Bishop

Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Birmingham Railway Carriage and Wagon Co. Ltd
Typ pojazdu	samobieżna haubicoarmata
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	4
Historia
Prototypy	sierpień 1942
Produkcja	1942
Egzemplarze	100
Dane techniczne
Silnik	1 silnik wysokoprężny, 6-cylindrowy AEC o mocy 131 KM (98 kW)
Transmisja	mechaniczna
Pancerz	kadłub: 8–60 mm wieża: 13–51 mm
Długość	5450 mm[1]
Szerokość	2630 mm[1]
Wysokość	3050 mm
Prześwit	420 mm[1]
Masa	17 450 kg[1]
Moc jedn.	7,4 KM/t
Osiągi
Prędkość	max 40 km/h[1]
Zasięg pojazdu	225 km[1]
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,91 m
Rowy (szer.)	2,28 m
Ściany (wys.)	0,83 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 haubicoarmata 25 pdr. Mk II kal. 87,6 mm (zapas amunicji – 32 sztuki) 1 karabin maszynowy Bren kal. 7,7 mm
Użytkownicy
Wielka Brytania
Multimedia w Wikimedia Commons

Bishop (ang. biskup) – brytyjska samobieżna haubicoarmata zaprojektowana i produkowana w roku 1942^[1] na podwoziu czołgu piechoty Mk III Valentine.

Działo samobieżne typu Bishop było pierwszym tego rodzaju pojazdem w armii brytyjskiej. Inżynierowie wykorzystali kadłub czołgu Valentine i zamocowali na nim haubicoarmatę 25-funtową (87,6 mm).

Pojazd miał szereg wad – do najważniejszych należały problemy ze strzelaniem na większą odległość (lufa nie mogła być ustawiona pod odpowiednim kątem), niewielka ilość miejsca na amunicję, trudności z manewrowaniem, a także – ze względu na zastosowanie specyficznego działa – wysoka sylwetka.

Z tych względów oraz z powodu słabych parametrów czołgu Valentine (niewielka prędkość i słabe opancerzenie) Bishop był nielubiany przez załogi, wkrótce został też zastąpiony przez lepsze konstrukcje M7 Priest oraz Sexton. Wyprodukowano tylko około 100 egzemplarzy Bishopa.

Bishop spisywał się jednak stosunkowo dobrze w walce z czołgami i piechotą nieprzyjaciela. Po raz pierwszy został użyty bojowo podczas II bitwy pod El Alamein i używany był aż do początków kampanii włoskiej.

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 30. ISBN 83-86028-01-7.