W kadrze znalazło się czworo zawodników – trzech mężczyzn i jedna kobieta. Reprezentanci Islandii wystąpili w pięciu konkurencjach w narciarstwie alpejskim. Islandczycy nie zdobyli w Vancouver medalu, ich najlepszym rezultatem była 43. lokata Björgvina Björgvinssona w slalomie gigancie. Pod tym względem (najwyższego osiągniętego miejsca) był to najsłabszy występ reprezentacji Islandii na zimowych igrzyskach olimpijskich od igrzysk w Grenoble w 1968 roku. W Vancouver ponadto na 45. miejscu w supergigancie uplasował się Stefán Jón Sigurgeirsson. W pozostałych startach islandzcy sportowcy nie zostali sklasyfikowani.
Przed igrzyskami w Vancouver reprezentacja Islandii, jako niepodległe państwo, 32-krotnie wystawiła reprezentację na igrzyska olimpijskie, w tym 15-krotnie na ich zimową edycję[2][3]. W letnich igrzyskach olimpijskich (do igrzysk w Pekinie w 2008 roku) Islandczycy czterokrotnie zdobyli medale olimpijskie – srebrny i brązowy w lekkoatletyce, srebrny w piłce ręcznej i brązowy w judo[4]. W zimowych edycjach igrzysk nigdy nie stanęli na podium olimpijskim. W latach 1948–2006 sportowcy z Islandii zaprezentowali się w zawodach olimpijskich w trzech dyscyplinach – biegach narciarskich (18 uczestników), narciarstwie alpejskim (46 uczestników) i skokach narciarskich (3 uczestników)[5].
W lutym 2009 roku w Val d’Isère rozegrane zostały alpejskie mistrzostwa świata. Wzięło w nich udział czterech islandzkich narciarzy: Stefán Jón Sigurgeirsson, Árni Þorvaldsson, Björgvin Björgvinsson i Gísli Rafn Guðmundsson. Islandczycy wystąpili wyłącznie w zawodach mężczyzn – w slalomie, slalomie gigancie, supergigancie i superkombinacji. Jedynymi sklasyfikowanymi zawodnikami byli Stefán Jón Sigurgeirsson i Árni Þorvaldsson, którzy w supergigancie zajęli odpowiednio 38. i 42. miejsce. W pozostałych konkurencjach alpejczycy startujący w islandzkich barwach nie zostali sklasyfikowani – nie ukończyli któregoś z przejazdów, nie wystartowali bądź zostali zdyskwalifikowani[9][10][11][12].
Kwalifikacje olimpijskie
Okres kwalifikacyjny do igrzysk olimpijskich w Vancouver dla narciarzy alpejskich trwał od lipca 2008 do 25 stycznia 2010 roku. Kwalifikację olimpijską do zawodów w slalomie, slalomie gigancie i zjeździe uzyskali alpejczycy, którzy w tym okresie zdobyli przynajmniej 500 punktów do listy rankingowej publikowanej przez Międzynarodową Federację Narciarską. Z kolei, aby zakwalifikować się do supergiganta i superkombinacji należało zdobyć przynajmniej 120 punktów w tych konkurencjach. Drugim kryterium kwalifikacyjnym był występ w mistrzostwach świata w Val d’Isère w 2009 roku oraz zdobycie w okresie kwalifikacyjnym przynajmniej 140 punktów FIS[13].
Sponsorami reprezentacji olimpijskiej Islandii byli: 66°N, Hummel, Intersport, Ellingsen, Everest, Vodafone i Tæknivörur[17].
Prawa transmisyjne
Prawa do transmisji zimowych igrzyskach olimpijskich w Vancouver miał islandzki publiczny nadawca radiowo-telewizyjny, będący członkiem Europejskiej Unii Nadawców, Ríkisútvarpið, który prowadził relacje z zawodów za pośrednictwem kanału telewizyjnego RÚV. Ponadto transmisje za pośrednictwem telewizji kablowej i satelitarnej oraz transmisje internetowe prowadziła stacja Eurosport[18].
Spośród piętnastu dyscyplin sportowych, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do kalendarza igrzysk, Islandia wzięła udział w jednej – wszystkich reprezentantów wystawiła w narciarstwie alpejskim[20]. Poniżej przedstawiono pełny skład islandzkiej kadry olimpijskiej na igrzyska w Vancouver wraz z miejscami osiągniętymi na poprzednich zimowych igrzyskach.
Poza czteroosobową kadrą olimpijską sportowców, w islandzkiej delegacji na igrzyska olimpijskie w Vancouver znaleźli się: Andri Stefánsson, Guðmundur Jakobsson, Mundína Ásdís Kristinsdóttir (fizjoterapeutka) oraz trenerzy Pavel Čebulj i Primož Skerbinek[17].
Udział w ceremoniach otwarcia i zamknięcia igrzysk
Rywalizacja olimpijska w narciarstwie alpejskim na igrzyskach w Vancouver odbyła się w dniach 15–27 lutego 2010[28] w Whistler Creekside[29]. Islandzcy narciarze alpejscy wystartowali w pięciu konkurencjach alpejskich, przeprowadzonych między 19 a 27 lutego[16][28].
Pierwszą konkurencją na igrzyskach w Vancouver, w której wziął udział reprezentant Islandii, był supergigant mężczyzn, rozegrany 19 lutego[16][28]. W rywalizacji uczestniczyli Stefán Jón Sigurgeirsson i Árni Þorvaldsson. Þorvaldsson nie ukończył konkurencji, a Sigurgeirsson zajął 45. miejsce – ostatnie wśród sklasyfikowanych zawodników. Uzyskał czas 1 min 39,12 s, czyli stracił 8,78 s do mistrza olimpijskiego, Norwega Aksela Lunda Svindala[30]. Dzień później w supergigancie kobiet wystąpiła Íris Guðmundsdóttir, jednak nie ukończyła przejazdu i nie została sklasyfikowana[31].
23 lutego przeprowadzono rywalizację alpejczyków w slalomie gigancie[28]. Jedyny reprezentant Islandii w tej konkurencji, Björgvin Björgvinsson zajął 43. miejsce w gronie 81 sklasyfikowanych zawodników[32]. W pierwszym przejeździe uzyskał 42. czas[33], a w drugim 45.[34] Łącznie osiągnął wynik 2 min 46,71 s, który był słabszy od rezultatu mistrza olimpijskiego Carla Janki o 8,88 s[32].
26 lutego rozegrane zostały zawody w slalomie kobiet, a dzień później w slalomie mężczyzn[28]. W zmaganiach tych wzięli udział Íris Guðmundsdóttir, Björgvin Björgvinsson i Stefán Jón Sigurgeirsson. Żaden z nich nie został jednak sklasyfikowany – wszyscy zakończyli swój udział w zawodach na nieukończonym pierwszym przejeździe[35][36][16].
Ogółem najlepszym rezultatem islandzkich narciarzy alpejskich w Vancouver była zatem 43. pozycja Björgvinssona w slalomie gigancie[16]. W efekcie, biorąc pod uwagę najlepszy rezultat wszystkich islandzkich sportowców w poszczególnych zimowych edycjach igrzysk, był to najsłabszy występ reprezentacji Islandii od 1968 roku, czyli od igrzysk w Grenoble. Wówczas najlepszym wynikiem było 67. miejsce Reynira Brynjólfssona w slalomie gigancie[6][7][8].
Pomimo niesatysfakcjonujących rezultatów osiągniętych na igrzyskach w Vancouver, w grudniu 2010 roku Íris Guðmundsdóttir i Björgvin Björgvinsson zostali wybrani przez Islandzki Związek Narciarski najlepszymi islandzkimi narciarzami w roku olimpijskim[41].
Uwagi
↑Nie uwzględniono występów na letnich igrzyskach w 1908 i 1912 roku. Wówczas Islandia nie była niepodległym państwem, nie został jeszcze powołany komitet olimpijski tego kraju, w efekcie czego islandzcy sportowcy startowali pod duńską flagą.
Przypisy
↑History. Íþrótta-og Ólympíusamband Íslands. [dostęp 2020-09-24]. (ang.).
↑ abIceland. Sports Reference. [dostęp 2020-09-24]. (ang.).
