Europejczycy zaczęli penetrację środkowo-południowej Afryki w połowie XIX w. W następnych latach Brytyjczycy nawiązali kontakty z państwem Barotse, a w 1890 roku Brytyjska Kompania Południowoafrykańska otrzymała od władcy tego kraju wyłączność handlu i eksploatacji surowców naturalnych[1].
Rok później państwom Barotse i Lunda narzucono protektorat Kompanii, a w następnych latach pokonano opór ludów Bemba (1896 r.) i Ngoni (1898 r.). Początkowo tereny obecnej Zambii weszły w skład Rodezji, a w 1911 r. protektorat podzielono na Rodezję Północną (ob. Zambia) i Południową (ob. Zimbabwe). W 1924 r. oba terytoria przeszły pod władzę rządu brytyjskiego[1].
W latach 1953–1963 Rodezja Północna wchodziła w skład brytyjskiej Federacji Rodezji i Niasy. W 1962 r. Wielka Brytania nadała Rodezji Północnej konstytucję, na podstawie której odbyły się wybory parlamentarne, po których powstał koalicyjny rząd partii ZNPN i AKNRP. 31 grudnia 1963 r. Federacja Rodezji i Niasy została rozwiązana przez Wielką Brytanię, a Rodezja Północna otrzymała samorząd wewnętrzny, zaś 24 października 1964 r. uzyskała niepodległość i przyjęła nazwę Zambia[1].
Nowe państwo zostało członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów, a w październiku 1965 r. wprowadziło ustrój republikański[1].
.svg)
.svg)
