Todd Martin
|
Państwo
|
Stany Zjednoczone
|
Data i miejsce urodzenia
|
8 lipca 1970 Hinsdale
|
Wzrost
|
198 cm
|
Gra
|
praworęczny, oburęczny bekhend
|
Status profesjonalny
|
1990
|
Zakończenie kariery
|
2004
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
8
|
Najwyżej w rankingu
|
4 (13 września 1999)
|
Australian Open
|
F (1994)
|
Roland Garros
|
4R (1991)
|
Wimbledon
|
SF (1994, 1996)
|
US Open
|
F (1999)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
5
|
Najwyżej w rankingu
|
30 (29 kwietnia 1996)
|
Australian Open
|
2R (1994)
|
Roland Garros
|
3R (1993)
|
Wimbledon
|
3R (1994)
|
US Open
|
2R (1990–1992)
|
|
Todd Christopher Martin (ur. 8 lipca 1970 w Hinsdale) – amerykański tenisista, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk z Sydney (2000).
Kariera tenisowa
Karierę tenisową Martin rozpoczął w 1990 roku. Jako singlista odniósł wiele sukcesów zwyciężając w 8 turniejach rangi ATP World Tour oraz będąc w 12 kolejnych finałach, w tym wielkoszlemowych Australian Open 1994 oraz US Open 1999. W Australian Open Martin po drodze wyeliminował m.in. Stefana Edberga, natomiast w finale przegrał z ówczesnym liderem światowego rankingu, Pete’em Samprasem. Na kortach US Open w meczu 1/8 finału zdołał pokonać Grega Rusedskiego, pomimo tego że przegrywał w setach 0:2. Ostatecznie Martin wygrał pojedynek 5:7, 0:6, 7:6(3), 6:4, 6:4, a spotkanie o tytuł mistrzowski przegrał wynikiem 4:6, 7:6(5), 7:6(2), 3:6, 2:6 z Andre Agassim[1].
W grze podwójnej Amerykanin zwyciężył w 5 turniejach, m.in. w 2002 podczas zawodów ATP Masters Series w Cincinnati tworząc wówczas parę z Jamesem Blake. Ponadto Martin grał w 5 finałach.
Debiut Martina w reprezentacji USA w Pucharze Davisa miał miejsce w marcu 1994 roku z Indiami. Rok później zdobył wraz z zespołem tytuł mistrzowski. Martin w finale przeciwko Rosji rozegrał zwycięski mecz deblowy razem z Pete’em Samprasem z parą Jewgienij Kafielnikow–Andriej Olchowski. W 1997 roku Amerykanie ponownie awansowali do finału, lecz tym razem przegrali ze Szwecją. Martin wówczas z Jonathanem Starkiem przegrali z deblem Jonas Björkman–Nicklas Kulti.
We wrześniu 2000 roku zagrał w konkurencji gry pojedynczej na igrzyskach olimpijskich w Sydney, ponosząc porażkę w 1 rundzie z Niemcem Rainerem Schüttlerem[2].
W roku 2004 Amerykanin zakończył karierę, w przeciągu której zarobił na kortach ponad 8 milionów dolarów. Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 4. miejscu we wrześniu 1999 roku, z kolei w zestawieniu deblistów pod koniec kwietnia 1996 roku zajmował 30. pozycję.
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda
|
Wielki Szlem
|
Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup / ATP Finals
|
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
|
ATP International Series / ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (8–12)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
Finalista
|
1.
|
14 lutego 1993
|
Memphis
|
Twarda (hala)
|
Jim Courier
|
7:5, 6:7(4), 6:7(4)
|
Zwycięzca
|
1.
|
16 maja 1993
|
Delray Beach
|
Twarda
|
David Wheaton
|
6:3, 6:4
|
Finalista
|
2.
|
25 lipca 1993
|
Waszyngton
|
Twarda
|
Amos Mansdorf
|
6:7(3), 5:7
|
Finalista
|
3.
|
1 sierpnia 1993
|
Montreal
|
Twarda
|
Mikael Pernfors
|
6:2, 2:6, 5:7
|
Finalista
|
4.
|
17 października 1993
|
Tokio
|
Dywanowa (hala)
|
Ivan Lendl
|
4:6, 4:6
|
Finalista
|
5.
|
30 stycznia 1994
|
Australian Open, Melbourne
|
Twarda
|
Pete Sampras
|
6:7(4), 4:6, 4:6
|
Zwycięzca
|
2.
|
13 lutego 1994
|
Memphis
|
Twarda (hala)
|
Brad Gilbert
|
6:4, 7:5
|
Finalista
|
6.
|
1 maja 1994
|
Atlanta
|
Ceglana
|
Michael Chang
|
7:6(4), 6:7(4), 0:6
|
Finalista
|
7.
|
8 maja 1994
|
Pinehurst
|
Ceglana
|
Jared Palmer
|
4:6, 6:7(5)
|
Zwycięzca
|
3.
|
12 czerwca 1994
|
Londyn
|
Trawiasta
|
Pete Sampras
|
7:6(4), 7:6(4)
|
Zwycięzca
|
4.
|
19 lutego 1995
|
Memphis
|
Twarda (hala)
|
Paul Haarhuis
|
7:6(2), 6:4
|
Finalista
|
8.
|
17 grudnia 1995
|
Monachium
|
Dywanowa (hala)
|
Goran Ivanišević
|
6:7, 3:6, 4:6
|
Zwycięzca
|
5.
|
14 stycznia 1996
|
Sydney
|
Twarda
|
Goran Ivanišević
|
5:7, 6:3, 6:4
|
Finalista
|
9.
|
25 lutego 1996
|
Memphis
|
Twarda (hala)
|
Pete Sampras
|
4:6, 6:7(2)
|
Finalista
|
10.
|
10 listopada 1996
|
Sztokholm
|
Twarda (hala)
|
Thomas Enqvist
|
5:7, 4:6, 6:7(0)
|
Zwycięzca
|
6.
|
19 kwietnia 1998
|
Barcelona
|
Ceglana
|
Alberto Berasategui
|
6:2, 1:6, 6:3, 6:2
|
Zwycięzca
|
7.
|
15 listopada 1998
|
Sztokholm
|
Twarda (hala)
|
Thomas Johansson
|
6:3, 6:4, 6:4
|
Zwycięzca
|
8.
|
17 stycznia 1999
|
Sydney
|
Twarda
|
Àlex Corretja
|
6:3, 7:6(5)
|
Finalista
|
11.
|
11 kwietnia 1999
|
Estoril
|
Ceglana
|
Albert Costa
|
6:7(4), 6:2, 3:6
|
Finalista
|
12.
|
12 grudnia 1999
|
US Open, Nowy Jork
|
Twarda
|
Andre Agassi
|
4:6, 7:6(5), 7:6(2), 3:6, 2:6
|
Gra podwójna (5–5)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Partner |
Przeciwnicy |
Wynik finału
|
Finalista
|
1.
|
2 maja 1993
|
Atlanta
|
Ceglana
|
Jared Palmer
|
Paul Annacone Richey Reneberg
|
4:6, 6:7
|
Zwycięzca
|
1.
|
9 maja 1993
|
Tampa
|
Ceglana
|
Derrick Rostagno
|
Kelly Jones Jared Palmer
|
6:3, 6:4
|
Zwycięzca
|
2.
|
22 sierpnia 1993
|
Indianapolis
|
Twarda
|
Scott Davis
|
Ken Flach Rick Leach
|
6:4, 6:4
|
Zwycięzca
|
3.
|
23 kwietnia 1995
|
Bermudy
|
Ceglana
|
Grant Connell
|
Brett Steven Jason Stoltenberg
|
7:6, 2:6, 7:5
|
Zwycięzca
|
4.
|
18 czerwca 1995
|
Londyn
|
Trawiasta
|
Pete Sampras
|
Jan Apell Jonas Björkman
|
7:6, 6:4
|
Finalista
|
2.
|
21 sierpnia 1995
|
Indianapolis
|
Twarda
|
Scott Davis
|
Mark Knowles Daniel Nestor
|
4:6, 4:6
|
Finalista
|
3.
|
5 listopada 1995
|
Paryż
|
Dywanowa (hala)
|
Jim Grabb
|
Grant Connell Patrick Galbraith
|
2:6, 2:6
|
Finalista
|
4.
|
10 listopada 1996
|
Sztokholm
|
Twarda (hala)
|
Chris Woodruff
|
Patrick Galbraith Jonathan Stark
|
6:7, 4:6
|
Finalista
|
5.
|
15 marca 1998
|
Indian Wells
|
Twarda
|
Richey Reneberg
|
Jonas Björkman Patrick Rafter
|
4:6, 6:7
|
Zwycięzca
|
5.
|
11 sierpnia 2002
|
Cincinnati
|
Twarda
|
James Blake
|
Mahesh Bhupathi Maks Mirny
|
7:5, 6:3
|
Przypisy
Bibliografia
|
|