|
Państwo
|
Australia
|
Data i miejsce urodzenia
|
12 kwietnia 1983 Osijek Jugosławia
|
Wzrost
|
175 cm
|
Gra
|
praworęczna
|
Status profesjonalny
|
1998
|
Zakończenie kariery
|
aktywna
|
Trener
|
Borna Bikić
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
6 WTA, 8 ITF
|
Najwyżej w rankingu
|
4 (19 sierpnia 2002)
|
Australian Open
|
QF (2009)
|
Roland Garros
|
QF (2002)
|
Wimbledon
|
SF (2000)
|
US Open
|
4R (2000, 2001)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
4 WTA, 0 ITF
|
Najwyżej w rankingu
|
10 (4 lutego 2002)
|
Australian Open
|
3R (1999, 2000)
|
Roland Garros
|
F (2001)
|
Wimbledon
|
3R (1999 - 2001)
|
US Open
|
2R (2000, 2001)
|
|
Strona internetowa
|
Jelena Dokić, cyr. Јелена Докић (ur. 12 kwietnia 1983 w Osijeku) – australijska tenisistka, dawniej jugosłowiańska oraz serbsko-czarnogórska, wicemistrzyni French Open 2001 w grze podwójnej, półfinalistka Wimbledonu 2000 w grze pojedynczej, klasyfikowana w rankingu WTA na 4. miejscu w grze pojedynczej (2002) i 10. w grze podwójnej (2002), zdobywczyni Pucharu Hopmana 1999 wraz z drużyną Australii, reprezentantka Serbii i Czarnogóry oraz Australii w Pucharze Federacji, reprezentantka Australii na letnich igrzyskach olimpijskich. Tenisistka praworęczna z oburęcznym backhandem.
Kariera tenisowa
Jelena Dokić rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat, trenowana przez swojego ojca, Damira. W 1997 roku rozpoczęła występy w turniejach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. W rywalizacji indywidualnej wygrała wielkoszlemowy US Open 1998 po finale z Katariną Srebotnik, była też w finale French Open 1998, gdzie przegrała z Nadieżdą Pietrową. W grze podwójnej triumfowała we French Open 1998 z Kim Clijsters (po finale z Diemientiewą i Pietrową). Według rankingów z dnia 31 grudnia 1998 zajmowała pierwsze miejsce na liście singlistek i siódme w klasyfikacji deblistek.
Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w 1998 roku.
Gra pojedyncza
W dotychczasowej karierze Jelena Dokić (stan na 29 sierpnia 2012) wygrała sześć singlowych imprez WTA. Najwyżej klasyfikowana była na czwartym miejscu światowego rankingu (19 sierpnia 2002).
Swój debiut w turnieju WTA odnotowała w listopadzie tego samego roku, kiedy to przeszła eliminacje w Pattaya. Pierwszy pojedynek rozegrała z Julie Halard-Decugis, przegrała 6:7(7), 6:4, 3:6. Na początku roku 1999 triumfowała w Pucharze Hopmana w parze z Markiem Philippoussisem, co do tej pory jest jedynym australijskim tytułem w tej imprezie. Otrzymała dziką kartę do wielkoszlemowego Australian Open i doszła tam do trzeciej rundy, przegrywając dopiero z Martiną Hingis, co było jej najlepszym wyczynem wielkoszlemowym w dotychczasowej karierze. Wiosną odnotowała dwa pierwsze ćwierćfinały w WTA Tour, w Kairze i Warszawie, pokonała tam między innymi Halard-Decugis. Do turnieju wimbledońskiego przystąpiła jako 129. tenisistka rankingu światowego. W pierwszej rundzie pokonała 6:2, 6:0 Hingis, została najniżej notowaną zawodniczką w erze open, która pokonała najwyżej rozstawioną uczestniczkę Wielkiego Szlema. Po raz trzeci w historii Wimbledonu tenisistka rozstawiona z numerem jeden odpadła w pierwszej rundzie. Dokić zatrzymała się dopiero na ćwierćfinale z Alexandrą Stevenson, w czwartej rundzie eliminując jeszcze Mary Pierce. Po tym turnieju awansowała na 37. miejsce w światowej klasyfikacji.
W czerwcu 2000 poprawiła swój londyński wyczyn, dochodząc do półfinału Wimbledonu. Była wówczas trzydziestą rakietą globu. Do półfinału doszła bez straty seta, w meczu o finał uległa Lindsay Davenport 4:6, 2:6. Została pierwszą półfinalistką Wielkiego Szlema z Australii od 1998 roku, kiedy Nicole Provis dostała się do najlepszej czwórki w Paryżu. We wrześniu awansowała do czwartej rundy US Open, a potem doszła do półfinału turnieju singlistek letnich igrzysk olimpijskich w Sydney. Przegrała w trzech setach z Jeleną Diemientjewą, a w meczu o brązowy medal musiała uznać wyższość Moniki Seles.
W 2001 roku zaczęła reprezentować Jugosławię. W maju zdobyła swój pierwszy profesjonalny tytuł. Dokonała tego w Rzymie, pokonując w dwóch ostatnich spotkaniach wyżej notowane Conchitę Martínez i Amélie Mauresmo. Po raz pierwszy została sklasyfikowana w czołowej dwudziestce rankingu WTA. Jesienią doszła do finału w Bahia (porażka z Seles) i Tokio (pokonała Arantxę Sanchez Vicario, drugi tytuł w karierze). W październiku okazała się najlepsza także w Moskwie i trafiła do grona dziesięciu najlepszych tenisistek świata. Została wicemistrzynią w Zurychu i Linzu i po raz pierwszy w karierze otrzymała prawo gry w Mistrzostwach WTA. W drugim meczu przegrała z Lindsay Davenport; została uznana sportowcem roku w swoim kraju.
W lutym 2002 zagrała w finale w Paryżu, ale zmuszona była poddać walkowerem mecz o puchar przeciwko Venus Williams z powodu kontuzji. Do sprawności powróciła w kwietniu, zdobywając trzeci w karierze tytuł w Sarasocie po finale z Tatjaną Panową. W maju doszła do finału w Strasburgu, przegranego z Silvią Fariną Elią, a wkrótce zameldowała się w ćwierćfinale wielkoszlemowego French Open. Poległa w trzysetowym starciu z Jennifer Capriati. W czerwcu wygrała swój czwarty indywidualny turniej WTA, tym razem w Birmingham, w finale z Anastasiją Myskiną. Była też w finale w San Diego (porażka z Venus Williams) i ćwierćfinale Mistrzostw WTA. Latem awansowała na najwyższe w karierze, czwarte miejsce w światowym zestawieniu singlistek.
Wraz z początkiem sezonu 2003 zerwała współpracę ze swoim ojcem, który coraz częściej był karany za niepoprawne zachowanie w miejscach publicznych, także na arenach tenisowych. Jej nowym trenerem został Chorwat Borna Bikić. Jej najlepszy wynik z tego roku to finał w Zurychu, przegrany z Justine Henin oraz półfinał w Warszawie, gdzie lepsza okazała się Amelie Mauresmo. W międzyczasie Dokić ponownie zmieniła barwy narodowe, gdyż w wyniku rozpadu Jugosławii powstało kilka nowych państw i tenisistka zaczęła reprezentować Serbię i Czarnogórę. Rok 2004 upłynął jej pod znakiem walki z kontuzją łokcia, która skutecznie zredukowała jej występy. W lutym osiągnęła półfinał w Tokio, ale potem seryjnie przegrywała kolejne mecze i w efekcie wypadła z czołowej setki rankingu WTA. W 2005 pojechała do Serbii, by odnowić swoje kontakty rodzinne, zakończyło się to jednak niepowodzeniem i w grudniu zdecydowała, że znów chce reprezentować Australię.
Federacja Australijska przyznała jej kilka dzikich kart do międzynarodowych turniejów WTA, ale Dokić ich nie wykorzystała, odpadając w pierwszych rundach. W efekcie w czerwcu 2006 była notowana nawet na 681. miejscu światowej listy. Dodatkowo zmagała się z problemami osobistymi - jej ojciec podał do mediów informację, jakoby została porwana przez własnego chłopaka. Zatrudniła nowego trenera, Nikolę Pilicia i trafiła do jego akademii. Miała nawet podpisać z akademią kontrakt, by pozostać tam na rok, ale ostatecznie zdecydowała się powrócić do swojego poprzedniego trenera, Borny Bikicia, gdyż Pilić oferował jej niesatysfakcjonujące warunki kontraktu. Dokić niemalże nie pojawiała się w oficjalnych turniejach, w 2007 wystąpiła tylko raz i przestała być klasyfikowana w rankingu WTA.
Powróciła zimą 2008, przeszła eliminacje i doszła do drugiej rundy w Hobarcie. Utracone punkty nadrabiałam skutecznymi startami w zawodach Międzynarodowej Federacji Tenisowej i pod koniec roku była już w drugiej setce światowych notowań. W styczniu 2009 awansowała do ćwierćfinału wielkoszlemowego Australian Open, pokonując po drodze Annę Czakwetadze, Caroline Wozniacki i Alisę Klejbanową, zatrzymując się dopiero na Dinarze Safinie. Po tym starcie powróciła do czołowej setki rankingu WTA singlistek. Została czwartą kobietą w erze open, która jako uczestniczka z dziką kartą dotarła do ćwierćfinału Wielkiego Szlema (po Pierce w Paryżu 2002, Hingis w Melbourne 2006 i Zheng w Wimbledonie 2008, do listy dołączyła później Clijsters w Nowym Jorku 2009). Do końca 2009 i w 2010 występowała w zawodach Międzynarodowej Federacji Tenisowej, również w Wielkich Szlemach, ale bez większych sukcesów.
W lutym 2011 po przejściu kwalifikacji weszła do ćwierćfinału zawodów w Paryżu, pokonana przez Kim Clijsters. Dwa tygodnie później wystąpiła w Kuala Lampur, a start ten przyniósł jej szósty w karierze wygrany turniej WTA i pierwszy od 2002 roku. W pierwszej rundzie odprawiła najwyżej notowaną Francescę Schiavone, a w finale ograła Michaëllę Krajicek. Był to jednocześnie jej pierwszy tytuł, który wywalczyła jako reprezentantka Australii. W czerwcu wystąpiła w finale w ’s-Hertogenbosch, gdzie uległa Robercie Vinci i powróciła do czołowej pięćdziesiątki rankingu WTA. Do końca roku wygrała już tylko jeden pojedynek - z Wolhą Hawarcową w pierwszej rundzie US Open.
W pierwszej części sezonu 2012 zmagała się z kontuzją nadgarstka, co umożliwiło jej wygranie zaledwie trzech spotkań i doprowadziło do rezygnacji z występów we French Open i Wimbledonie.
Gra podwójna
W dotychczasowej karierze Jelena Dokić (stan na 29 sierpnia 2012) wygrała cztery deblowe imprezy WTA. Najwyżej klasyfikowana była na dziesiątym miejscu światowego rankingu (4 lutego 2002).
W rozgrywkach tych zadebiutowała podczas Australian Open 1999, w parze z Åsą Svensson. W pierwszej rundzie wyeliminowały rozstawione z numerem sześć Conchitę Martínez i Patricię Tarabini; doszły do trzeciej rundy. Ten sam etap osiągnęła Dokić w Wimbledonie u boku Tini Pisnik. Jesienią awansowała do pierwszego finału w rozgrywkach WTA w tej konkurencji; miało to miejsce w Tokio, a partnerowała jej Amanada Coetzer. Przegrały z Martinez i Tarabini, pokonując wcześniej Lindsay Davenport i Corinę Morariu. Tytułu z Japonii nie obroniła; rok później odnotowała tam najlepszy wynik w sezonie - półfinał razem z Morariu.
Jej współpraca z Conchitą Martinez wiosną 2001 roku zaowocowała zdobyciem wicemistrzostwa wielkoszlemowego French Open; przegrały wówczas walkę o puchar z Virginią Ruano Pascual i Paolą Suárez. Z Nadieżdą Pietrową zostały finalistkami w New Haven, a potem triumfowały w Linzu, co było dla Dokić pierwszym wygranym turniejem deblowym WTA w karierze.
Na dziesiąte miejsce w klasyfikacji gry podwójnej dostała się w lutym 2002 po tym, jak w styczniu w Tokio doszła do półfinału. W kwietniu dodała do swojej kolekcji drugi tytuł, wywalczony w Sarasocie w parze z Jeleną Lichowcewą. Z Kim Clijsters zwyciężyła latem w Los Angeles, a swój czwarty tytuł przywiozła z Linzu. W międzyczasie wystąpiła w finałach w Moskwie i Zurychu. Wiosną 2003 zagrała w finale w Rzymie (z Pietrową), a w następnych latach zredukowała swoje występy do tego stopnia, że wypadła z rankingu WTA. Przyczyną była nękająca ją kontuzja łokcia.
W 2009 roku z Alisą Klejbanową wzięła udział we French Open. Panie ograły Petrę Cetkovską i Carlę Suárez Navarro, ale potem oddały walkowerem spotkanie z najwyżej rozstawionymi Carą Black i Liezel Huber - Australijkę zmusił do tego uraz pleców. W 2010 doszła do finału turnieju ITF w Contrexeville.
Gra mieszana
W 2001 roku w parze z Nenadem Zimonjiciem osiągnęła ćwierćfinał Australian Open w grze mieszanej. Para jugosłowiańsko - australijska przegrała wówczas z Coriną Morariu i Ellisem Ferreirą.
Występy reprezentacyjne
Dokić reprezentowała zarówno Australię, jak i Serbię i Czarnogórę w rozgrywkach o Puchar Federacji. W 1999 i 2000 miała okazję grać w Grupie Światowej (dla Australii). Jej bilans wszystkich spotkań w tym turnieju wynosi 15-3.
W 1999 zdobyła Puchar Hopmana wraz z drużyną Australii w parze z Markiem Philippoussisem. W fazie grupowej pokonali Francuzów (Sandrine Testud, Guillaume Raoux) i Hiszpanów (Arantxa Sánchez Vicario, Carlos Moyá), a przegrali z reprezentacją Republiki Południowej Afryki (Amanda Coetzer, Wayne Ferreira). W finale już po meczach singlowych okazali się lepsi od Szwedów (Åsa Svensson, Jonas Björkman). Jest to jedyne zwycięstwo Australijczyków w historii tego turnieju.
W 2000 roku zajęła czwarte miejsce w letnich igrzyskach olimpijskich w Sydney w grze pojedynczej, przegrywając walkę o medal z Monicą Seles. W grze podwójnej razem z Rennae Stubbs odpadły w drugiej rundzie po meczu z Holenderkami, Kristie Boogert i Miriam Oremans.
Nagrody i wyróżnienia
- Mistrzyni Świata Juniorów ITF (1998)
- Sportowiec Roku Jugosławii według Jugosłowiańskiego Komitetu Olimpijskiego (2001)
Życie prywatne
Jelena Dokić urodziła się w Osijeku, wówczas na terenie Jugosławii, obecnie Chorwacji. Jej rodzice to Damir, pochodzący z Serbii i Liliana, pochodząca z Chorwacji. Ma młodszego o osiem lat brata Savo. Mieszkali w Osijeku do czerwca 1991, ale z powodu trwającej wojny przeprowadzili się do Sombor w Serbii, a w 1994 wyemigrowali do Australii i zamieszkali w jednej z dzielnic Sydney. Tenisistka mieszkała również w Stanach Zjednoczonych i Monako. Obecnie związana jest z Tinem Bikiciem
Finały turniejów WTA
Gra pojedyncza 14 (6-8)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwniczka |
Wynik finału
|
Zwyciężczyni
|
1.
|
20 maja 2001
|
Rzym
|
Ceglana
|
Amélie Mauresmo
|
7:6(3), 6:1
|
Finalistka
|
1.
|
16 września 2001
|
Bahia
|
Twarda
|
Monica Seles
|
3:6, 3:6
|
Zwyciężczyni
|
2.
|
23 września 2001
|
Tokio
|
Twarda
|
Arantxa Sánchez Vicario
|
6:4, 6:2
|
Zwyciężczyni
|
3.
|
7 października 2001
|
Moskwa
|
Dywanowa (hala)
|
Jelena Diemientjewa
|
6:3, 6:3
|
Finalistka
|
2.
|
15 października 2001
|
Zurych
|
Dywanowa (hala)
|
Lindsay Davenport
|
3:6, 1:6
|
Finalistka
|
3.
|
22 października 2001
|
Linz
|
Twarda (hala)
|
Lindsay Davenport
|
4:6, 1:6
|
Finalistka
|
4.
|
4 lutego 2002
|
Paryż
|
Dywanowa (hala)
|
Venus Williams
|
walkower
|
Zwyciężczyni
|
4.
|
7 kwietnia 2002
|
Sarasota
|
Ceglana
|
Tatjana Panowa
|
6:2, 6:2
|
Finalistka
|
5.
|
25 maja 2002
|
Strasburg
|
Ceglana
|
Silvia Farina Elia
|
4:6, 6:3, 3:6
|
Zwyciężczyni
|
5.
|
16 czerwca 2002
|
Birmingham
|
Trawiasta
|
Anastasija Myskina
|
6:2, 6:3
|
Finalistka
|
6.
|
29 lipca 2002
|
San Diego
|
Twarda
|
Venus Williams
|
2:6, 2:6
|
Finalistka
|
7.
|
13 października 2003
|
Zurych
|
Dywanowa (hala)
|
Justine Henin-Hardenne
|
0:6, 4:6
|
Zwyciężczyni
|
6.
|
6 marca 2011
|
Kuala Lumpur
|
Twarda
|
Lucie Šafářová
|
2:6, 7:6(9), 6:4
|
Finalistka
|
8.
|
18 czerwca 2011
|
’s-Hertogenbosch
|
Trawiasta
|
Roberta Vinci
|
7:6(7), 3:6, 5:7
|
Gra podwójna 10 (4-6)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Partnerka |
Przeciwniczki |
Wynik finału
|
Finalistka
|
1.
|
26 września 1999
|
Tokio
|
Twarda
|
Amanda Coetzer
|
Conchita Martínez Patricia Tarabini
|
7:6(5), 4:6, 2:6
|
Finalistka
|
2.
|
28 maja 2001
|
French Open
|
Ceglana
|
Conchita Martínez
|
Virginia Ruano Pascual Paola Suárez
|
2:6, 1:6
|
Finalistka
|
3.
|
20 sierpnia 2001
|
New Haven
|
Twarda
|
Nadieżda Pietrowa
|
Cara Black Jelena Lichowcewa
|
0:6, 6:3, 2:6
|
Zwyciężczyni
|
1.
|
28 października 2001
|
Linz
|
Dywanowa (hala)
|
Nadieżda Pietrowa
|
Els Callens Chanda Rubin
|
6:1, 6:4
|
Zwyciężczyni
|
2.
|
7 kwietnia 2002
|
Sarasota
|
Ceglana
|
Jelena Lichowcewa
|
Els Callens Conchita Martínez
|
6:7(5), 6:3, 6:3
|
Zwyciężczyni
|
3.
|
11 sierpnia 2002
|
Carson
|
Twarda
|
Kim Clijsters
|
Daniela Hantuchová Ai Sugiyama
|
6:3, 6:3
|
Finalistka
|
4.
|
6 października 2002
|
Moskwa
|
Dywanowa (hala)
|
Nadieżda Pietrowa
|
Jelena Diemientjewa Janette Husárová
|
6:2, 3:6, 6:7(7)
|
Finalistka
|
5.
|
14 października 2002
|
Zurych
|
Twarda (hala)
|
Nadieżda Pietrowa
|
Jelena Bowina Justine Henin-Hardenne
|
2:6, 6:7(2)
|
Zwyciężczyni
|
4.
|
27 października 2002
|
Linz
|
Dywanowa (hala)
|
Nadieżda Pietrowa
|
Rika Fujiwara Ai Sugiyama
|
6:3, 6:2
|
Finalistka
|
6.
|
12 maja 2003
|
Rzym
|
Ceglana
|
Nadieżda Pietrowa
|
Swietłana Kuzniecowa Martina Navrátilová
|
4:6, 7:5, 2:6
|
Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (2)
Gra podwójna (2)
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne: