Był to ósmy start Estonii na zimowych igrzyskach olimpijskich i trzeci z rzędu, podczas którego Estończycy zdobyli medal olimpijski. Reprezentacja Estonii w Vancouver była najliczniejszą w dotychczasowych startach tego państwa w zimowych igrzyskach olimpijskich.
Reprezentacja Estonii zadebiutowała w zimowych igrzyskach olimpijskich w 1928 roku. Pierwszymi zimowymi igrzyskami, podczas których Estończycy zdobyli medale, były igrzyska w 2002 roku w Salt Lake City[3]. Wówczas estońscy biegacze narciarscy – Andrus Veerpalu i Jaak Mae zdobyli łącznie trzy medale, po jednym z każdego kruszcu[4]. Cztery lata później w Turynie Estończycy również wywalczyli trzy medale, jednak wszystkie złote. Dwa złota olimpijskie zdobyła Kristina Šmigun, a jedno Andrus Veerpalu[5].
W listopadzie 2009 roku Hanno Pevkur, minister spraw społecznych Estonii zapowiedział, że wszyscy członkowie estońskiej delegacji olimpijskiej zostaną objęci obowiązkowymi szczepieniami przeciwko świńskiej grypie[6].
W styczniu 2010 roku Estoński Komitet Olimpijski oficjalnie zatwierdził narodową kadrę olimpijską. Poza trzydziestoosobową kadrą sportowców w skład delegacji weszło 33 członków sztabu szkoleniowo-przygotowawczego[7]. Medaliści z Turynu – Šmigun-Vähi i Veerpalu byli wymieniani jako główni estońscy pretendenci do zdobycia medali olimpijskich w Vancouver. Przed rozpoczęciem igrzysk byli estońscy olimpijczycy – Taivo Kuus, Priit Narusk, Raul Olle, Janno Prants, Silja Suija, Hillar Zahkna i Aivo Udras – przewidywali, że Estończycy zdobędą co najmniej trzy medale olimpijskie[8].
Oficjalne stroje estońskiej delegacji olimpijskiej w Vancouver zostały zaprojektowane przez firmę Monton Fashion. Ubiór składał się z białych czapek i kurtek, niebieskich spodni oraz czarnych butów. Na przedniej części kurtek widniały czarne i niebieskie wzory, a na ramieniu niebieski napis „Estonia” oraz estońska flaga narodowa[9]. Stroje estońskiej delegacji, wspólnie ze strojami reprezentacji Czech, Azerbejdżanu, Bermudów, Szwajcarii i Kanady, zostały wyróżnione jako jedne z najlepszych z zaprezentowanych podczas ceremonii otwarcia igrzysk[10].
Z okazji igrzysk w Vancouver Bank Estonii wydał srebrne monety okolicznościowe o wartości 10 koron estońskich[11], a estońska poczta – znaczki pocztowe o wartości 9 koron / 58 eurocentów, zaprojektowane przez Triin Heimann[12]. Po zakończeniu igrzysk wydawnictwo z Tallinna opublikowało również książkę poświęconą startom Estończyków na igrzyskach w Vancouver, napisaną we współpracy z narodowym komitetem olimpijskim[13].
Skład reprezentacji
Spośród piętnastu dyscyplin sportowych, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do kalendarza igrzysk, reprezentacja Estonii wzięła udział w czterech. Dwoje Estończyków wystąpiło w konkurencjach alpejskich, dziewięcioro w biathlonie, czternaścioro w biegach narciarskich i pięcioro w łyżwiarstwie figurowym[14].
Piętnaścioro z estońskich olimpijczyków z Vancouver wystąpiło także na poprzednich igrzyskach, które odbyły się w Turynie. Było to czworo biathlonistów, ośmioro biegaczy, jedna łyżwiarka figurowa i dwoje alpejczyków. Kristina Šmigun-Vähi broniła w Vancouver tytułów mistrzyni olimpijskiej w biegu indywidualnym i biegu łączonym, a Andrus Veerpalu w biegu indywidualnym. Poza tym w Turynie miejsca w czołowej dziesiątce zajęli: Jaak Mae (5. w biegu indywidualnym), Anti Saarepuu (8. w sprincie indywidualnym), Kristina Šmigun (8. w biegu masowym) oraz męska sztafeta biegaczy: Aivar Rehemaa, Andrus Veerpalu, Jaak Mae, Kaspar Kokk (8. miejsce)[5].
Na igrzyskach w Vancouver wystąpiło dziewięcioro estońskich biathlonistów – pięciu mężczyzn i cztery kobiety. Wśród mężczyzn najwyższe miejsce w konkurencjach indywidualnych osiągnął Priit Viks w biegu indywidualnym na 20 kilometrów, w którym zajął 20. miejsce ze stratą 3 minut i 15,6 sekundy do zwycięzcy – Emila Hegle Svendsena. Wśród kobiet najwyższej sklasyfikowana została Eveli Saue w biegu indywidualnym na 15 kilometrów – 42. miejsce ze stratą 4 minut i 35,1 sekundy do Tory Berger.
W Vancouver wystąpiły także estońskie sztafety kobiet i mężczyzn. Estonki zajęły 18. pozycję w sztafecie 4x6 km (strata 8 minut i 19,2 sekundy do Rosjanek), wyprzedzając jedynie sztafetę łotewską, a Estończycy – 14. miejsce w sztafecie 4x7,5 km (strata 6 minut i 38,4 sekundy do Norwegów) wśród 19 sklasyfikowanych zespołów.
W estońskiej kadrze biegaczy narciarskich znalazło się czternaścioro zawodników – cztery kobiety i dziesięciu mężczyzn. W Vancouver rozegrano dwanaście konkurencji biegowych, z których reprezentanci Estonii wystąpili we wszystkich poza sztafetą kobiet 4x5 km.
Biegaczka Kristina Šmigun-Vähi zdobyła jedyny dla Estonii medal (srebrny) w Vancouver, plasując się na drugim miejscu w biegu indywidualnym na 10 km techniką dowolną. Do zwyciężczyni biegu, Charlotte Kalli, Estonka straciła 6,6 sekundy. Šmigun-Vähi zajęła również 27. miejsce w biegu na 30 km ze startu wspólnego ze stratą 4 minut i 53,5 sekundy do Justyny Kowalczyk. Były to jedyne indywidualne starty estońskich biegaczek, zakończone miejscem wśród trzydziestu najlepszych zawodniczek biegu.
Wśród mężczyzn najlepszy indywidualny start osiągnął Peeter Kümmel w sprincie techniką klasyczną. W biegu ćwierćfinałowym zajął on trzecie miejsce i nie przeszedł do kolejnego etapu rywalizacji. Do wyprzedzenia Kalle Lassili i awansu do półfinałów zabrakło mu 0,2 sekundy. Również w sprincie 25. miejsce zajął inny estoński reprezentant – Timo Simonlatser. Miejsce trzydzieste w biegu masowym na 50 km techniką klasyczną zajął Jaak Mae, który dobiegł do mety z czasem gorszym o 5 minut i 5,8 sekundy od zwycięzcy – Pettera Northuga.
Estończycy wystartowali w trzech konkurencjach drużynowych. Sztafety sprinterskie, zarówno kobiet jak i mężczyzn, zajęły 8. miejsce w swoich biegach i nie awansowały do finału. Estonki zostały ostatecznie sklasyfikowane na 15., a Estończycy na 16. miejscu. W sztafecie 4x10 km mężczyzn zespół estoński zajął ostatnie, 14. miejsce, tracąc do zwycięzców – Szwedów – 6 minut i 35,8 sekundy.
W łyżwiarstwie figurowym Estonię reprezentowało pięcioro zawodników. Spośród nich tylko dla Jeleny Glebowej start ten nie był debiutem olimpijskim. Glebowa została sklasyfikowana na 21. miejscu w konkurencji solistek. Wyprzedziła trzy łyżwiarki – Sonię Lafuente z Hiszpanii, Anastasiyę Gimazetdinovą z Uzbekistanu i Tuğbę Karademir z Turcji. Do triumfatorki zawodów – Kim Yu-na – Estonka straciła 94,37 punktu.
Tak samo jak podczas poprzednich igrzysk, w kadrze Estonii znalazło się dwoje alpejczyków – Tiiu Nurmberg i Deyvid Oprja. Wystąpili oni w slalomie i slalomie gigancie. Nurmberg ukończyła slalom na 42. miejscu wśród 55 sklasyfikowanych zawodniczek. Do zwyciężczyni – Marii Höfl-Riesch – po dwóch zjazdach straciła łącznie 15,1 sekundy. Oprja zakończył slalom gigant na 66. miejscu w gronie 81 sklasyfikowanych zawodników. Do triumfatora zawodów – Carlo Janki – utracił 22,95 sekundy. W pozostałych startach (slalomie mężczyzn i slalomie gigancie kobiet) zawodnicy estońscy nie zostali sklasyfikowani. Oboje nie ukończyli swoich pierwszych przejazdów.
W kwietniu 2010 roku estońscy narciarze – Kristina Šmigun-Vähi, Andrus Veerpalu i Jaak Mae oraz główny trener męskiej reprezentacji w biegach narciarskich – Mati Alaver zostali przyjęci przez premiera Estonii – Andrusa Ansipa, który pogratulował zawodnikom wyników osiągniętych na igrzyskach olimpijskich w Vancouver[95].
Kristina Šmigun-Vähi, która powróciła do uprawiania sportu po urodzeniu dziecka, w lipcu 2010 roku ogłosiła, że ostatecznie zakończy karierę zawodniczą[96]. W grudniu 2010 roku po raz ósmy w karierze została wybrana najlepszą sportsmenką roku w Estonii[97].