Latem 1943 roku, w ZSRR, w składzie 2 Dywizji Piechoty im. J.H. Dąbrowskiego, został sformowany 5 Pułk Piechoty. Pułk po krótkim przeszkoleniu i złożeniu przysięgi dotarł na front nad Wisłę w lipcu 1944 r. W sierpniu po raz pierwszy wszedł do walki walcząc o zdobycie przyczółka na lewym brzegu rzeki w rejonie Puław. Następne bitwy w których brał udział to walki na przyczółku warecko-magnuszewskim, przełamanie Wału Pomorskiego pod Bobrujskiem i Wierzchowem, a następnie pod Kamieniem Pomorskim. 15 marca 1945 r. żołnierze pułku w Dziwnówku dokonali symbolicznego aktu zaślubin Polski z Bałtykiem. W operacji berlińskiej pułk wyróżnił się w walkach nad Starą Odrą, Kanałem Ruppinera i o Linum.
W uznaniu szczególnych zasług oraz męstwa wykazanego w ciężkich bojach pułk został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V klasy.
Na podstawie rozkazu Nr 079 Naczelnego Dowódcy Armii Radzieckiej z dnia 4 maja 1945 roku pułk został wyróżniony mianem "Kołobrzeski" chociaż nie brał udziału w bitwie o Kołobrzeg[4]. Ponieważ rozkaz wydał Józef Stalin pomyłka nigdy nie została sprostowana.
Okres służby pokojowej
Po krótkim pobycie w Niemczech pułk powrócił do kraju i rozpoczął pokojowy okres swojej historii. Początkowo pełnił służbę na granicy polsko-czechosłowackiej, a następnie został przeniesiony do Hrubieszowa. Po rocznym pobycie pułk przybył do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie od kwietnia 1949 r. pełnił służbę garnizonową.
W połowie maja 1949 r. przeniesiony został do Szczecina i wszedł w skład 12 Dywizji Piechoty. Pułk stacjonował w koszarach przy ul. Wojska Polskiego 252. Do 1958 roku jednostka posługiwała się czterocyfrowym numerem JW 1228, a następnie – JW 3446. Ze stolicą Pomorza Zachodniego pułk związany był przez kolejne lata przechodząc w tym czasie szereg zmian organizacyjnych i zmieniając swój charakter.
W 1958 roku 5 Kołobrzeski Pułk Piechoty został przeformowany w 5 Kołobrzeski Pułk Zmechanizowany.
Na podstawie rozkazu Nr 23/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 1961 roku pułk otrzymał imię kapitana Otakara Jaroša, czechosłowackiego bohatera narodowego, który zginął w 1943 roku, w czasie walk na Ukrainie. w związku z tym Pułk utrzymywał systematyczne kontakty z 33 pcz im. przyjaźni czechosłowacko-polskiej Czechosłowackiej Armii Ludowej z Praslavic.
22 lipca 1966 roku pododdziały pułku wzięły udział w defiladzie w Warszawie dla uczczenia Tysiąclecia Państwa Polskiego.
W grudniu 1970 roku żołnierze pułku ochraniali Komitet Wojewódzki PZPR. Mimo podpalenia żołnierze nie dopuścili do opanowania budynku przez demonstrantów. Wydzielone pododdziały działały również w okolicach Komendy Wojewódzkiej MO oraz gmachu Prezydium MRN.
W grudniu 1981 roku pułk początkowo blokował Stocznię im. Warskiego, a w dniach następnych patrolował ulice Szczecina i prowadził działania demonstracyjne.
W latach 80. XX wieku pułk używał kryptonimu Afazja.
Na podstawie zarządzenia Nr Pf 1/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 września 1991 roku pułk utracił prawo do nazwy wyróżniającej i imienia patrona.
Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
Mała kronika LWP 1943-1973, Wyd. MON, Warszawa 1975 r., s. 365-366.
M. Jędrzejko, M.L. Krogulski, M. Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej, Wyd. von Boroviecky, Warszawa 2002
Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
Zdzisław Sawicki, Jerzy Waszkiewicz, Adam Wielechowski: Mundur i odznaki Wojska Polskiego: czas przemian. Warszawa: „Bellona”, 1997. ISBN 83-11-08588-9.
