Ukraińcy na Ukrainie według spisu powszechnego 2001 (według kryterium zadeklarowanej narodowości)Ukraińcy na Ukrainie według spisu powszechnego 2001 (według kryterium zadeklarowanego języka ojczystego)
Ukraińcy mieszkają zarówno na terytorium Ukrainy, jak i w diasporze. Na świecie mieszka ok. 46 milionów Ukraińców, z czego ok. 35[a] mln – na Ukrainie. W diasporze żyje ok. 7 milionów Ukraińców[b], przy czym według encyklopedii PWN – 11 mln[3].
Nazwa „Ukraińcy” jako określenie narodu, pojawiła się w drugiej połowie XIX wieku w opozycji ukraińskiego ruchu narodowego do oficjalnej ideologii Imperium Rosyjskiego, określającego Rusinów zamieszkujących Kraj Południowo-Zachodni jako Małorusów – regionalny odłam Rosjan. Sam termin ukraina nie miał do XVI wieku charakteru oficjalnego i oznaczał jedynie „ugranicze” („pogranicze”, „krańce państwowe”) poszczególnych terenów, będących pod kontrolą różnych państw[c][4][5][6]. Urzędowo nazwa ta została użyta po raz pierwszy za czasów Rzeczypospolitej w roku 1590 w tytule konstytucji sejmowej według projektu Jana Zamoyskiego: Porządek ze strony Niżowców i Ukrainy[7]. Pierwszy dokument, w którym odnotowano narodowość "Ukraińca", pochodzi z roku 1660. Kiedy abiturient z Ukrainy, Józef Daniel Dzik, wstępował do Uniwersytetu Padewskiego na terenie współczesnych Włoch, wpisał: "Józef Daniel Dzik, wikariusz katedralny Łucki, narodowość – Ukraiński, dystrykt Kijowski". Przed tym wszyscy studenci z Ukrainy, którzy studiowali na uniwersytetach Europy od roku 1353, rejestrowali się jako "Ruteni", "Rusini", przedstawiciele "narodu ruteńskiego z Ukrainy" i rzadziej jako "Roksalanie". Później studenci rejestrowali się jako "Kozacy" (1700, 1746), "Rusko-Ukraińcy" (1763) oraz "Ukraińcy" (1762, 1770)[potrzebny przypis].
Pierwszym dziełem napisanym w języku ukraińskim była sztuka EneidaIwana Kotlarewskiego w 1798 roku[8]. Na przełomie XIX i XX wieku Mychajło Hruszewski w 10-tomowej pracy Historia Ukrainy-Rusi (1898–1937) upublicznił termin „Ukrainiec” w sensie społeczno-politycznym[9].
W XIX wieku nastąpił proces samookreślenia się Ukraińców jako społeczności na zasadzie etnograficznej (grupy etnicznej), analogicznie do procesów zachodzących w całej Europie (czeskie odrodzenie narodowe, odrodzenie narodowe Słowian Bałkańskich, odrodzenie narodowe Polaków na Śląsku, Warmii i Mazurach, litewskie odrodzenie narodowe etc.).
Ostatecznie o przynależności Galicji Wschodniej do Polski zadecydowała 15 marca 1923 roku aliancka Rada Ambasadorów, która na podstawie artykułu 87 traktatu wersalskiego oraz art. 91 i 94 traktatu z Saint-Germain, potwierdziła wschodnie granice Polski i uznała polską suwerenność nad Galicją Wschodnią. Wschodnia granica Polski na Zbruczu została już wytyczona 23 listopada 1922 przez Mieszaną Komisję Graniczną na podstawie ustaleń traktatu pokojowego pomiędzy Polską a RFSRR i USRR[30], a uprzednio ustalona w traktacie sojuszniczym pomiędzy Polską a Ukraińską Republiką Ludową z 21 kwietnia 1920[31]. 26 września 1922 r. Sejm RP przyjął ustawę o „zasadach powszechnego samorządu wojewódzkiego, a w szczególności województwa lwowskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego” – w praktyce swych rozstrzygnięć ustalająca dla obszaru Galicji Wschodniej odrębną kurię polską i ukraińską każdego sejmiku wojewódzkiego, powołanie w ciągu dwóch lat uniwersytetu ukraińskiego finansowanego ze Skarbu Państwa polskiego, język ukraiński jako równorzędny z językiem polskim w urzędach w tychże województwach (z tym, że „władze samorządowe określają same swój język wewnętrznego urzędowania”), zakaz prowadzenia państwowej kolonizacji ziemskiej[32].
W okresie II Rzeczypospolitej region był określany jako Małopolska Wschodnia. Jeszcze w okresie spisu powszechnego 1931 część jego niepolskich mieszkańców (1 126 tys.) stwierdzało, że używa języka „ruskiego”, wobec 1 675 tys. podających język ukraiński jako ojczysty. Jednocześnie 3 256 tys. mieszkańców województw lwowskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego podawało wyznanie greckokatolickie jako własne (10 tys. prawosławnych)[33].
↑ abWedług danych z 2002 r. 35 mln Ukraińców mieszka w kraju, a poza granicami ok. 11 mln Ukraińców (z tego ok. 7 mln w krajach WNP)[3], tzn. łącznie według tych danych 46 milionów.
↑Pojęcie Ukrainy, ukrain równoznaczne było najczęściej z pojęciem pogranicza państwowego. Były tedy ukrainy tatarskie, moskiewskie, litewskie, polskie, a nawet w samej Rzptej polskiej (...) były różne „ukrainy”, czyli krańce państwowe[37]
↑Karoly Kocsis, Eszter Kocsis-Hodosi, Hungarian Minorities in the Carpathian Basin. Toronto – Buffalo 1995, ISBN 1-882785-04-5, tabela 11. wersja elektroniczna.
↑K. Grunberg, B. Sprengel Trudne sąsiedztwo, Warszawa 2005, s. 304. Pierwsze wytyczenie granicy polsko-sowieckiej ustalono podpisaniem preliminariów pokojowych, które zostały 20 października 1920 roku ratyfikowane przez Wszechrosyjski Centralny Komitet WykonawczyRFSRR (najwyższy organ ustawodawczy, zarządzający i kontrolny państwa), 21.X.1920 przez CKW Ukrainy, a 22.X.1920 przez sejm Polski. K. Grunberg, B. Sprengel Trudne sąsiedztwo, Warszawa 2005, s. 299.
↑Robert Potocki Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920-1939) Wydawnictwo: INSTYTUT EUROPY ŚRODKOWO-WSCHODNIEJ, Lublin 1999 ; ISBN 83-85854-46-0,s. 56-65.
↑Dz.U. z 1922 r. nr 90, poz. 829 za: Odbudowa państwowości polskiej. Najważniejsze dokumenty 1912-1924 pod redakcją Kazimierza W. Kumanieckiego, Warszawa-Kraków 1924, s. 628–631.
↑Mały Rocznik Statystyczny 1938,s. 22, tabela: „Ludność według języka ojczystego w 1931”, s. 24 tabela: „Ludność według wyznania w 1931”.
Henryk Batowski: Rozpad Austro-Węgier 1914-1918: sprawy narodowościowe i działania dyplomatyczne. Wyd. II poprawione i uzupełnione. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1982.
Jarosław Hrycak: Historia Ukrainy 1772–1999: Narodziny nowoczesnego narodu. przeł. Katarzyna Kotyńska. Lublin: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, 2000. ISBN 83-85854-50-9.
