Świnicka Przełęcz (słow.Svinicové sedlo, niem.Swinicajoch, węg.Świnica-hágó, Świnica-hágó) – położona na wysokości 2051 m przełęcz między Pośrednią Turnią a Świnicą w Tatrach Wysokich. Nazwa pochodzi od Świnicy (2301 m)[1]. Szczyty te i Świnicka Przełęcz leżą w grani głównej Tatr, którą biegnie granica polsko-słowacka. Po słowackiej stronie stoki opadają do Doliny Walentkowej. Po polskiej, północnej stronie pod Świnicką Przełęczą znajduje się Świnicka Kotlinka – górna część Doliny Gąsienicowej[2]. W żlebie znajdującym się na dnie tej kotliny bardzo długo zalega śnieg, w niektórych latach nawet do połowy sierpnia. W małym żlebku poniżej przełęczy znajduje się niewielkie źródełko[3].
Świnicka Przełęcz stanowi ważny dostęp do Świnicy. Jest węzłem szlaków łączących Świnicę z Kasprowym Wierchem oraz z Zielonym Stawem Gąsienicowym. W latach 1890–1924 istniał tutaj przytulony do skał niewielki schron dla turystów (4 × 3 m). Biwakowali tutaj turyści wspinający się na Świnicę, na przełęczy pozostawiali swoje rzeczy i jedli obiad przy ognisku (gałęzie kosodrzewiny na ognisko wynosili przewodnicy). W 1902 opracowano projekt kolei zębnicowej na Liliowe i Świnicką Przełęcz. Budził on wielkie protesty obrońców przyrody i z korzyścią dla przyrody Tatr nie doszło do jego realizacji[3].
