W zawodowym gronie tenisistów zadebiutował w 1988 roku, natomiast ostatni mecz w karierze rozegrał podczas Wimbledonu 2004 przegrywając w 3 rundzie z Lleytonem Hewittem.
Ivanišević w 2001 roku został zwycięzcą Wimbledonu w grze pojedynczej, a w latach 1992, 1994 i 1998 był finalistą tej imprezy. Łącznie w singlu został mistrzem 22 turniejów rangi ATP World Tour z 49 rozegranych finałów. W każdym z turniejów zaliczanych do Wielkiego Szlema dochodził co najmniej do ćwierćfinału. W klasyfikacji ATP najwyżej był na 2. miejscu 4 lipca 1994 roku.
W grze podwójnej tenisista chorwacki jest 2–krotnym finalistą French Open, w latach 1990 i 1999. W sumie wygrał 9 turniejów ATP World Tour w tej konkurencji, a w dalszych 10 przegrał finały. W zestawieniu ATP deblistów najwyżej zajmował 20. pozycję 6 stycznia 1992 roku.
Wielokrotnie w latach 1988–2003 reprezentował Chorwację (wcześniej Jugosławię) w Pucharze Davisa, grając w sumie w 63 meczach i odnosząc 48 zwycięstw.
Kiedy awansował do finału na Wimbledonie 1992, pokonując po drodze m.in. Pete’a Samprasa, stał się w oczach specjalistów kandydatem do wygrania turnieju[2]. Jego gra znakomicie pasowała do nawierzchni trawiastej, co potwierdził już w sezonie 1991 wygraną w Manchesterze[3]. Ivanišević przegrał jednak wimbledoński finał z Andre Agassim, a w kolejnych latach nastąpiła dominacja Samprasa na kortach londyńskich. Dwukrotnie Ivanišević był finałowym przeciwnikiem Samprasa. W finale Wimbledonu 1994 przegrał w trzech setach, a w finale Wimbledonu 1998, w pięciu[4][5].
Swego czasu 2. tenisista świata – od sezonu 1998 grał mniej skutecznie. W tymże roku wygrał turniej w Splicie, potem nie dochodził do finałów turniejowych i wydawało się, że jego szansa na wielkoszlemowe zwycięstwo minęła. Ivanišević wypadł z czołowej setki rankingu światowego, kontuzjowane ramię, dzięki któremu w całej karierze zaserwował kilkanaście tysięcy asów, wciąż bolało i wymagało operacji[6].
W 2001 organizatorzy Wimbledonu przyznali mu za dawne zasługi dziką kartę. Stoczył tam kilka zaciętych spotkań, eliminując kolejno Fredrika Jonssona, Carlosa Moyę, Andy’ego Roddicka, Grega Rusedskiego, Marata Safina i w półfinale Tima Henmana. Odniósł również końcowy sukces, pokonując w pięciu setach Patricka Raftera, stając się pierwszym wielkoszlemowym mistrzem w historii startującym z dziką kartą[7]. Mecz finałowy, ze względu na warunki atmosferyczne, odbył się nie w niedzielę, a w poniedziałek i zakończył się po 5 setach na korzyść Ivaniševicia (9:7 w ostatnim secie dla Chorwata)[8]. Na trybunach zasiedli głównie kibice obu tenisistów, co sprawiło, że było kolorowo, niezwykle głośno, z pogwałceniem tradycyjnego kibicowania na Wimbledonie[9]. Dzięki temu triumfowi Ivanišević zagrał w kończącym sezon turnieju ATP Finals, a w rankingu awansował ze 125. na 16. miejsce w klasyfikacji ATP.
Kontuzja uniemożliwiła mu występ w obronie tytułu w kolejnym sezonie, również w 2003 roku zabrakło Ivaniševica na Wimbledonie[7]. Przed turniejem w 2004, nękany od kilku sezonów kontuzjami, zapowiedział, że kończy karierę[10]. Zdołał dotrzeć do 3 rundy, pokonując Michaiła Jużnego oraz Filippo Volandriego. Uległ byłemu mistrzowi Wimbledonu, Lleytonowi Hewittowi.
Goran Ivanišević odniósł 22 turniejowe zwycięstwa w grze pojedynczej, a w dalszych 27 przegrywał w finałach. Wygrywał m.in. znane turnieje, jak Sztokholm (1992), Paryż (hala, 1993), Kitzbühel (1994), Wiedeń (1997). W 1995 roku zdobył Puchar Wielkiego Szlema, a w kolejnym sezonie został finalistą tych zawodów. Kilkakrotnie kwalifikował się do turnieju ATP Finals, 3–krotnie awansując do półfinału.
W grze podwójnej również odnosił sukcesy, wygrywając 9 imprez ATP World Tour, w tym zawody serii ATP Masters Series w Rzymie startując z Omarem Camporese. W 1990 został finalistą French Open w parze z Petrem Kordą. Wynik ten powtórzył w 1999 partnerując Jeffowi Tarango. Oprócz finałów w Paryżu został finalistą 8 innych imprez ATP World Tour.
Reprezentował Jugosławię i Chorwację na igrzyskach olimpijskich w 1988, 1992, 1996 i 2000[11]. Był brązowym medalistą w grze pojedynczej i podwójnej (z Goranem Prpiciem) w 1992 w Barcelonie. Był także chorążym swoich ekip olimpijskich w Seulu i Barcelonie. W 1990 z Goranem Prpiciem i Slobodanem Živojinoviciem zdobył Drużynowy Puchar Świata. W 1996, występując z Ivą Majoli, został zwycięzcą Pucharu Hopmana. Wielokrotnie reprezentował kraj w Pucharze Davisa w singlu i deblu. Już po zakończeniu kariery znalazł się w reprezentacji powołanej na pierwszy w historii Chorwacji finał Pucharu Davisa w grudniu 2005, jednak w decydującym, zwycięskim meczu przeciwko Słowacji nie wystąpił[12].
W swoim kraju cieszył się, i wciąż cieszy, ogromną popularnością. Był zawodnikiem leworęcznym, na początku lat 90. regularnie zdobywającym najwięcej punktów bezpośrednio z serwisu w męskim cyklu rozgrywek zawodowych. Dysponował również dużym wyczuciem wolejowym; wielokrotnie zdobywał aplauz widowni efektownymi, akrobatycznymi zagraniami przy siatce[7].
Od września 2013 do lipca 2016 roku był trenerem Marina Čilicia doprowadzając go do zwycięstwa w US Open 2014[13]. W sierpniu zaczął współpracę jako szkoleniowiec z Tomášem Berdychem[14].
30 czerwca 2019 roku Novak Djoković potwierdził, że dodał Ivaniševicia do swojego zespołu trenerskiego.
