Prowincja Nowy Jork (ang.Province of New York) – brytyjska kolonia, która istniała w czasach przed wojną o niepodległość, mniej więcej na obszarze obecnego stanu Nowy Jork. Ponadto prowincja obejmowała swym terytorium dzisiejsze stany: New Jersey i Vermont, a także część Massachusetts oraz Maine. Nazwa prowincji została nadana, gdy Brytyjczycy zdobyli kolonię na Holendrach w 1664 na cześć brata króla Karola II, Jamesa, księcia Yorku.
Historia
Prowincja została utworzona z części dawnego terytorium Nowej Holandii po tym jak w 1664 roku siły brytyjskie zajęły Nowy Amsterdam. Wprowadzono na zdobytych terenach brytyjski ład, stworzono zarządy hrabstw i Zgromadzenie Prowincji (ang. Provincial Assembly). Kontynuowali jednak holenderską politykę osiedlania w koloniach przedstawicieli sekt chrześcijańskich (w tym także założycieli New Rochelle). Brytyjczycy zajęli także miejsce Holendrów w sojuszu z Irokezami przeciwko Nowej Francji. Alians ten przyniósł sukces w wojnie o kolonie amerykańskie, w której pod dowództwem Williama Johnsona, podbito Kanadę.
Dokument regulujący ustrój Prowincji Nowy Jork dzielił ją na 12 hrabstw:
hrabstwo Albany – północna i zachodnia część obecnego stanu. Formalnie także tereny stanu Vermont (wówczas zbuntowana i uznająca jedynie tzw. New Hampshire Grants). Wschodnią granicą był Atlantyk.
hrabstwo Cornwall – obecnie jest to terytorium Maine. Przekazane Kolonii Massachusetts w 1692.
hrabstwo Dukes – wyspy: Elizabeth, Martha’s Vineyard, Nuntacket na wschód od Long Island. Przekazane kolonii Massachusetts w 1691 r.