Urodził się w Warszawie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, jako syn inżyniera Jakuba Kafermana (1897–1941) i Stefanii z domu Krasuckiej (1895–1970). Ze strony ojca matki, Nikodema Krasuckiego (1868–1942), był potomkiem pierwszego warszawskiego rabina Szlomo Zalmana Lipszyca. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej i więźniem obozu koncentracyjnego Stutthof, gdzie był członkiem obozowego ruchu oporu. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski. W latach 1954–1974 był dziennikarzemTrybuny Ludu. Od 1949 należał do PZPR[1]. W latach 1954–1955 był sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Szczecinie. W październiku 1981 powołany przez Plenum Komitetu Centralnego PZPR w skład Zespołu dla przygotowania naukowej syntezy dziejów polskiego ruchu robotniczego[2].
Ludwik Krasucki zasłużył się w rokowaniach na temat niemieckich odszkodowań dla polskich ofiarIII Rzeszy; zrobił także wiele dla samego procesu ich wypłat[5]. Położył duże zasługi we współpracy polsko-żydowskiej. W umiejętny sposób łączył interes środowiska żydowskiego z interesami wszystkich ofiar nazizmu[5].
