Kamienica powstała w latach 1893–1894 dla Jana Sobierajskiego, który był również głównym technikiem prowadzącym jej budowę. W 1895 przeszła na własność Felicji i Włodzimierza Domańskich[2]. Została zaprojektowana jako trzypiętrowy budynek o dwóch dwutraktowych skrzydłach frontowych i jednotraktowej oficynie północnej[2]. Skrzydło od strony placu Zbawiciela ma osiem, a od strony ul. Marszałkowskiej siedem osi[2]. Na osi środkowej skrzydła od ul. Marszałkowskiej znajduje się przejazd bramny[2]. Budynek ma drewniane stropy i niski dwuspadowy dach[2].
Pierwotnie kamienica posiadała bogatą eklektyczną dekorację sztukatorską inspirowaną barokiem i renesansem, w latach 1938–1939 skuto z niej wszystkie detale architektoniczne, pozostawiając jedynie zdobienia parteru[3]. Sztukaterie zachowały się także w bramie oraz we wnętrzach. W oknach klatek schodowych od podwórza zachowały się oryginalne witraże[4].
Od 1924 na parterze mieściła się polska siedziba firmy Kempisty Company specjalizującej się w naprawie i handlu maszynami do szycia, pierwotnie będąca polskim przedstawicielstwem amerykańskiego producenta[5]. Polskim oddziałem należącej do Piotra Kempistego firmy kierował jego brat, Jan[6]. Po nim w 1928 przejął ją jego zięć, Jan Raczyński[6].
W czasie okupacji w swoim mieszkaniu w kamienicy nauczycielka Jadwiga Świerczyńska ukrywała żydowską dziewczynkę przeszmuglowaną z getta warszawskiego, Wiktorię Śliwowską, późniejszą profesor historii i wieloletnią pracowniczkę Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk[11]. Za ten czyn Świerczyńska została w 1990 odznaczona medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata[12]. Zakład naprawy maszyn do szycia został przejęty przez wojska okupacyjne i wykonywał elementy oprzyrządowania dla Wehrmachtu, jednocześnie jego właściciel dla Armii Krajowej wykonywał drobne prace rusznikarskie[6].
W czasie powstania warszawskiego w kamienicy mieścił się m.in. posterunek kompanii kpt. Antoniego Kazimierza Dembowskiego „Lodeckiego” (batalion „Ruczaj”), utrzymany do końca walk[13]. Działał tam również punkt opatrunkowy[14].
W toku walk kamienica została częściowo spalona[15], jednak po ich zakończeniu uniknęła wysadzenia, Niemcy wykorzystywali lokale na parterze jako magazyn materiałów budowlanych do budowy bunkrów mających bronić ruin Warszawy w wypadku ofensywy radzieckiej[6]. Po wyzwoleniu, w czerwcu 1945 Jan Raczyński uruchomił zakład naprawy maszyn w dawnym lokalu, który prowadził do powstania. W toku tzw. bitwy o handel powierzchnię zakładu zmniejszono z 450 metrów kwadratowych do 45; zagrożony nacjonalizacją, w 1950 Raczyński przekazał większość maszyn na cele edukacji młodych rzemieślników[6]. Firma działała pod tym adresem nieprzerwanie do końca lutego 2013, następnie przeniosła się do lokalu przy ul. Wspólnej 54a[16].
W latach 90. XX wieku usunięto grożące zawaleniem balkony[3]. We wrześniu 2008 kamienicę wpisano do rejestru zabytków[17]. W 2012 nadzór budowlany zakazał jej dalszego użytkowania[18].
Przez wiele lat kamienica była objęta roszczeniami reprywatyzacyjnymi[18].
W 2022 nieruchomość została przez miasto sprzedana[19]. W 2023 Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków wydał decyzję nakazującą nowemu właścicielowi kamienicy przeprowadzenie prac konserwatorskich i robót budowlanych[18].
↑DanutaD.MostwinDanutaD., Portret lekarza [pdf], „Zeszyty Historyczne”, 483 (107), Instytut Literacki, 1994 [dostęp 2017-09-30](pol.). Brak numerów stron w czasopiśmie
