|
Ludwik Kulczycki
 Ludwik Kulczycki (ur. 22 lipca 1866 w Warszawie, zm. 31 sierpnia 1941 w Warszawie) – polski socjolog i publicysta. Współzałożyciel i autor prac programowych II Proletariatu. ŻyciorysStudiował w Warszawie i Genewie. Od 1894 członek PPS. Za udział w ruchu rewolucyjnym kilkukrotnie więziony (m.in. w Cytadeli Warszawskiej), a także i zesłany na Syberię wschodnią (1895-1899). W 1899 zbiegł do Lwowa, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną i naukową. Zajął się socjologią, historią ruchów społecznych XIX wieku i zagadnieniami prawno-państwowymi. Utracił zaufanie współtowarzyszy i został odsunięty od władz partii. W 1900 dokonał secesji i utworzył III Proletariat, bardzo aktywny w latach 1904–1905. Po 1910 odszedł od ruchu socjalistycznego. W latach 1910–1914 działacz Polskiego Stronnictwa Postępowego w Galicji[1]. W czasie I wojny światowej członek Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1917 roku rozpoczął pracę w polskiej służbie państwowej pracując w departamencie spraw wewnętrznych i ministerstwie pracy i opieki społecznej. Był pracownikiem Biura Delegacji do Spraw Szkół Lekarsko-Dentystycznych Tymczasowej Rady Stanu[2]. Profesor Szkoły Nauk Politycznych (1918–1932) i Wyższej Szkoły Dziennikarskiej (do 1924). Od 1920 związany z Narodową Partią Robotniczą. W latach 1924–1928 był dziekanem Wydz. Społeczno-Administracyjnego Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Łodzi, nieformalnie będącej filią warszawskiej Szkoły Nauk Politycznych[3]. 2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4]. Ludwik Kulczycki został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 221-I-14/15)[5][6]. Jego żoną była Natalia (zm. 1952), z którą miał syna Jerzego (1895-1919)[6]. Publikacje (wybór)
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Information related to Ludwik Kulczycki |
||||||||||||||||||||||||
