Jako uczeń szkoły baletowej przy warszawskim Teatrze Wielkim został wypatrzony przez łowcę talentów i zaangażowany do filmu Janko Muzykant (1930, reż. Ryszard Ordyński). W okresie przedwojennym zagrał role jeszcze w trzech produkcjach. W czasie II wojny światowej został aresztowany i wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Tam pracował w fabryce zbrojeniowej w Dreźnie, skąd udało mu się uciec podczas alianckich nalotów. Po powrocie do Polski, w latach 1945–1947 współtworzył grupę aktorską, wystawiającą repertuar operetkowy. Ostatecznie w 1957 roku porzucił aktorstwo i rozpoczął prace w jednym z ministerstw, gdzie dotarł do stanowiska głównego inspektora.
