Zrodzony z ojca Andrzeja, starosty bobrowickiego, i matki Piwówny, herbu Prawdzic[2].
Był przyjacielem Mikołaja Łęczyckiego. Wstąpił do zakonu norbertanów, nosił godność kanonika włocławskiego, deputat kapituły włocławskiej na Trybunał Główny Koronny w 1629, 1633, 1638 roku[3]. Był proboszczem w Płocku, a od 2 maja 1644 biskupem pomocniczym płockim (ze stolicą tytularną Lacedaemonia). W 1655 przeszedł na biskupstwo poznańskie, zwolnione przez przeniesienie Kazimierza Czartoryskiego do diecezji kujawsko-pomorskiej.
Kasper Niesiecki wspomina biskupa:[4]Przez czas biskupiej swej godności, dwa tysiące różnych osób na kapłaństwo ordynował, półtorasta kościołów poświęcił, tysiąc kielichów, pięć set ołtarzy, trzysta dzwonów, z tego poznać jak to był pracowity biskup.
↑Na podstawie: Franciszek Rzepnicki, Żywoty biskupów
↑Stanisław Chodyński, Trybunaliści z Kapituły Włocławskiej, Włocławek 1911, s. 79.
↑Na podstawie: Kasper Niesiecki, Korona Polska przy złotej wolności starożytnymi wszystkich katedr, prowincji i rycerstwa [...] ozdobiona w opracowaniu Wiesiołkowskiego
↑Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 139.
Bibliografia
J. Wiesiołowski, Katalog biskupów poznańskich, Poznań 2004, ISBN 83-89525-26-7