Syn kasztelana czernihowskiego Stanisława i Katarzyny Bełżeckiej[1].
W latach 1694–1695 przebywał w seminarium księży misjonarzy w Warszawie[2]. Studiował zarówno w kraju, jak i za granicą. Po powrocie do Polski został najpierw sekretarzem królewskim na dworze Augusta II Mocnego, następnie – wiceprezydentem Trybunału Głównego Koronnego w latach 1708 i 1710, sekretarzem wielkim koronnym i wreszcie prezydentem trybunału w latach 1714 i 1716[3]. Przez dwadzieścia lat pełnił funkcje proboszcza parafii i prepozyta jarosławskiej kolegiaty. Została ona obdarowana przez niego ozdobnymi mszałami i srebrnymi kielichami, ponadto ufundował obrazy Matki Boskiej Częstochowskiej i świętej Trójcy oraz kamienną figurę świętego Jana Nepomucena.
29 marca 1719 otrzymał nominację na biskupa chełmskiego. Rządy w diecezji rozpoczął od wizytacji diecezji, poświęcając w czasie jej trwania szczególną uwagę ludziom najbardziej potrzebującym. Stąd też zyskał sobie przydomek “ojca ubogich”, których wspierał na co dzień licznymi ofiarami pochodzącymi głównie z prywatnego majątku. Po pięcioletnich rządach w diecezji chełmskiej, 27 września 1724 mianowany został na biskupem przemyskim. Jako przemyski ordynariusz rozpoczął wielki remont świątyni katedralnej, nadając jej nowy barokowy styl. Wysiłki te zostały w dużym stopniu zniweczone katastrofą budowlaną w 1733. Nie żałował pieniędzy na renowację kościołów, czy też wyposażenie ich w sprzęt liturgiczny. Z jego inicjatywy oraz z jego fundacji wybudowano w latach 1724–1730 kościół w Radymnie, pod koniec lat 20. kościół Paulinów w Starej Wsi (wspólnie z ks. Franciszkiem Goźlińskim[4]), a w latach 1724–1756 w Jaśliskach. Także z jego inicjatywy wyremontowano kościoły w Lubaczowie i Felsztynie oraz rezydencję biskupią koło Brzozowa.
↑Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował ]Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 28-29.
↑Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 170.
↑Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych. t.2, Gniezno 1883, s. 29.
↑Lucjan Krynicki: Kolegiata pw. Przemienienia Pańskiego w Brzozowie. Brzozów: 1997, s. 66–67. ISBN 83-86801-50-6.
