Kamienica Rynek-Ratusz 17

nr rej. A/1604/235 z 30.12.1970[1]
Rynek-Ratusz 17
Państwo	Polska
Miejscowość	Wrocław
Adres	Rynek-Ratusz 17
Kondygnacje	V
Zniszczono	1945
Odbudowano	1954
Położenie na mapie Wrocławia Kamienica Rynek-Ratusz 17
Położenie na mapie Polski Kamienica Rynek-Ratusz 17
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kamienica Rynek-Ratusz 17
51°06′36,75″N 17°01′49,41″E/51,110208 17,030392
Multimedia w Wikimedia Commons

Kamienica Rynek-Ratusz 17 – zabytkowa kamienica na wrocławskim Rynku, w północnej pierzei tretu^[a] tzw. stronie rymarzy lub stronie złotników^[3].

Większość kamienic znajdujących się w północnej pierzei tretu ma rodowód sięgający XV–XVII^[3]. Pierwotnie były to parterowe drewniane kramy, a następnie piętrowe murowane pomieszczenia mieszkalne przylegające do dwukondygnacyjnej murowanej ściany północnej smatruza. Z biegiem kolejnych lat pomieszczenia przekształcono w wielopiętrowe kamienice^[4]. Po 1824 roku, kiedy to zlikwidowano smatruzy, właściciele kamienic z tej strony wykupili od miasta za kwotę 21 000 talarów, jej tereny i przedłużyli swoje budynki na południe. Zachowane z tego okresu zabudowania mają cechy architektury późnoklasycystycznej^[3].

Działania zbrojne podczas II wojny światowej częściowo zniszczyły pierzeję północną. Jej odbudowa została opracowana w 1954 roku przez profesora Edmunta Małachowicza w Pracowni Konserwacji Zabytków przy udziale prof. Stanisława Koziczuka, Jadwigi Hawrylak i Stefana Janusza Müllera^[5].

Pierwotnie na działce nr 17 stała manierystyczna dwuokienna, czterokondygnacyjna, szczytowa kamieniczka z XVII wieku^[6]. Przed budynkiem zachowała się renesansowa piwnica budynku o wymiarach 4,45 długości i 3,25 szerokości, wzniesiona w wątku niderlandzkim. Od południowej strony zachował się mur gotyckiego kramu wzniesiony w wątku jednowózkowym. W XIX wieku do piwnicy przebito okno w północno-zachodnim narożu piwnicy, które zostało obramowane studzienką powyżej koleby. W 1825 roku kamienice przebudowano nadbudowując dwie kondygnacje zakończone okapem, z arkadami przechodzącymi przez dwa górne piętra^[6].

W wyniku działań wojennych w 1945 roku kamienica nie uległa większym zniszczeniom i została odrestaurowana bez zmiany elewacji, według projektu architekta Stanisława Koziczuka. W części tylnej znajduje się klatka schodowa wspólna dla dwóch sąsiednich kamienic: kamienicy nr 18/19 i kamienice nr 16^[6].

• Olgierd Czerner: Rynek wrocławski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976.
• Zdzisław Wiśniewski: Rynek wrocławski w świetle badań archeologicznych cz.II. Wrocław: Uniwersytet Wrocławski Instytut Archeologii, 2002.
• Edmund Małachowicz: Stare miasto we Wrocławiu. Wrocław: PWN, 1985.