Súa Santidade
Francisco, papa

Nome orixinal	(la) Franciscus PP.
Biografía
Nacemento	(es) Jorge Mario Bergoglio 17 de decembro de 1936 (88 anos) Flores, Arxentina
266º Papa
13 de marzo de 2013 – ← Bieito XVI Electo en: conclave de 2013
Patriarca de Occidente
13 de marzo de 2013 – ← Bieito XVI
Cardeal presbítero San Roberto Bellarmino
21 de febreiro de 2001 – 13 de marzo de 2013 Nomeado por: Xoán Paulo II, papa
Bispo diocesano
30 de novembro de 1998 – 13 de marzo de 2013 ← Antonio Quarracino – Mario Aurelio Poli → Diocese: Ordinariato para os fieis de rito oriental da Arxentina
Arcebispo de Buenos Aires
28 de febreiro de 1998 – 13 de marzo de 2013 ← Antonio Quarracino – Mario Aurelio Poli → Diocese: Arquidiocese católica latina de Buenos Aires
Arcebispo coadxutor
3 de xuño de 1997 – 28 de febreiro de 1998 Diocese: Arquidiocese católica latina de Buenos Aires
Bispo titular
20 de maio de 1992 – 3 de xuño de 1997 ← Theodor Hubrich – Mieczysław Cisło → Diocese: diocese de Oca
Bispo auxiliar
20 de maio de 1992 – 3 de xuño de 1997 Diocese: Arquidiocese católica latina de Buenos Aires
Provincial dos xesuítas da Arxentina e o Uruguai Provincia xesuíta Arxentino-Uruguaia
1973 – 1979
Datos persoais
Residencia	Palacio Vaticano Cidade do Vaticano Domus Sanctae Marthae Buenos Aires
Relixión	Catolicismo
Educación	Facultades de Filosofía e Teoloxía de San Miguel
Actividade
Campo de traballo	Literatura cristiá, Ministerio petrino e educación cristiá
Lugar de traballo	Buenos Aires Roma Cidade do Vaticano
Ocupación	bispo católico (1992–), bispo católico latino (1992–), Sacerdote católico de rito romano (1969–), confesor, pastor, predicador, escritor, teólogo, químico, político
Profesores	Carlos Aldunate Lyon
Orde relixiosa	Compañía de Xesús
Consagración	Antonio Quarracino
Participou en
marzo de 2013	conclave de 2013
abril de 2005	conclave de 2005
Obra
Obras destacables (2022) Ad charisma tuendum
Familia
Pais	Mario José Bergoglio   e Regina María Sívori
Cronoloxía
21 de febreiro de 2001	proclamación cardenalicia, per Xoán Paulo II, papa
27 de xuño de 1992	consagración (Catedral metropolitana de Buenos Aires), per Antonio Quarracino
13 de decembro de 1969	ordenación sacerdotal no rito latino, per Ramón José Castellano
Premios
(2021)  Sexist Man Alive (en) (2016)  Premio Carlomagno (2016)  Premios Bambi (9 de xullo de 2015)  Gran Colar da Orde do Cóndor dos Andes (2013)  Persoa de Ano da revista Time  Orde de San Silvestre  Orde de San Gregorio Magno  Orde de Pío IX  Suprema Orde de Cristo  Orde do Santo Sepulcro de Xerusalén  Orde da Espora de Ouro  Orde do Sorriso  Orde do Cóndor dos Andes
Sinatura
(la) Miserando atque eligendo
Descrito pola fonte	Obálky knih, Treccani's Enciclopedia on line (en)  >>>:Francesco, papa, lang: lingua italiana

Francisco (en latín: Franciscus), nado co nome de Jorge Mario Bergoglio en Buenos Aires o 17 de decembro de 1936, é o 266º papa da Igrexa católica, bispo da diocese de Roma e soberano do Estado da Cidade do Vaticano dende o 13 de marzo de 2013.

Jorge Bergoglio naceu no seo dunha familia de orixe italiana, tanto pola parte do pai, Mario José Bergoglio, como da nai, Regina María Sivori. Ten catro irmáns.

Na Universidade de Buenos Aires licenciouse en Enxeñaría química, e posteriormente ingresou no seminario en Villa Devoto.^[1] En marzo de 1958 ingresou no noviciado da Compañía de Xesús (xesuítas). En 1963 estudou humanidades en Chile, e retornou posteriormente a Buenos Aires. Entre 1964 e 1965, Bergoglio foi profesor de literatura e psicoloxía no colexio Inmaculada Concepción de Santa Fe, e en 1966 ensinou as mesmas materias no colexio do Salvador de Buenos Aires, que agora é a Universidade do Salvador.^[2]

De 1967 a 1970 estudou teoloxía na Universidade de Buenos Aires, onde progresou primeiro a profesor axudante e finalmente a profesor titular de teoloxía. Recibiu a ordenación sacerdotal o día 13 de decembro de 1969 de man do daquela arcebispo porteño Ramón José Castellano. Foi rapidamente promovido polos xesuítas. En 1973 foi nomeado provincial dos xesuítas para Arxentina, cargo que ocupou ata 1979. De 1980 a 1986 foi director do seminario de San Miguel. Proseguiu os seus estudos en Alemaña e regresou a Arxentina para ser confesor e guía espiritual na cidade de Córdoba. O 27 de xuño de 1992 foi designado bispo auxiliar de Buenos Aires (co título formal de bispo de Auca), consagrado polo daquela arcebispo Antonio Quarracino. Substituíu a Quarracino como arcebispo e primado da Arxentina o 28 de febreiro de 1998.

Entre outros cargos, formou parte da Comisión para América Latina, a Congregación para o Clero, o Consello Pontificio para a Familia, a Congregación para o Culto Divino e a Disciplina dos Sacramentos, o Consello Ordinario da Secretaría Xeral para o Sínodo dos Bispos e a Congregación para os Institutos de Vida Consagrada e as Sociedades de Vida Apostólica, así como da Conferencia Episcopal Arxentina, que chegou a presidir en dúas ocasións, e do Consello Episcopal Latinoamericanu (CELAM).

Foi creado cardeal no consistorio de 21 de febreiro de 2001, presidido por Xoán Paulo II, e recibiu o título de cardeal-presbítero de San Roberto Belarmino. Catro anos máis tarde participou no conclave celebrado logo do falecemento de Xoán Paulo II, no que foi elixido papa Bieito XVI; malia ser unha elección segreda, segundo os xornalistas Lucio Brunelli e Marco Tosatti (as versións dos dous xornalistas difiren en varios aspectos, mais coinciden neste) tería sido un dos candidatos a papa que supostamente obtivera un maior número de votos, só superado polo cardeal Ratzinger.^[3][4][5]

Tivo un especial protagonismo na redacción do Documento de Aparecida que contiña a visión da Igrexa da V Conferencia Xeral do Episcopado Latinoamericano e do Caribe que tivo lugar entre os días 13 e 31 de maio de 2007. Neste documento houbo unha aproximación á teoloxía da liberación.^[6]

Logo da renuncia de Bieito XVI, foi elixido papa o 13 de marzo en Roma, despois de tres votacións.

Foi o primeiro papa nacido en América, e o primeiro non europeo en 1200 anos, logo de Gregorio III, que nacera en Siria.^[7] Ademais é o primeiro xesuíta, e o primeiro en escoller o nome de Francisco, en homenaxe precisamente ao cofundador da orde dos xesuítas Francisco Xabier^{[Cómpre referencia]}, así como a San Francisco de Asís.

O 6 de abril fixo o seu primeiro nomeamento dentro da Curia Romana ao encargar ao freire franciscano galego Xosé Rodríguez Carballo o posto de secretario da Congregación para os Institutos de Vida Consagrada e as Sociedades de Vida Apostólica.

En xullo de 2013 publica a súa primeira encíclica Lumen Fidei, na que aborda o que considera a íntima relación entre Fe e Razón e Fe e amor; nela defende, así mesmo, que a fe cristiá ha de ser contraria á intransixencia e estímulo de loita pola xustiza e a paz.

A finais dese mesmo mes viaxou ao Brasil con motivo da Xornada Mundial da Xuventude en Río de Janeiro. Nela defendeu unha visión humanista da economía, esixiu aos gobernantes a erradicación da pobreza e defendeu un Estado laico como marco de diálogo e encontro entre as distintas confesións e sensibilidades.^[8] Seguindo unha liña de xestos de austeridade, rexeitou o tradicional papamóbil blindado e elixiu un Fiat Idea e unha escolta reducida, defendeu políticas de inclusión fronte ao que denominou "cultura do descarte" e igualdade de oportunidades para todos.^[9] Así mesmo, avalou a loita dos indignados e animou aos mozos a protestar contra a corrupción.^[10]

No 2015 publicou a encíclica Laudato Si'.

Entre as súas accións de achegamento da Igrexa á xente conta en 2019 a rehabilitación de Ernesto Cardenal^[11] ou o aliñamento con Pedro Casaldáliga.

Durante parte da ditadura militar arxentina, Bergoglio ocupou o posto de provincial dos xesuítas, pero non sería ata dez anos despois da caída da ditadura cando foi nomeado bispo auxiliar. Porén, algunhas pescudas xornalísticas acúsano de non opoñerse á ditadura. Por exemplo, foi acusado polo xornalista Horacio Verbitsky de non tramitar con dilixencia o traslado de dous sacerdotes xesuítas, Francisco Jalics e Orlando Yorio, que posteriormente foron torturados. En relación a este caso, Jorge Bergoglio declarou como testemuña no xuízo por crimes de lesa humanidade cometidos na Escuela Superior de Mecánica de la Armada, o maior centro clandestino de detencións e torturas durante o réxime militar. Bergoglio contou na súa obra El jesuita que se reunira en dúas ocasións cos militares Jorge Videla e Emilio Massera para interceder polos sacerdotes presos.^[12][13][14] Tamén foi chamado a declarar como testemuña, a petición da Fiscalía e da asociación das Nais de Praza de Maio, en relación coa apropiación por parte dos militares dos bebés nados en cativerio durante a ditadura. O Premio Nobel da Paz Adolfo Pérez Esquivel sinalou que o daquela sacerdote Bergoglio non tivera relación coa ditadura.^[15]

En sintonía co posicionamento da Igrexa Católica, o bispo Bergoglio posicionárase contra o aborto, a eutanasia e o matrimonio homosexual. O bispo Bergoglio cualificou o proxecto lexislativo de legalización da unión entre persoas do mesmo sexo como a pretensión destrutiva do plan de Deus, chamando a unha guerra de Deus contra o proxecto, tamén cualificado coma movida do Diaño.^[16]

Nunha entrevista no voo de regreso da súa primeira viaxe como Papa, declarou que el non era ninguén para xulgar os homosexuais.^[17]

Ademais do seu castelán materno, fala italiano e alemán con fluidez.^[18]

De neno extirpáronlle un pulmón a causa dunha enfermidade infecciosa.^[19]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Francisco, papa