Gustavo Gutiérrez Merino

Nome orixinal	(es) Gustavo Gutiérrez-Merino Díaz
Biografía
Nacemento	8 de xuño de 1928 Lima, Perú
Morte	22 de outubro de 2024 (96 anos) Lima, Perú
Causa da morte	pneumonía
Residencia	Perú
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade Nacional Maior de San Marcos - medicina Instituto Católico de París Pontificia Universidade Gregoriana Catholic University of Lyon (en)
Director de tese	Christian Duquoc (pt)
Actividade
Campo de traballo	Teoloxía
Ocupación	Teólogo católico, profesor universitario, sacerdote católico, filósofo, teólogo
Empregador	Universidade de Notre Dame (pt) Pontifícia Universidade Católica do Peru (pt)
Membro de	Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos Academia Peruana da Língua (pt)
Movemento	Teoloxía da liberación
Profesores	Henri de Lubac, Marie-Dominique Chenu e Yves Congar
Alumnos	Luis Felipe Zegarra (en) , Carlos Castillo Mattasoglio, Javier Iguiñiz (pt) , Gerhard Ludwig Müller e Hugo Echegaray (en)
Orde relixiosa	Orde dos Predicadores
Obra
Obras destacables A Theology of Liberation (en)
Premios
(2018)  Palmas Magisteriales (en)  Concedido por Ministério da Educação (Peru) (pt) (2014)  Gittler Prize (en) (2012)  National Culture Award (en)  Concedido por Ministry of Culture (en) (2003)  Premio Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades  honorary doctor of the University of Tübingen (en)  Cabaleiro da Lexión de Honra  doutor honoris causa pola Universidade de Friburgo de Brisgovia  doutor honoris causa pola Universidade Nacional Maior de San Marcos
Descrito pola fonte	Obálky knih,

Gustavo Gutiérrez Merino, nado en Lima o 8 de xuño de 1928 e finado na mesma cidade o 22 de outubro de 2024,^[1] foi un teólogo peruano, un dos artífices da Teoloxía da liberación.

Aqueixado dende a infancia de osteomielite, tivo que pasar períodos en cadeira de rodas e gardar cama. Estudou Medicina e Letras na Universdade Mayor de San Marcos en Lima. Militante de Acción Católica, as súas conviccións cristiás levárono a unha decidida loita social a prol da xustiza.

Estudou teoloxía na Universidade Católica de Lovaina e na Universidade de Lión. Tivo como profesores a Henri de Lubac e Yves Congar e tomou contacto con Hans Küng e Karl Rahner. Ordenouse sacerdote en 1959. Entrou na Orde dos Predicadores buscando seguir o espírito de pobreza e formación intelectual de Domingos de Guzmán.

Foi doutor honoris causa pola Universidade de Yale e foi Premio Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades no ano 2003.

Non pretendía realizar unha teoloxía universal e atemporal, senón un pensamento encarnado na realidade social de opresión dos desfavorecidos. Dende o Evanxeo, pero tamén dende o Antigo Testamento, fundou a opción preferencial polos pobres. A salvación cristiá é para o home íntegro tamén na súa dimensión sociopolítica. A súa teoloxía pretendía ser unha reflexión crítica e operativa enfrontada ás estruturas de dominación. O pecado tiña tamén unha dimensión social que debía ser combatida tal como fixo Xesús de Nazaret. Servíndose da análise económica e social do marxismo, diagnosticou unha situación e buscou unha resposta liberadora alimentada polo pulo moral que nacía da fe cristiá.

Aínda que unha parte da teoloxía da liberación foi censurada por Roma, Gustavo Gutiérrez, a diferenza de Leonardo Boff, nunca foi directamente condenado ou sancionado.

En 2014 foi nomeado doutor honoris causa pola Universidade San Paulo de Ottawa.^[2]

• Teología de la Liberación (1971)
• La fuerza histórica de los pobres (1979)
• Hablar de Dios desde el sufrimiento de los inocentes (1986)
• La verdad os hará libres (1989)
• Dios o el oro de las Indias (1989)
• El Dios de la vida (1989)
• En busca de los pobres de Jesucristo, el pensamiento de Bartolomé de Las Casas (1992)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gustavo Gutiérrez Merino