Diecezja łowicka
Diecezja łowicka (łac. Dioecesis Lovicensis) – jedna z dwóch diecezji obrządku łacińskiego w metropolii łódzkiej w Polsce. Ustanowiona diecezją 25 marca 1992 bullą Totus Tuus Poloniae populus (Cały Twój lud w Polsce) przez papieża Jana Pawła II. Instytucje
Biskupi![]() Biskup diecezjalny
Biskup senior
Główna świątynia
Sanktuaria Maryjne na terenie diecezji
HistoriaDiecezja łowicka należy do grupy diecezji utworzonych w 1992 roku na skutek reorganizacji podziału administracyjnego Kościoła katolickiego w Polsce. Przed tą datą obszar ten przynależał w większości do archidiecezji warszawskiej, poza tym do diecezji płockiej i łódzkiej. Nowa diecezja ze stolicą biskupią w Łowiczu została utworzona na terenie historycznego Księstwa Łowickiego oraz Ziem: Sochaczewskiej, Kutnowskiej i Rawskiej. Do najstarszych obiektów sakralnych w diecezji należą romańskie kościoły: św. Idziego w Inowłodziu (XII wiek) oraz archikolegiata w Tumie koło Łęczycy (XII wiek). Miasto Łowicz po raz pierwszy wzmiankowane jest w bulli papieskiej Ex commisso nobis a Deo, zwanej Bullą gnieźnieńską z 1136 roku. Potwierdzono w niej prawo arcybiskupów gnieźnieńskich do posiadania tzw. dóbr łowickich. Od tej pory Łowicz związany był przez wieki z archidiecezją gnieźnieńską i osobą Prymasa Polski. W XIII wieku istniała już siedziba (mansio) arcybiskupa. Łowicka katedra wzniesiona została jako kościół parafialny łowickiego grodu być może już na początku XII wieku. W połowie XIV wieku rozpoczęto na miejscu drewnianego kościoła wznosić nowy w stylu gotyckim. W 1433 roku przy kościele ustanowiono kapitułę. Kolegiata łowicka otaczana była szczególną troską ze strony kolejnych arcybiskupów gnieźnieńskich, którzy rezydowali w Łowiczu, ilekroć różnorakie sprawy domagały się ich obecności w pobliżu Warszawy. W podziemiach katedry spoczęły zwłoki dwunastu arcybiskupów gnieźnieńskich. Świątyni nadano tytuł katedry w roku ustanowienia diecezji, natomiast w 1999 roku papież Jan Paweł II przyznał jej miano bazyliki mniejszej. Kościół stał się również centralnym ośrodkiem archidiakonatu łowickiego, do którego od końca XVI wieku należały dekanaty łowicki, rawski i skierniewicki[3]. Ważną jednostką administracji kościelnej był archidiakonat łęczycki, ustanowiony prawdopodobnie wraz z powołaniem kolegiaty łęczyckiej w 1161 roku. Pod koniec XVI wieku składał się z pięciu dekanatów: kłodawskiego, kutnowskiego, łęczyckiego, tuszyńskiego i zgierskiego. Dekanaty sochaczewski i mszczonowski należały do archidiakonatu warszawskiego (diecezja poznańska). W 1818 roku po zmianach terytorialnych związanych z powstaniem Królestwa Kongresowego, archidiakonaty łęczycki i łowicki zostały włączone do archidiecezji warszawskiej (powstałej 1797 roku). W 1920 roku utworzono diecezję łódzką, do której włączono dekanat łęczycki. Erygując diecezję łowicką w 1992 roku przydzielono jej następujące dekanaty:
Diecezja łowicka w latach 1992–2004 należała do metropolii warszawskiej, a od 2004 roku przynależy do metropolii łódzkiej. Miasta diecezjiZobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzneInformation related to Diecezja łowicka |