Był najmłodszym z dwanaściorga dzieci w ubogiej chorwackiej rodzinie Piotra i Karoliny z domu Zarević. Na chrzcie otrzymał imię Bogdan. Do zakonu kapucynów wstąpił 2 maja 1884 roku w Bassano del Grappa po ukończeniu niższego seminarium w Udine. W zakonie przyjął imię Leopold. Śluby wieczyste złożył w 1888 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 20 września 1890 w bazylice Santa Maria della Salute (w Wenecji). Ze względu na jego wzrost (1,35 m) przełożeni odradzali mu posługę jako kaznodzieja i powierzyli mu jako teren misyjny konfesjonał. Sakramentu pokuty udzielał od ośmiu do dwunastu godzin dziennie służąc prostym ludziom, intelektualistom, arystokratom, profesorom, studentom, kapłanom i zakonnikom[1]. Od 1906 roku na stałe przebywał w Padwie w klasztorze Świętego Krzyża. W czasie I wojny światowej przez rok przebywał w więzieniu za odmowę zrzeczenia się swojej przynależności narodowej[2]. W czasie II wojny światowej, 15 maja 1944 r. w wyniku bombardowania, padewski klasztor został całkowicie zniszczony[1]. Ocalała jedynie cela, pełniąca funkcję konfesjonału o. Leopolda[1].
Prócz działalności misyjnej prowadził też działalność opiekuńczą i pozostawił po sobie trwały ślad w postaci sierocińców. Apostolat świętego mnicha wyróżniała szczególna miłość do Eucharystii i Matki Bożej. Podejmował działania na rzecz zjednoczenia chrześcijan.
Przez całe życie zmagał się ze słabościami i chorobami. Do śmierci w wieku 76 lat doprowadziła św. Leopolda choroba nowotworowa.
