Armoured Carrier Wheeled – Indian Pattern Mk IIA
[a]
ACW-IP Mk IIA Afryka Północna 1942 rok
|
| Dane podstawowe
|
| Państwo
|
 Indie Brytyjskie
|
| Producent
|
Tata Iron and Steel Co., East Indian Railway Workshops, podwozia Ford Motor Co.
|
| Typ pojazdu
|
transporter opancerzony
|
| Trakcja
|
kołowa
|
| Załoga
|
4
|
| Historia
|
| Produkcja
|
1940–1944
|
| Egzemplarze
|
4655
|
| Dane techniczne
|
| Silnik
|
1 silnik gaźnikowy, czterosuwowy o pojemności 3916 cm³, V-8 Ford
o mocy 95–100 KM przy 3600 obr./min., chłodzony płynem
|
| Transmisja
|
mechaniczna
|
| Poj. zb. paliwa
|
109 l
|
| Pancerz
|
z płyt walcowanych, częściowo spawany, częściowo nitowany
do 14 mm
|
| Długość
|
4,72 m
|
| Szerokość
|
2,26 m
|
| Wysokość
|
1,96 m
|
| Prześwit
|
23 cm
|
| Masa
|
bojowa: 6700 kg
|
| Moc jedn.
|
14,2 KM/t
|
| Osiągi
|
| Prędkość
|
80 km/h
|
| Zasięg pojazdu
|
360
|
| Dane operacyjne
|
| Uzbrojenie
|
| 1 rusznica ppanc Boys 13,97 mm, 1 przeciwlotniczy karabin maszynowy Bren kal. 7,7 mm
|
| Użytkownicy
|
| Indie, Nowa Zelandia, Polska, Grecja
|
|
|
ACW-IP (skrót od: Armoured Carrier Wheeled – Indian Pattern) – kołowy transporter opancerzony opracowany i produkowany w Indiach w okresie II wojny światowej.
Historia
ACW-IP był transporterem wykorzystującym podzespoły innych pojazdów: kanadyjskie podwozia tylnosilnikowe 4×4 produkowane przez Ford Motor Co. w Windsor w Ontario i elementy produkowane przez firmę amerykańskiej firmy Marmon Herrington z Indianapolis. Pancerne nadwozia produkowano w Indiach, gdzie montowano też kompletne pojazdy z podzespołów dostarczonych w częściach z Ameryki. Produkcją nadwozi oraz końcowym montażem zajmowały się zakłady Tata Iron and Steel Co. oraz East Indian Railway Workshops[1].
W latach 1940–1944 wyprodukowano 4655 sztuk[1].
Pojazdy były wykorzystywane w hinduskich dywizjach piechoty, gdzie pełniły bardzo różnorodne funkcje: rozpoznawcze, łącznikowe, transportowe oraz ruchomych punktów obserwacyjnych oficerów artylerii kierujących ogniem. Wykorzystywane były głównie w czasie działań w Afryce i we Włoszech. Po wojnie transportery brały udział w latach 50. i 60. w konfliktach w Birmie i na Malajach. W Europie były na wyposażeniu armii greckiej[2].
Planowano również uruchomienie produkcji w Nowej Zelandii, czego jednak nie zrealizowano. Zbudowano jedynie dla armii nowozelandzkiej 100 pojazdów w latach 1943–1944. Wozy były używane przez 3 Dywizję Nowozelandzką w czasie działań na Pacyfiku oraz w czasie wojny w Korei. Wycofano je dopiero w roku 1956[2].
Transportery znalazły się też na wyposażeniu Polskich Sił Zbrojnych latem 1942 roku. Nie był to sprzęt typowy. Został przejęty wraz z samochodami pancernymi AC Marmon-Herrington przez Pułk Ułanów Karpackich od dywizji hinduskiej[2].
Wersje
Powstało kilka wersji różniących się konstrukcyjnie[1]:
- Mk I – podwozie z zespołów Ford Commercial Model 1940 z silnikiem z przodu (10 pojazdów).
- Mk II – 4×4 podwozie Ford CO11QRF z silnikiem z tyłu.
- Mk IIA – drobne ulepszenia.
- Mk IIB – dodano częściowe opancerzenie przedziału bojowego.
- Mk IIC – 4×4 podwozie Ford C191QRF, powiększono zbiornik paliwa i zamontowano wieżyczkę z uzbrojeniem.
- Mk III – powiększono wieżyczkę (276 szt.).
- Mk IV – 4×4 podwozie Ford C291QRF, zmieniono konstrukcję kadłuba, wzrosła masa pojazdu.
Uwagi
- ↑ Wszystkie dane oraz osiągi i pokonywanie przeszkód za J. Magnuskim[1].
Przypisy
Bibliografia
- Janusz Magnuski: Wozy bojowe Polskich Sił Zbrojnych 1940-1946. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1998, s. 211-212. ISBN 83-86776-39-0.
