, s. 332. ISBN 83-7431-046-4.
↑R. Michalak: Polityka wyznaniowa państwa polskiego wobec mniejszości religijnych w latach 1945–1989. Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2014, s. 338. ISBN 83-7431-046-4.
↑Ks. Sawicki D., Historia Katedry Metropolitalnej w Warszawie, [w:] Wiara i poznanie. Księga pamiątkowa dedykowana Jego Eminencji Profesorowi Sawie (Hrycuniakowi) prawosławnemu metropolicie warszawskiemu i całej Polski, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2008, ISBN 978-83-7431-160-1, s. 456.
↑A. Brożyniak, R. Ziobroń, Prawosławie w Bieszczadach po II wojnie światowej, [w:] red. J. Izdebski, K. Kaczmarski, M. Krzysztofiński, Bieszczady w Polsce Ludowej 1944–1989, Instytut Pamięci Narodowej, Oddział w Rzeszowie, Rzeszów 2009, ISBN 978-83-7629-111-6, s. 364–366.
↑S. Dudra: Kościół Prawosławny na ziemiach zachodnich i północnych Polski po II wojnie światowej. Zielona Góra: Wydawnictwo Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2007, s. 67. ISBN 83-89712-37-7.
↑P. Gerent: Prawosławie na Dolnym Śląsku w latach 1945–1989. Toruń: Adam Marszałek, 2007, s. 155. ISBN 978-83-7441-468-5.
Нина Кирсо Основная информация Полное имя Нина Владиславовна Кирсо Дата рождения 4 августа 1963(1963-08-04) Место рождения Полтава, УССР, СССР Дата смерти 30 апреля 2020(2020-04-30) (56 лет) Место смерти Полтава, Украина Похоронена Монастырское кладбище[d] Страна СССР→ У
Петі-РедершенPetit-Réderching Країна Франція Регіон Гранд-Ест Департамент Мозель Округ Сарргемін Кантон Рорбак-ле-Біч Код INSEE 57535 Поштові індекси 57410 Координати 49°03′17″ пн. ш. 7°18′18″ сх. д.H G O Висота 258 - 962 м.н.р.м. Площа 11 км² Населення 1426 (01-2020[1]) Густота...
У Вікіпедії є статті про інші географічні об’єкти з назвою Міддлтаун. Місто Міддлтаунангл. Middletown Координати 41°33′44″ пн. ш. 72°39′04″ зх. д. / 41.56222222224977259° пн. ш. 72.651111111138789056° зх. д. / 41.56222222224977259; -72.651111111138789056Координати: 41°33′44″ пн. ш. 72°39′04...
присілок Великі Мордовські Пошати рос. Большие Мордовские Пошатыерз. Сире Мокшень Країна Росія Суб'єкт Російської Федерації Мордовія Муніципальний район Єльниківський район Поселення Великомордовсько-Пошатське Код ЗКАТУ: 89218810001 Код ЗКТМО: 89618410101 Основні дані Насел�...
Dutch cyclist Maarten DucrotDucrot at the 2009 Tour de FrancePersonal informationFull nameMaarten DucrotBorn (1958-04-08) 8 April 1958 (age 65)Vlissingen, the NetherlandsTeam informationCurrent teamRetiredDisciplineRoadRoleRiderAmateur team1984Driessen–Transvemij–Colnago Professional teams1985–1988Kwantum–Decosol–Yoko1989Domex–Weinmann1990–1991TVM Major winsGrand Tours Tour de France 1 individual stage (1985) Combativity award (1985) Maarten Ducrot (born 8 April 1...
Coordenadas: 43° 26' N 12° 10' E Monte Santa Maria Tiberina Comuna Localização Monte Santa Maria TiberinaLocalização de Monte Santa Maria Tiberina na Itália Coordenadas 43° 26' N 12° 10' E Região Úmbria Província Perugia Características geográficas Área total 72 km² População total 1 217 hab. Densidade 17 hab./km² Altitude 688 m Outros dados Comunas limítrofes Arezzo (AR), Città di Castello, Monterchi (AR) Códi...
門 ' (169)(168)'長 (Trường)◄ 「門」 ►阜 (Phụ)(170)Bảng mã Unicode: 門 (U+9580) [1]Giải nghĩa: cửaBính âm:ménChú âm phù hiệu:ㄇㄣˊWade–Giles:men2Phiên âm Quảng Đông theo Yale:mun4Việt bính:mun4Bạch thoại tự:bûnKana:モン, かど mon, kadoKanji:門構 mongamaeHangul:문 munHán-Hàn:문 munHán-Việt:mônCách viết: gồm 8 nét Bộ Môn, bộ thứ 169 có nghĩa là cửa là 1 trong 9 bộ có 8 nét tro...
SimulinkSimulink model of a wind turbinePengembangMathWorksRilis stabil8.0 (part of R2012b) / 11 September 2012; 11 tahun lalu (2012-09-11) Sistem operasiCross-platform[1]LisensiProprietarySitus webwww.mathworks.com/products/simulink/ Simulink merupakan salah satu komponen dari MATLAB yang berperan sebagai pemrograman grafis. Kegunaan utama dari Simulink adalah untuk membuat simulasi sistem dinamik. Proses simulasi dilakukan menggunakan diagram fungsional yang meliputi blok yang ...
Fictional grimoire in stories by H. P. Lovecraft This article is about a fictional book. For other uses, see Necronomicon (disambiguation). Statue of H. P. Lovecraft, the author who created the Necronomicon as a fictional grimoire and featured it in many of his stories. The Necronomicon, also referred to as the Book of the Dead, or under a purported original Arabic title of Kitab al-Azif, is a fictional grimoire (textbook of magic) appearing in stories by the horror writer H. P. Lovecraft and...
هذه المقالة بحاجة لصندوق معلومات. فضلًا ساعد في تحسين هذه المقالة بإضافة صندوق معلومات مخصص إليها. سلسلة مقالات عناليهود واليهودية أصل الكلمة من هو اليهودي؟ الثقافة يهود الدين الله في اليهودية (أسماء) مبدئ الإيمان ميتزفة (613) هالاخاه السبت الأعياد الصلاة الصدقة أرض إسرائيل...
This article is about The Children's Newspaper, published in New South Wales, Australia. For the British newspaper, see The Children's Newspaper. Not to be confused with The Australian Children's Newspaper, (1953– ) edited by Tom Stanley Hepworth who also edited the ABC Children's Hour Annual for the Argonauts Club.[1]. The Children's Newspaper was a monthly English language newspaper published from 1899-1900 in New South Wales, Australia. It was also known as The Children's Newspap...
Wakil Gubernur PapuaLambangPetahanalowongsejak 21 Mei 2021KediamanRumah Dinas Wakil Gubernur PapuaMasa jabatan5 tahunDibentuk1 Mei 1963Pejabat pertamaPamoedji Wakil Gubernur Papua adalah posisi kedua yang memerintah Provinsi Papua di bawah Gubernur Papua. Sebelum nama Provinsi Irian Jaya diubah menjadi Provinsi Papua pada tahun 2001, jabatan ini bernama Wakil Gubernur Irian Jaya. Berikut merupakan daftar Wakil Gubernur Papua. No. Potret Wakil Gubernur(Lahir–Mati) Mulai menjabat Akhir m...
Police force in Romania This article needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed.Find sources: Romanian Police – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (October 2015) (Learn how and when to remove this template message) Romanian Police ForcePoliția RomânăCoat of arms of the Romanian PoliceCommon namePolițiaAbbreviati...
American politician For other people named Charles Ingersoll, see Charles Ingersoll (disambiguation). Charles Roberts Ingersoll47th Governor of ConnecticutIn officeMay 7, 1873 – January 3, 1877LieutenantGeorge G. SillPreceded byMarshall JewellSucceeded byRichard D. Hubbard Personal detailsBornSeptember 16, 1821New Haven, ConnecticutDiedJanuary 25, 1903 (aged 81)New Haven, ConnecticutPolitical partyDemocraticSpouseVirginia Gregory IngersollChildrenElizabeth Ingersoll HavenAlma m...
Lanzadera de clase Lambda Lanzadera de clase Lambda de Star WarsCaracterísticasFabricante Sistemas de Flota Sienar[1]Especificación LanzaderaTamaño 20 mArmas 3 cañones blaster (Dobles)2 cañones láser (Dobles)Escudo N/ACasco N/ATripulación 2 pilotosVelocidad máxima 1.400GCapacidad de transporte 20 tropasCapacidad de carga 80 toneladas métricasPasajeros 20 tropasAfiliación Imperio galáctico[editar datos en Wikidata] Las lanzaderas de clase Lambda son un tipo de nave ...
Artikel ini bukan mengenai rumpun bahasa Lampungik. Bahasa Lampung cawa Lampung[1] Dituturkan diIndonesiaWilayahLampungSumatera SelatanBengkuluEtnisSuku LampungSuku KomeringPenutur1,5 juta (2000)[a]Rumpun bahasaAustronesia Melayu-PolinesiaMelayu-Sumbawa?LampungBahasa Lampung DialekApi/PesisirNyo/AbungKomeringSistem penulisanAlfabet LatinAksara LampungKode bahasaISO 639-3Mencakup:ljp – Lampung Apiabl – Lampung Nyokge – KomeringGlott...
Airport in Kitchenuhmaykoosib Inninuwug First NationBig Trout Lake AirportIATA: YTLICAO: CYTLSummaryAirport typePublicOperatorGovernment of OntarioLocationKitchenuhmaykoosib Inninuwug First NationTime zoneCST (UTC−06:00) • Summer (DST)CDT (UTC−05:00)Elevation AMSL730 ft / 223 mCoordinates53°49′04″N 089°53′49″W / 53.81778°N 89.89694°W / 53.81778; -89.89694MapCYTLLocation in OntarioRunways Direction Length Surface ft m 14/32 3,9...
Not to be confused with Air Bishkek. Sky Bishkek IATA ICAO Callsign GY BIS – Founded2012Ceased operations2015HubsManas International AirportFleet size1Destinations3HeadquartersBishkek, KyrgyzstanWebsitewww.skybishkek.kg Sky Bishkek was a regional airline based in Bishkek, Kyrgyzstan. Its main base was Manas International Airport. Destinations Sky Bishkek served the following domestic destinations:[1] Batken – Batken Airport Bishkek – Manas International Airport base Osh – Osh ...
Dam in Shasta County, CaliforniaKeswick DamCountryUnited StatesLocationShasta County, CaliforniaCoordinates40°36′43″N 122°26′45″W / 40.61194°N 122.44583°W / 40.61194; -122.44583Construction began1941; 82 years ago (1941)Opening date1950; 73 years ago (1950)Owner(s)U.S. Bureau of ReclamationDam and spillwaysType of damConcrete gravityImpoundsSacramento RiverHeight157 ft (48 m)Length596 ft...
Bombardementde la place de Mai Cadavres de civils tués lors des attaques Informations générales Date 16 juin 1955 Lieu Buenos Aires, Argentine Casus belli Tentative de coup d’État militaire et d’assassinat du président Juan Perón Issue Échec du putsch Belligérants État argentin Militaires et civils antipéronistes Commandants Président Juan Perón Général Franklin Lucero Général Juan José Valle[1] Juan Ignacio San Martín[1] Arnaudo Sosa Molina[1] Ramón Brunet[1] Samuel To...