W gronie 55 powołanych do składu Białorusinów 47 zawodników (33 mężczyzn i 14 kobiet) wystąpiło przynajmniej w jednej konkurencji. Dla 27 z nich występ w Vancouver był zarazem debiutem olimpijskim.
Białorusini zdobyli w Vancouver trzy medale – po jednym z każdego kruszcu. Złoty medal i tytuł mistrza olimpijskiego w skokach akrobatycznych mężczyzn zdobył Alaksiej Hryszyn. Został tym samym pierwszym białoruskim złotym medalistą zimowych igrzysk olimpijskich od początku startów tego państwa. Ponadto srebrny i brązowy medal zdobyli biathloniści – Siarhiej Nowikau w biegu indywidualnym mężczyzn i Darja Domraczewa w biegu kobiet. Zdobyte medale pozwoliły Białorusi na zajęcie siedemnastego miejsca w klasyfikacji medalowej, ex aequo ze Słowacją.
Najmłodszą reprezentantką w kadrze była alpejka Maryja Szkanawa (w dniu otwarcia igrzysk miała 20 lat i 126 dni), natomiast najstarszym – hokeista Aleh Antonienka (38 lat i 231 dni), który pełnił rolę chorążego reprezentacji podczas ceremonii otwarcia igrzysk. Chorążym podczas ceremonii zamknięcia był biegacz narciarski Leanid Karnijenka.
Był to piąty start Białorusi na zimowych igrzyskach olimpijskich od czasu osiągnięcia przez państwo niepodległości. W igrzyskach wystąpił biegacz narciarski Siarhiej Dalidowicz, dla którego był to piąty występ olimpijski w karierze.
W czterech startach w zimowych igrzyskach olimpijskich w latach 1994–2006 Białorusini zdobyli sześć medali – trzy srebrne i trzy brązowe. Trzy z nich – srebrny i dwa brązowe – wywalczyli w narciarstwie dowolnym, dwa – srebrny i brązowy – w biathlonie, a jeden – brązowy – w łyżwiarstwie szybkim. Do 2006 roku jedynym Białorusinem, który zdobył dwa medale na zimowych igrzyskach, był narciarz dowolny Dzmitryj Daszczynski – wicemistrz olimpijski z Turynu i brązowy medalista z Nagano. Daszczynski wystąpił również w Vancouver, podobnie jak Alaksiej Hryszyn – brązowy medalista z Salt Lake City[4].
W latach 1994–2006 najliczniejszą reprezentację na zimowych igrzyskach olimpijskich Białoruś wystawiła w Salt Lake City – 64 zawodników. Cztery lata wcześniej skład białoruski liczył 59 zawodników[4]. Białorusini startowali w zawodach olimpijskich w dziesięciu dyscyplinach – biathlonie, biegach narciarskich, hokeju na lodzie, kombinacji norweskiej, łyżwiarstwie figurowym, łyżwiarstwie szybkim, narciarstwie alpejskim, narciarstwie dowolnym, short tracku i skokach narciarskich. We wszystkich czterech igrzyskach znaleźli się reprezentanci kraju w biathlonie, biegach narciarskich, łyżwiarstwie figurowym, łyżwiarstwie szybkim, narciarstwie dowolnym i skokach narciarskich[5][6][7][8].
Szanse medalowe
Przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich w Vancouver w gronie białoruskich pretendentów do medalu wymieniani byli Darja Domraczewa (biathlon) i Anton Kusznir (narciarstwo dowolne). Nadzieja na medal Domraczewej wynikała z faktu, że plasowała się w czołowej dziesiątce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w biathlonie[9]. W sezonie olimpijskim raz stanęła na podium zawodów PŚ – 2 grudnia 2009 w Östersund zajęła trzecie miejsce w biegu indywidualnym na 15 kilometrów[10]. Kusznir natomiast w sezonie olimpijskim wygrał cztery z sześciu zawodów Pucharu Świata w skokach akrobatycznych, raz był drugi i raz trzeci, dzięki czemu zdobył Małą Kryształową Kulę w tej konkurencji[9][11]. Był również liderem klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w narciarstwie dowolnym po 20 konkursach[12].
W 2009 roku rozegrane zostały mistrzostwa świata we wszystkich dyscyplinach, w których Białorusini wzięli udział na igrzyskach w Vancouver. Podczas biathlonowych mistrzostw świata w Pjongczangu trzykrotnie reprezentantki Białorusi uplasowały się w pierwszej dziesiątce zawodów indywidualnych – Darja Domraczewa zajęła piąte miejsce w biegu pościgowym[13] i szóste miejsce w biegu masowym[14], a Wolha Nazarawa była dziewiąta w sprincie[15]. Ponadto białoruska sztafeta kobiet (w składzie Kalinczyk, Domraczewa, Nazarawa, Skardzina) osiągnęła czwarte miejsce[16], a sztafeta mieszana (Nazarawa, Domraczewa, Waliullin, Nowikau) – dziewiąte miejsce[17].
W maju 2009 dyrektor departamentu w białoruskim Ministerstwie Sportu – Mikałaj Babiec – ocenił, że podczas igrzysk w Vancouver białoruska reprezentacja będzie zawierała ok. 50 sportowców. Już wówczas kwalifikację olimpijską wywalczyli hokeiści, dziesięcioro biathlonistów i pięcioro narciarzy dowolnych. Dodatkowo o prawo startu w igrzyskach olimpijskich wciąż starali się reprezentanci Białorusi w sześciu dyscyplinach sportowych – narciarstwie alpejskim, kombinacji norweskiej, łyżwiarstwie szybkim, łyżwiarstwie figurowym, short tracku i biegach narciarskich[26].
Hokeiści zakwalifikowali się do turnieju olimpijskiego dzięki zajęciu dziewiątego miejsca w liście rankingowej IIHF w 2008 roku[27][28]. Biathloniści uzyskali prawo startu w igrzyskach olimpijskich dzięki osiągniętym czasom podczas mistrzostw świata w 2008 i kwotom przysługującym z zajętych na mistrzostwach lokat[29][30]. Narciarze dowolni uzyskali awans na igrzyska na podstawie Światowej Listy Rankingowej uwzględniającej pozycje zajmowane w konkursach Pucharu Świata i mistrzostwach świata w sezonach 2008/2009 i 2009/2010 osobno dla poszczególnych konkurencji[31].
Biegacze i biegaczki narciarskie zdobyli trzy miejsca dzięki pozycjom w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2009/2010[32][33]. Pozostałe miejsca uzyskali dzięki zdobyciu 300 punktów na liście FIS oraz dzięki przydziałom nierozdzielonych kwot narodowych[31][29].
Kwalifikację wywalczyły dwie narciarki alpejskie. Kwotę narodową dla Białorusi określono na podstawie punktów na liście FIS na koniec okresu kwalifikacyjnego (jedno miejsce na podstawie kryterium – 120 punktów w konkurencji, drugie miejsce na podstawie kryterium – 140 punktów w dyscyplinie i uczestnictwo w mistrzostwach świata w 2009 roku)[31][29].
Kwoty dla łyżwiarzy szybkich i specjalistów short tracku przydzielane były na podstawie specjalnej klasyfikacji kwalifikacyjnej utworzonej na bazie wybranych przez federację zawodów Pucharu Świata na dystansach olimpijskich, osobno dla każdej konkurencji. Z Białorusinów kwalifikację zdobyła Swiatłana Radkiewicz, która osiągnęła minimum olimpijskie (czas 39,5 sekundy) w biegu na 500 metrów[34]. Białorusinka dokonała tego w zawodach kwalifikacyjnych w ramach Pucharu Świata w Salt Lake City w grudniu 2009, w których uzyskała czas 38,53 sekundy[35]. O kwalifikację olimpijską walczyła również inna panczenistka – Anżalika Kaciuha, a także specjaliści short tracku – Julia Pawłowicz-Jelsakowa (reprezentantka Białorusi na igrzyskach w Turynie), Wiera Antonienka, Alaksandr Antonienka i Siergiej Jakuszkow[36]. Nie osiągnęli oni wymaganych minimów podczas konkursów kwalifikacyjnych i nie awansowali na igrzyska[37].
O możliwość startu w igrzyskach olimpijskich ubiegał się łyżwiarz figurowy – Alaksandr Kazakou[36]. Nie znalazł się na liście podstawowej, która uzyskała prawo startu w igrzyskach. Zajmował natomiast pierwsze miejsce na liście rezerwowej wśród solistów[a][38]. O kwalifikację starał się występujący w Pucharze Świata 2009/2010 dwuboista klasyczny[39] – Iwan Sobolew. Nie zakwalifikował się na igrzyska – po ogłoszeniu przez FIS kwot narodowych dla poszczególnych państw Białoruś zajęła szesnaste miejsce na liście rezerwowej[b][31].
Ostateczny, 55-osobowy skład białoruskiej reprezentacji, składający się także z zawodników rezerwowych, oficjalnie ogłoszono na początku lutego 2010 roku, na krótko przed rozpoczęciem zimowych igrzysk olimpijskich w Vancouver[41][42][9].
Nagrody finansowe
W październiku 2006 roku prezydent Białorusi – Alaksandr Łukaszenka – zwiększył dotychczasowe nagrody finansowe dla białoruskich medalistów olimpijskich. Jeszcze podczas zimowych igrzysk w Turynie nagrodami dla Białorusinów było: 60 000 dolarów za złoty, 30 000 za srebrny i 20 000 za brązowy medal. Począwszy od letnich igrzysk w Pekinie za zwycięstwo w zawodach olimpijskich Białorusini otrzymywali 100 000 dolarów, za drugie miejsce – 50 000, a za trzecie – 20 000. Dodatkowo nagrody dla medalistów zostały zwolnione z obowiązku opłacania podatku dochodowego[43][44].
Znaczki okolicznościowe
Białoruskie znaczki pocztowe z okazji ZIO w Vancouver
W styczniu 2010 Biełposzta wydała serię znaczków okolicznościowych z okazji igrzysk w Vancouver. Znaczki sprzedawane były w formie bloczków po sześć sztuk w każdym. Na jednym ze znaczków zaprezentowane zostało logo igrzysk, na pozostałych dyscypliny sportowe – hokej na lodzie, narciarstwo dowolne (skoki akrobatyczne), biegi narciarskie i dwukrotnie biathlon. Projekt znaczków był autorstwa Maryi Płachtniuk i Iwana Łukina. Łączny nakład wyniósł 20 000 bloczków o rozmiarach 132x71 mm. Sprzedawane były w cenie 3000 rubli białoruskich[45].
W lipcu 2010 Ministerstwo Komunikacji i Informatyzacji Republiki Białorusi wydało trzy znaczki z serii „Zdobywcy medali na XXI Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver”. Każdy z trzech znaczków o rozmiarach 26x37 mm został wyemitowany w liczbie 56 000. Na znaczkach przedstawiono troje medalistów z Vancouver – Alaksieja Hryszyna, Siarhieja Nowikaua i Darję Domraczewą. Znaczki zostały zaprojektowane przez Iwana Łukina i Hannę Małasz[46].
Czternaścioro białoruskich olimpijczyków z Vancouver wystąpiło również na poprzednich zimowych igrzyskach, które odbyły się w Turynie[8]. Byli to przedstawiciele czterech dyscyplin – biathlonu, biegów narciarskich, łyżwiarstwa szybkiego i narciarstwa dowolnego. W narciarstwie dowolnym dla pięciorga zawodników występ w Vancouver nie był debiutem olimpijskim. Najlepszy z nich w Turynie był Dzmitryj Daszczynski, który został wicemistrzem olimpijskim w skokach akrobatycznych. W tej samej konkurencji czwarte miejsce zajął Alaksiej Hryszyn[48]. Spośród czworga biathlonistów najlepsze wyniki w Turynie osiągnęła Wolha Nazarawa, która zajęła w sztafecie czwarte miejsce, a w biegach indywidualnych – raz szóste, dwukrotnie siódme i raz ósme miejsce[49][50]. Wśród biegaczy również czworo wystąpiło i w Turynie, i w Vancouver, a najlepszy spośród z nich – Siarhiej Dalidowicz – zajął w 2006 roku dwunaste miejsce w biegu masowym[51]. Zarówno w 2006, jak i w 2010 roku udział w igrzyskach wzięła panczenistka Swiatłana Radkiewicz. W Turynie zaliczyła dwa starty, w których zajęła 27. miejsce w biegu na 500 metrów i 33. na 1000 metrów[52].
Udział w ceremoniach otwarcia i zamknięcia igrzysk
Rolę chorążego reprezentacji Białorusi podczas ceremonii otwarcia zimowych igrzysk olimpijskich w Vancouver, przeprowadzonej 12 lutego 2010 w hali BC Place Stadium, pełnił hokeista Aleh Antonienka. Białoruska reprezentacja weszła na stadion jako dziesiąta w kolejności – pomiędzy ekipami z Azerbejdżanu i Belgii[109]. Antonienka został pierwszym hokeistą, który niósł białoruską flagę podczas uroczystości otwarcia igrzysk olimpijskich[4].
Białorusini zdobyli w Vancouver trzy medale olimpijskie – jeden złoty Alaksieja Hryszyna w skokach akrobatycznych, jeden srebrny Siarhieja Nowikaua w biathlonowym biegu indywidualnym mężczyzn i jeden brązowy Darji Domraczewej w biathlonowym biegu kobiet. Medal Hryszyna był pierwszym w historii złotym medalem zdobytym dla Białorusi podczas zimowych igrzysk olimpijskich[111]. Zdobyte trzy medale dały Białorusi siedemnaste miejsce w tabeli medalowej igrzysk wśród 26 państw, które zdobyły przynajmniej jeden medal. Taki sam wynik medalowy jak Białoruś osiągnęła Słowacja, więc oba kraje zajęły ex aequo siedemnaste miejsce[112].
Do klasyfikacji punktowej igrzysk zaliczane były miejsca w pierwszej ósemce w finale danej konkurencji[113]. Poza trzema pozycjami medalowymi Białorusini jeszcze pięciokrotnie plasowali się w pierwszej ósemce zawodów. Indywidualnie w biathlonie dwukrotnie dokonała tego Darja Domraczewa – 6. miejsce w biegu masowym i 8. w sprincie, w sztafecie biathlonowej zespół z Białorusi (w składzie Ludmiła Kalinczyk, Darja Domraczewa, Wolha Kudraszowa i Nadzieja Skardzina) zajął siódme miejsce. Dodatkowo dwa punktowane miejsca zajęły narciarki w skokach akrobatycznych kobiet Asol Sliwiec była czwarta, a Ałła Cuper – ósma.
Biathlonową kadrę narodową Białorusi podczas igrzysk w Vancouver prowadzili dwaj trenerzy – Aleksandr Popow (reprezentacja mężczyzn) i Andryjan Cybulski (reprezentacja kobiet)[41]. Białoruscy biathloniści wystąpili we wszystkich dziesięciu konkurencjach rozegranych na igrzyskach w Vancouver. Zdobyli dwa medale – Siarhiej Nowikau srebrny w biegu indywidualnym mężczyzn na 20 kilometrów, ex aequo z Ole Einarem Bjørndalenem[114] oraz Darja Domraczewa brązowy w biegu indywidualnym kobiet na 15 kilometrów[115].
Ponadto w biegach indywidualnych miejsca w czołowej dziesiątce dwukrotnie zajęła Domraczewa (ósme miejsce w sprincie[116] i szóste w biegu masowym[117]) oraz Ludmiła Kalinczyk (dziewiąta w biegu na 15 km[115]). W biegach sztafetowych Białorusinki zajęły siódme[118], a Białorusini – jedenaste miejsce w gronie dziewiętnastu startujących zespołów[119].
W skład białoruskiej reprezentacji olimpijskiej w Vancouver weszło dziesięcioro biathlonistów – pięciu mężczyzn i pięć kobiet. Dziewięcioro z nich wystąpiło przynajmniej w jednej konkurencji, ani razu nie wystartował Michaił Siamionau.
W kadrze białoruskiej w Vancouver wystąpiło ośmioro biegaczy narciarskich – cztery kobiety i czterech mężczyzn. Wszyscy poza Alaksandrem Łazutkinem uczestniczyli w zawodach olimpijskich. Spośród wszystkich dwunastu konkurencji biegowych reprezentanci Białorusi wystartowali w jedenastu. Białoruś nie wystawiła reprezentacji jedynie w męskich sztafetach 4x10 kilometrów.
Indywidualnie najlepszy wynik osiągnął Siarhiej Dalidowicz w biegu na 50 kilometrów stylem klasycznym, w którym zajął 25. miejsce[126]. W konkurencjach drużynowych Białorusini wystartowali trzykrotnie – w obu sztafetach sprinterskich i w sztafecie 4x5 km kobiet. Sprinterki Kaciaryna Rudakowa i Wolha Wasilonak zajęły siódme miejsce w swoim biegu półfinałowym i nie awansowały do finału. Aby awansować musiałyby osiągnąć czas lepszy o blisko minutę od uzyskanego. Finalnie zostały sklasyfikowane na trzynastej pozycji wśród osiemnastu drużyn[127]. W sztafecie sprinterskiej mężczyzn udział wzięli Siarhiej Dalidowicz i Leanid Karnijenka. Nie zostali jednak sklasyfikowani, gdyż w biegu półfinałowym Karnijenka nie ukończył szóstego okrążenia. Po piątym okrążeniu zajmowali drugie miejsce w swoim biegu półfinałowym, przegrywając tylko ze Szwedami[128]. W konkurencji sztafet 4x5 kilometrów techniką klasyczną Białorusinki w składzie Nastassia Dubarezawa, Alena Sannikawa, Wolha Wasilonak i Kaciaryna Rudakowa uplasowały się na jedenastym miejscu w gronie szesnastu zespołów. Do Norweżek, które zwyciężyły w tej konkurencji, straciły 3 minuty i 8,9 sekundy[129].
W hokejowej reprezentacji Białorusi na igrzyska w Vancouver, prowadzonej przez trenera Michaiła Zacharaua, znalazło się 27 zawodników, w tym czterech graczy rezerwowych. Do podstawowego składu powołano trzech bramkarzy, ośmiu obrońców i dwunastu napastników[41]. Kapitanem drużyny był występujący na pozycji obrońcy hokeista NHL – Rusłan Salej[143]. Asystentem trenera Zacharaua podczas igrzysk w Vancouver był Dave Lewis[144].
W fazie grupowej Białoruś wystąpiła w grupie C, w której rywalizowała z Finlandią, Szwecją i Niemcami[145]. Zespół białoruski przegrał dwa pierwsze mecze – 1:5 z Finlandią[146] i 2:4 ze Szwecją[147]. Trzeci mecz, rozegrany przeciwko Niemcom, Białorusini wygrali stosunkiem bramek 5:3[148]. Mimo to zajęli trzecie miejsce w grupie i nie uzyskali bezpośredniego awansu do ćwierćfinału[149]. Wystąpili jeszcze w spotkaniu rundy kwalifikacyjnej przeciwko Szwajcarii, które przegrali 2:3 po serii rzutów karnych. W efekcie do 1/4 finału awansowała Szwajcaria, a Białoruś odpadła z turnieju[150][151]. W końcowej klasyfikacji turnieju olimpijskiego Białoruś zajęła dziewiąte miejsce[149].
Bramki dla Białorusi w turnieju olimpijskim zdobywało łącznie sześciu hokeistów. Najwięcej – trzy – strzelił Alaksiej Kalużny. Kalużny i Dzmitryj Mialeszka jako jedyni Białorusini zdobyli po dwa gole w jednym meczu – Kalużny przeciwko Niemcom[152], a Mialeszka przeciwko Szwecji[153].
W meczach przeciwko Finlandii i Niemcom bramki białoruskiej bronił Wital Kowal. Obronił łącznie 77 z 85 strzałów na bramkę, czyli wykazał się skutecznością na poziomie 90,6%[154][152]. W pozostałych dwóch meczach – ze Szwecją i Szwajcarią – bramkarzem w zespole Białorusi był Andrej Mezin. Obronił 74 z 81 strzałów, czyli osiągnął 91,4% skuteczności[153][155].
Hokeiści białoruscy wystąpili w turnieju olimpijskim w strojach czerwono-biało-zielonych[41].
W rywalizacji olimpijskiej w łyżwiarstwie szybkim uczestniczyła jedna białoruska panczenistka Swiatłana Radkiewicz. Wystąpiła w jednej konkurencji – biegu na 500 metrów, w którym zajęła 33. miejsce, wyprzedzając dwie sklasyfikowane zawodniczki – Anastasię Bucsis i Annette Gerritsen. Do zwyciężczyni zawodów – Lee Sang-hwa – Radkiewicz straciła 3,66 sekundy[156].
W białoruskiej reprezentacji wystąpiły dwie narciarki alpejskie – Lizawieta Kuźmienka i Maryja Szkanawa. Ich trenerem był słoweński szkoleniowiec – Aleš Brezavšček[36]. Obie alpejki wystartowały w slalomie i slalomie gigancie, Szkanawa dodatkowo jeszcze w supergigancie, w którym osiągnęła najlepszy rezultat wśród Białorusinek – zajęła 33. miejsce, wyprzedzając pięć sklasyfikowanych zawodniczek. Do mistrzyni olimpijskiej – Andrei Fischbacher – zabrakło jej 7,7 sekundy[159].
Trenerem białoruskiej kadry narciarzy dowolnych na igrzyskach w Vancouver był Mikałaj Kazieka[166]. Reprezentacja liczyła siedmioro narciarzy – czterech mężczyzn i trzy kobiety[9]. Wszyscy poza Hanną Huśkową reprezentowali Białoruś w zawodach olimpijskich w skokach akrobatycznych mężczyzn i kobiet. Huśkowa nie wystąpiła w żadnej konkurencji podczas tych igrzysk.
Po pierwszym skoku rundy kwalifikacyjnej w skokach akrobatycznych mężczyzn na prowadzeniu był Anton Kusznir z przewagą 9,74 punktu nad drugim w klasyfikacji – Kanadyjczykiem Steve’em Omischlem. W drugim skoku uzyskał jednak jeden ze słabszych rezultatów i w efekcie nie awansował do finału, zajmując piętnaste miejsce. Czwarte miejsce w kwalifikacjach zajął Dzmitryj Daszczynski, a siódmy był Alaksiej Hryszyn. Do finału awansował jeszcze Cimafiej Sliwiec z dwunastym wynikiem[167]. Po pierwszym skoku rundy finałowej drugie miejsce zajmował Alaksiej Hryszyn ze stratą 6,34 punktu do reprezentanta gospodarzy igrzysk – Kyle’a Nissena, na szóstym miejscu plasował się Cimafiej Sliwiec. W drugiej serii skoków Nissen osiągnął jedenasty wynik, a Hryszyn czwarty. Dzięki temu Białorusin zwyciężył w zawodach, osiągając o 1,2 punktu więcej niż drugi w klasyfikacji – Jeret Peterson. Sliwiec zajął ostatecznie dziewiąte miejsce, Daszczynski był jedenasty, a Kusznir piętnasty[168].
Hryszyn został tym samym pierwszym białoruskim mistrzem olimpijskim w zimowych edycjach igrzysk od początku startów Białorusi. Był to jego drugi medal olimpijski w karierze (wcześniej, w 2002 roku w Salt Lake City, zdobył brązowy medal) i zarazem dziewiąty medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Białorusi[169].
W rywalizacji kobiet rundę kwalifikacyjną wygrała Ałła Cuper, a siódme miejsce zajęła Asol Sliwiec. Obie zawodniczki awansowały do rundy finałowej[170]. Po pierwszej serii skoków w rundzie finałowej na trzecim miejscu plasowała się Sliwiec, a Cuper była dziewiąta. W drugim skoku Sliwiec uzyskała piąte miejsce, efektem czego spadła na czwartą pozycję. Do zwyciężczyni zawodów – Australijki Lydii Lassili – straciła 16,05 punktu, a do zdobywczyni brązowego medalu – Chinki Guo Xinxin – 6,53 punktu[171].
Podczas konferencji prasowej w Vancouver pierwszy białoruski złoty medalista zimowych igrzysk olimpijskich, Alaksiej Hryszyn, skomentował swój występ w następujący sposób:
Po prostu wykonałem swoje zadanie i zrobiłem to dobrze. (...) Podczas zawodów osiągnąłem najwyższy możliwy poziom, co było moim marzeniem. Moje marzenie się spełniło.
Prezydent Białorusi – Alaksandr Łukaszenka wyraził swoje niezadowolenie z występów białoruskich hokeistów i biegaczy narciarskich podczas igrzysk w Vancouver. Wskazał, że słabe występy Białorusinów są dowodem na braki w pracy sztabów szkoleniowych i federacji. Rozczarowanie Łukaszenki co do postawy białoruskich hokeistów wynikało zwłaszcza z dwóch wysoko przegranych meczów – 1:5 z Finlandią i 2:4 ze Szwecją[173].
Po powrocie do kraju, podczas konferencji prasowej w Mińsku, białoruscy olimpijczycy udzielili wywiadów dziennikarzom. Mistrz olimpijski w skokach akrobatycznych – Alaksiej Hryszyn – powiedział:
Wraz z trenerem wykonaliśmy ogromną pracę, włożyliśmy w nią wiele wysiłku i nie poszło to na marne.
Czwarta zawodniczka rywalizacji olimpijskiej w skokach akrobatycznych – Asol Sliwiec – igrzyska skomentowała w następujący sposób:
Po igrzyskach pozostają miłe wspomnienia. Na przykład, po zdobyciu przez Alaksieja Hryszyna złotego medalu ludzie zaczęli nas przytulać, nawet w metrze. Krzyczeli: „Białoruś, macie złoto!”. Pogratulowali nam, to było bardzo miłe.
W trakcie konferencji Cimafiej Sliwiec powiedział, że cały białoruski zespół czuł się w wiosce olimpijskiej jak w domu. Wicemistrz olimpijski w biathlonowym biegu na 20 km mężczyzn – Siarhiej Nowikau – powiedział, że nie odpowiadało mu jedzenie serwowane w wiosce olimpijskiej, a Asol Sliwiec narzekała na ściany w pokojach, które nie były wystarczająco dźwiękoszczelne[174].
Już podczas igrzysk pojawiły się spekulacje dotyczące zakończenia kariery sportowej przez Dzmitryja Daszczynskiego. Podczas konferencji prasowej w Mińsku sportowiec nie potwierdził tych informacji, jednak stwierdził, że po kilku latach uprawiania sportu trudno jest mu znaleźć motywację do dalszej pracy i czas pokaże, co będzie dalej[174].
Białoruscy medaliści zimowych igrzysk olimpijskich i paraolimpijskich odebrali nagrody finansowe z Białoruskiego Komitetu Olimpijskiego podczas ceremonii przeprowadzonej 7 kwietnia 2010 w Mińsku. W trakcie uroczystości przemawiał minister sportu – Aleh Kaczan, który wyraził swoje zadowolenie z występów białoruskich olimpijczyków i paraolimpijczyków w Vancouver. Białorusini zajęli miejsce w pierwszej dwudziestce w klasyfikacji medalowej igrzysk i pod względem osiągniętych medali były drugim w kolejności, zaraz po Rosji, krajem Wspólnoty Niepodległych Państw[175].
Ci ludzie przynieśli sławę naszemu krajowi. Dziś po raz kolejny potwierdzili, że nasze tradycje sportowe mają duże znaczenie na arenie międzynarodowej.
Kaczan nie krył natomiast rozczarowania w związku z występem białoruskich hokeistów w turnieju olimpijskim, którzy nie zdołali zająć miejsca w pierwszej ósemce. Zapowiedział jednak, że ze startów wszystkich olimpijczyków zostaną wyciągnięte wnioski, które pomogą w osiągnięciu lepszych rezultatów w przyszłości. Wspomniał również o planach rozwoju w Białorusi łyżwiarstwo szybkiego i short tracku[176].
Uwagi
↑W przypadku, gdyby któryś z krajów z listy podstawowej zrezygnował z uczestnictwa w igrzyskach, Białorusin zostałby zakwalifikowany.
↑Aby uzyskać awans na igrzyska szesnaście wyżej sklasyfikowanych miejsc dla innych krajów musiałoby zostać zwolnionych.