Sformowany z regimentu dragonii hetmana polnego koronnego Stanisława Mateusza Rzewuskiego[1] w 1717 roku uchwałą sejmu niemego jako regiment dragonii[a]. Regiment otrzymał etat liczący 500 „porcji”[3], co stanowiło 343 osoby[2]. Początkowo dragonia była rodzajem piechoty, której środkiem transportu były konie. W drugiej połowie XVIII w była już traktowana jako kawaleria[2].
W 1770 roku liczył 2 oficerów, 3 podoficerów, 1 felczerów, 1 doboszy i 33 gemajnów[4]. Etat regimentu, zreformowany został w 1776 roku i początkowo ustalony na 186 osób[1]. W 1777 pułk składał się ze sztabu, lejbkompanii, kompanii: płk Podhorodeńskiego, ppłk Jeżewskiego, kpt. Bałły, kpt. Kobyłeckiego i kpt. Zagórskiego[5].
W 1778 według etatu regiment liczył 257 żołnierzy, a faktycznie posiadał 242[6].
Na mocy uchwały sejmowej z 9 lutego 1789 roku przekształcającego regimenty dragońskie w pułki przedniej straży, hetman wielki koronny wraz z Komisją Wojskową Obojga Narodów 12 lutego 1789 roku wydali rozkaz nakazujący szefowi pułku reorganizację dragonii i powiększenie chorągwi przedniej straży do 135 osób[7]. W myśl tego rozkazu na bazie regimentu konnego Buławy Polnej Koronnej sformowany został pułk 3 przedniej straży Buławy Polnej Koronnej.
Szefem regimentu zgodnie z tradycją był każdorazowy hetman polny koronny (stąd nazwa regimentu). Wyjątek stanowi okres maj-sierpień 1792 roku, kiedy na skutek zniesienia buławy polnej funkcję tę pełnił gen. Józef Zajączek[1].
Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Sztaby i kawaleria. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 2002. ISBN 83-71-88-500-8.
Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.