PROFILPELAJAR.COM

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	2 lutego 1767
Miejscowość	Skierniewice
Konsekrator	Władysław Aleksander Łubieński
Współkonsekratorzy	Antoni Kazimierz Ostrowski; Józef Andrzej Załuski
Konsekrowani biskupi
Władysław Klemens Walknowski	26 lutego 1769
Stanisław Wykowski	2 grudnia 1770
Antoni Onufry Okęcki	14 kwietnia 1771
Jan Karski	15 listopada 1772
Kacper Kazimierz Cieciszowski	8 października 1775
Jan Alojzy Aleksandrowicz	15 października 1775

Andrzej Stanisław Młodziejowski
	; Andrzej Stanisław Młodziejowski (pastel Louisa François Marteau z 1768-1778)
Data urodzenia	1717
Data i miejsce śmierci	20 marca 1780 ; Warszawa
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie
	Biskup diecezjalny poznański
Okres sprawowania	1768–1780
	Biskup diecezjalny przemyski
Okres sprawowania	1766–1768
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	6 lipca 1740
Nominacja biskupia	1 grudnia 1766
Sakra biskupia	2 lutego 1767
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Mikołaj Stanisław Kostka Młodziejowski herbu Korab (ur. 1717, zm. 20 marca 1780 w Warszawie) – biskup rzymskokatolicki, podkanclerzy koronny, kanclerz wielki koronny, biskup diecezjalny przemyski w latach 1766–1768, biskup diecezjalny poznański w latach 1768–1780, konsyliarz Rady Nieustającej w 1775^[2], opat komendatoryjny hebdowski w 1775^[3].

Życiorys

Syn Stanisława i Marianny. Studiował w Rzymie, gdzie uzyskał w 1755 tytuł doktora. Przez 10 lat był rektorem rzymskiego hospicjum św. Stanisława. 23 października 1767 wszedł w skład delegacji Sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej^[4]. Kanclerzem został w 1767, gdy na znak protestu przeciwko porwaniu polskich senatorów przez Nikołaja Repnina kanclerz Andrzej Zamoyski złożył swój urząd.

Od 1766 biskup przemyski. 5 marca 1768 został mianowany biskupem poznańskim, ale jego ingres odbył się dopiero po 11 latach – 27 czerwca 1779.

2 i 17 lutego 1770 wydał z inspiracji posła rosyjskiego listy pasterskie z okazji otworzenia jubileuszu przez papieża, w których piętnował imieniem „zdrajców religii i ojczyzny” tych wszystkich, którzy śmieliby powątpiewać w dobre i świętobliwe zamiary króla i popierać konfederatów barskich^[5].

Członek konfederacji 1773 roku, podpisał się na pierwszym zniszczonym egzemplarzu aktu konfederacji, następnie 16 kwietnia 1773 złożył przyrzeczenie (sponsję), że podpisze ponownie konfederację^[6]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773–1775 wszedł w skład delegacji wyłonionej pod naciskiem dyplomatów trzech państw rozbiorczych, mającej przeprowadzić rozbiór^[7], został członkiem Komisji Rozdawniczej Koronnej, ustanowionej dla likwidacji majątku skasowanego w Rzeczypospolitej zakonu jezuitów^[8]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773–1775 został wybrany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do Rady Nieustającej^[9].

W 1775 sąd konfederacki pod prezydencją Andrzeja Młodziejowskiego uniewinnił 30 Żydów oskarżonych o mord rytualny na trzyletniej dziewczynce we wsi Grabie na Mazowszu, ponieważ ich wzajemnie sprzeczne zeznania zostały wymuszone torturami^[10]. Członek Departamentu Interesów Cudzoziemskich Rady Nieustającej w 1777 roku^[11].

Był płatnym agentem ambasady rosyjskiej. Już po koronacji Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 Rosjanie wypłacili mu 80 000 rubli nagrody. W 1778 pobierał od Rosjan roczną pensję 3000 czerwonych złotych^[12]. 18 września 1773 podpisał traktaty cesji przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów ziem zagarniętych przez Rosję, Prusy i Austrię w I rozbiorze Polski^[13]. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776^[14].

W 1765 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława^[15].

Prowadził świecki tryb życia, zadając się z kobietami. Oskarżany był o sprzeniewierzenie majątku skasowanego zakonu jezuitów i otrucie w 1767 nieprzychylnego Rosji prymasa Władysława Łubieńskiego.

Pochowany w kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie^[16].

Przypisy

↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 311.
↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 86.
↑ Kolęda warszawska na rok 1775, [b.n.s]
↑ Volumina Legum, t. VII, Sankt Petersburg 1860, s. 244–248.
↑ Maurycy Dzieduszycki, Rzut oka na stan religijno obyczajowy Polski w ośmnastym wieku, [w:] „Czas, dodatek miesięczny”, t. VIII, rok drugi, Kraków 1857, s. 335.
↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., [w:] „Kwartalnik Historyczny”, LXXIX, nr 3, 1972, s. 559.
↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., [w:] „Kwartalnik Historyczny”, LXXIX, nr 3, 1972, s. 545–562.
↑ Stanisław Załęski, Historya zniesienia jezuitów w Polsce i ich zachowanie na Białej Rusi, t. II, Lwów 1875, s. 1–68.
↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 86.
↑ Richard Butterwick, Polska rewolucja a Kościół katolicki 1788–1792, Kraków 2012, s. 186.
↑ Kolęda warszawska na rok 1777, Warszawa 1777, [b.n.s]
↑ „Gazeta Rządowa”, nr 58, 31 sierpnia 1794, s. 234.
↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 20–48.
↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 177.
↑ Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 154.