Grand Prix-wegrace van Spanje 1954

Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1954
Montjuïc Park
Montjuïc Park
Officiële naam 5° GP de España - 11° Circuito Internacional de Barcelona
Land Vlag van Spanje Spanje
Datum 3 oktober 1954
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Ken Kavanagh
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Kavanagh
Derde Vlag van Italië Nello Pagani
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Tweede Vlag van Italië Duilio Agostini
Derde Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Tarquinio Provini
Tweede Vlag van Italië Roberto Colombo
Derde Vlag van Spanje José Antonio Elizalde

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1954 was de negende en laatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1954. De races werden verreden op 3 oktober op het Circuito de Montjuïc, een stratencircuit bij de berg Montjuïc ten zuidwesten van Barcelona. In deze Grand Prix kwamen de 500cc-, 250cc- en de 125cc-klasse aan de start. Alle wereldtitels waren al beslist.

Algemeen

De Grand Prix van Spanje werd gedevalueerd door het ontbreken van de fabrieksteams van AJS, Norton en Gilera, die niet verschenen omdat de wereldtitels al vergeven waren. Ook NSU verscheen niet, maar dat team had zich voorgoed teruggetrokken na het dodelijke ongeval van Rupert Hollaus in de training van de GP de Nations.

500cc-klasse

Zonder de Gilera's en de Nortons konden MV Agusta en Moto Guzzi goede zaken doen. MV Agusta gaf daarvoor een viercilinder aan Luigi Taveri en liet ook Carlo Bandirola en Nello Pagani aantreden. Bandirola was de enige die in 1954 al podiumplaatsten had gescoord, maar Dickie Dale was eerste rijder en had bijna alle GP's gereden. Hij was echter nog niet verder gekomen dan een vierde plaats in de GP des Nations. Zonder grote tegenstand won Dale nu wel, voor Ken Kavanagh met de Moto Guzzi Quattro Cilindri. Pagani werd derde. De rest van de punten werden verdeeld onder privérijders met Norton 30M's. De race was een slijtageslag, van de 21 deelnemers haalden tien de finish. Dale klom door zijn overwinning van de elfde naar de vierde plaats in het wereldkampioenschap.

Uitslag 500cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale MV Agusta 1:51"55"3 8
2 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi +39"9 6
3 Vlag van Italië Nello Pagani MV Agusta +48"2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton +1 ronde 3
5 Vlag van België Auguste Goffin Norton +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Clark Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Alfredo Flores Norton +1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Glazebrook Norton +2 ronden
9 Vlag van Duitsland Rudolf Knees Norton +4 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Norton +5 ronden

Niet gefinisht

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Norton
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta
Vlag van Duitsland Georg Braun Horex
Vlag van Duitsland Peter Knees BMW
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Antonio Creus Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Astor Storr Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Heath Norton
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi

Niet deelgenomen

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Gordon Laing (†) Norton Overleden[1]
Vlag van Australië Keith Campbell Norton Teambeleid[2]
Vlag van België Léon Martin Gilera
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Julian Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton Teambeleid[2]
Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera Teambeleid[2]
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera Teambeleid[2]
Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera Teambeleid[2]
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Matchless Teambeleid[2]
Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS Teambeleid[2]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Teambeleid[2]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Rudy Allison Norton

Top tien eindstand 500cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 40 (46)
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 20
3 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 16
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale MV Agusta 13
5 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 13
6 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera 8
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 8
8 Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 8
10 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera 6
Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera

350cc-klasse

Van de wereldkampioenen was alleen Fergus Anderson aanwezig in Spanje. In de 500cc-race was hij uitgevallen, maar hij won zijn vierde 350cc-race van het seizoen met ruim een halve minuut voorsprong op Duilio Agostini en de Gibraltarees John Grace. Van de achttien starters haalden er dertien de finish.

Uitslag 350cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 1:25"44"90 8
2 Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi +0"37 6
3 Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Norton +8"59 4
4 Vlag van Duitsland Georg Braun Scnhell-Horex +2"00"39 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Velocette +1 ronde 2
6 Vlag van België Auguste Goffin Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Karl Lottes DKW +1 ronde
8 Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Rudi Stein NSU +2 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Astor Storr Norton +2 ronden
11 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Alfredo Flores Velocette +2 ronden
12 Vlag van Duitsland Rudi Knees Norton +3 ronden
13 Vlag van Duitsland Kurt Knopf NSU +5 ronden

Niet gefinisht

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Antonio Creus Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Clark Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Glazebrook AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Heath AJS

Niet deelgenomen

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Gordon Laing (†) Norton Overleden[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton Teambeleid[2]
Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS Teambeleid[2]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton Teambeleid[2]

Onbekend[3]

Coureur Merk
Vlag van Australië Maurice Quincey Norton
Vlag van België Firmin Dauwe Norton
Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Keeler Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Clark AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Barry Stormont BSA
Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS

Top tien eindstand 350cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 38
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 22
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 20
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 18
5 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 15
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 14
7 Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS 9
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS 9
10 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS 8

125cc-klasse

Zonder het team van NSU verwachtte men een overwinning van Carlo Ubbiali met de MV Agusta 125 Bialbero. Ubbiali reed ook de snelste ronde, maar viel uit. Tarquinio Provini, die in de GP des Nations nog tweede was geworden, trainde met de fabrieks-Mondial 125 Bialbero, maar besloot te starten met een productieracer, de Mondial 125 Monoalbero. Hij won de race voor Roberto Colombo en klom naar de vierde plaats in de WK-eindstand. De privérijders met MV Agusta 125 Monoalbero's vielen allemaal uit, waardoor een aantal Spaanse rijders met Spaanse motorfietsen punten scoorden: José Antonio Elizalde en Juan Bertrand met Montesa's, Arturo Paragues met een Lube (NSU) en Gabriel Corsín met een MV Avello (MV Agusta). Zeven van de zeventien deelnemers haalden de finish.

Uitslag 125cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 59"05"80 8
2 Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta +1"21"66 6
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Antonio Elizalde Montesa +1 ronde 4
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bertrand Montesa +1 ronde 3
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Arturo Paragues Lube +2 ronden 2
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Gabriel Corsín MV Avello +2 ronden 1
7 Vlag van Nederland Dick Renooy Eysink +3 ronden

Niet gefinisht

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Montesa
Vlag van Duitsland Hubert Luttenberger MV Agusta
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrique Sirera Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco González Clua
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Atorrasagasti MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Puig MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Marcelo Cama Montesa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow MV Agusta
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta

Niet deelgenomen

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus (†) NSU Overleden[4]
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU Teambeleid[5]
Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU Teambeleid[5]
Vlag van Duitsland Werner Haas NSU Teambeleid[5]

Onbekend[3]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Willi Scheidhauer MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Gabriel Corsín MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Purslow MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivor Lloyd MV Agusta
Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta
Vlag van Italië Franco Bertoni MV Agusta
Vlag van Italië Guido Sala MV Agusta
Vlag van Italië Massimo Genevini MV Agusta

Top tien eindstand 125cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus (†) NSU 32
2 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 18
3 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 15
4 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 14
5 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 11
6 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 10
7 Vlag van Italië Guido Sala MV Agusta 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta 8
9 Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta 6
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Antonio Elizalde Montesa 4
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1954
FIM wereldkampioenschap wegrace
6e seizoen (1954)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1955

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1953
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1955