Ĉi tiu artikolo temas pri la mitologia loĝloko de mortintoj. Por informoj pri la poeziaĵo de Dante Alighieri, vidu la artikolon Infero (La Dia Komedio).
Budhismo ankaŭ instruas ke ekzistas kvin (foje ses) sferoj de renaskiĝo, kiuj tiam povas esti plu subdividitaj en gradojn da agonio aŭ plezuro. El tiuj regnoj, la inferaj regnoj, aŭ Naraka, estas la plej malsupra sfero de renaskiĝo. De la inferaj regnoj, la plej malbona estas Avīci (sanskrita kaj palia vorto por "sen ondoj"). La disĉiplo de la Budho, Devadatta, kiu provis mortigi la Budhon en tri okazoj, same kiel krei skismon en la monaĥa ordeno, laŭdire estis renaskita en la infero de Avīci.
Tamen, male al multaj religioj kaj mitologioj, kiel ĉiuj sferoj de renaskiĝo en budhismo, renaskiĝo en la inferaj regnoj ne estas permanenta, kvankam sufero povas daŭri dum eonoj antaŭ esti renaskita denove. En la Lotusa Sutro, Budho instruas ke eventuale eĉ Devadatta iĝos Pratyekabuddha (budhana esprimo por individuoj kiuj atingis savon sen gvidado de alia persono) mem, emfazante la provizoran naturon de la inferaj sferoj. Tiel, budhismo instruas eviti la senfinan migradon de renaskiĝoj (kaj pozitivaj kaj negativaj) per la atingo de Nirvano.
ĉina kaj japana mitologio
Ilustraĵo de la 19-a jarcento, montrante pekintojn estantajn torturitaj en la Diyu.
En ĉina mitologio, infero estas konata kiel Diyu (地獄). Pro la influoj de budhismo en ĉina kulturo, ĝi parte tenas la koncepton de Naraka kombinita kun tradiciaj ĉinaj postvivaj kredoj kaj gamo da popularaj vastiĝoj kaj re-interpretoj de tiuj du tradicioj. Regite fare de Yanluo Wang, la Reĝo de infero, Diyu estas labirinto de subteraj niveloj kaj ĉambroj kie animoj estas prenitaj por pentofari siajn terajn pekojn.
Enkorpigante ideojn de taoismo kaj budhismo same kiel tradician ĉinan popolreligion, Diyu estas speco de purgatoria loko kiu servas ne nur por puni sed ankaŭ por renovigi spiritojn pretajn por ilia venonta enkarniĝo. Ekzistas multaj diaĵoj asociitaj kun la loko, kies nomoj kaj celoj estas la temo de multe da konfliktantaj informoj.
En Ŝintoismo, Jomi similas al la infero greka Hadeso, en tio, ke ĉiuj animoj iras tien, negrave siaj agoj en la vivo, por havi mizeran ekziston kaj suferi eternan punon por ĉiam.
Jomi estas diferenca de la kristana Infero en tio, ke ĉiuj animoj iras tien, negrave iliaj agoj en la vivo; kaj oni ne ricevas punon pro malbonaj agoj faritaj vivante. Ĝi estas malpura kaj poluita loko. En japana kulturo, poluo estas kutime rilata al malbono. Laŭ la tradicio de Kojiki, Yomi verŝajne estas kutime subtera, kaj ĝia enirejo supozita situi en Izumo-provinco.
Infero, laŭ Spiritismo, estas stato de konscio de la homo, kiu faras agojn kontraŭajn al tiuj starigitaj de la Moralaj Leĝoj, kiuj estas ĉizitaj en la konsciencon de ĉiu homo. Post kiam la persono havas sian konsciencon "vundita", li komencas vivi en pli-malpli signifa malĝustigo laŭ la graveco de siaj malfeliĉaj agoj, kaj ili estas stampitaj per spiritaj, emociaj, psikologiaj aŭ eĉ organikaj malekvilibroj. Ĉi tiu situacio kaŭzas al li teruran malkomforton.
Unufoje mortinta, se la persono ne evitis malfeliĉajn agojn en sia vivo, serĉante sanan vivon laŭ diaj leĝoj, li iras al la Spirita aŭ senkorpa Ebeno. Tie, li aliĝas al aliaj spiritoj, kiuj alportas similajn konsciencajn tumultojn. Tiel, la specoj de agoj kiujn la persono faris estas altiritaj.
La Spiritaj Ebenoj de sufero estas sennombraj kaj, konservas malsamajn nivelojn de sufero, kies niveloj estas establitaj de la tipoj de degradado de konscio, rezultanta de la agoj faritaj de ĉiu persono.
Tial, laŭ la spiritisma vidpunkto, la Infero, kiel regiono kreita de Dio por la eterna sufero de la kreitaĵo kaj geografie konstituita, ne ekzistas. Se iam ĉiuj tiuj homoj suferantaj en erareco regeneros, tiuj ĉi regionoj ĉesos ekzisti. Ĝi estas analogia al kvazaŭ ĉiuj pacientoj en tera azilo estus resanigitaj; la hospitalo povus esti malkonstruita kaj doni sian spacon al ĝardeno, ktp.
Ankaŭ, en la spiritisma doktrino, Dio ne imputas eternan punon al iu ajn el siaj infanoj. Ili povas suferi ĝis ili vekiĝos al la bono kaj decidas iri la ĝustan vojon. Pli aŭ malpli frue li, en sia kompato kaj amo, donos al la suferanto revenon al la karno por daŭrigi sian lernadon kaj plibonigon.
Helena mitologio
En la helena mitologio, la infero estis la loko, kie restadis mortintoj.
Hadeso kaj Persefono regas la Inferon
Hadeso kaj Cerbero
Hadeso regis tiun landon. Li estis la frato de Zeŭso kaj Pozidono. Dum Zeŭso estris la ĉielon kaj Pozidono la maron, li estris la submondon. Lia palaco staris en la Tartaro, kiu estis la punloko por malhonestaj mortintoj. Li sidadis sur sia trono, tenante enmane sceptron. Tre malofte Hadeso eliris el tiu subtera mondo.
Tamen, iam, li iris surteren forrabi Persefonon, la filinon de Demeter. Ŝi fariĝis lia edzino kaj tiel ankaŭ reĝino. Severmiene sidante sur sia trono apud Hadeso, ŝi tenis torĉon enmane kaj kelkfoje papavon. Laŭ la helena legendo, dum ses monatoj, ŝi regis sube kun Hadeso, kaj dum la ses aliaj monatoj ŝi supreniris por helpi sian patrinon Demeter pri la kreskado de plantoj.
Hermeso kaj Karono gvidas la mortintojn
Hermeso sidante sur roko pretigas sin por gvidi mortintonKarono remante
Hermeso, la mesaĝisto de la dioj, konduktis ĉiujn mortintojn ĝis la bordo de la rivero Stikso. Ĉiuj alvenis tien, bonuloj kaj malbonuloj, riĉuloj kaj malriĉuloj.
Tie ilin atendis Karono. Li aspektis kiel maljunulo surmetinta malsekigitajn vestaĵojn. Otuso akompanis lin. Necesis, ke la vivantoj metu moneron en la buŝon de la mortintoj por pagi la boatgvidanton, kiu veturigis ilin trans la riveron. Se ili ne havis tiun moneron, ili devis vagadi dum cent jaroj antaŭ ol akceptiĝi. Nur mortintojn li povis veturigi, kaj nur unufoje.
Nur Eneo, kiu donacis oran branĉeton, kaj Heraklo, kiu minacis lin per fortaj pugnobatoj, sukcesis venki lin.
La submondaj riveroj
Transiro de la Stikso
Pluraj riveroj fluis en la Infero.
La Stikso donis senmortecon al ĉiuj, kiuj en ĝi banis sin. Pro tio la patrino de Aĥilo enakvigis la tutan korpon de sia bebo. Bedaŭrinde la tendeno de la kalkano ne estis enakvigita, ĉar tiun parton ŝi kovris per sia mano. Kiam li estos plenkreskulo, mortema sago atingos lin en tiu preciza loko.
La rivero Aĥerono venenis ĉiujn, kiuj trinkis ĝian akvon. Laŭ la Helenoj, Karono remadis laŭ la Stikso. Laŭ la Romanoj, li remadis laŭ Aĥerono.
Ĉiuj, kiuj trinkis akvon el la Leteoforgesis kaj suferojn kaj plezurojn. Tio estis bona kuracilo por tiuj, kiuj ne deziris memori pri la antaŭa vivo. Kaj la mortintoj, kiuj havis permeson reveni inter la vivantoj estis devigitaj trinki el ĝi antaŭ ol foriri.
Cerbero
La trikapa hundo Cerbero
Pli fore sur la bordo de la Stikso kuŝis la minacanta Cerbero, trikapa hundo. Li malhelpis mortintojn reveni ĉe la vivantoj, kaj la vivantojn iri en la mortintujon.
Por la lasta el siaj dekdu laboroj, Heraklo devis porti al Eŭristeio Cerberon. Li ĵetis la felon de la leono de Nemeo sur la besto, kaj kaptis ĝin en la faldojn. Li revenis al Tirinto kaj poste resendis la hundon en la Inferon.
Juĝistoj en la Infero
La animoj de la mortintoj estis juĝataj en la Infero. La juĝistoj nomiĝis Minoo, Radamantiso kaj Eako. Ili estis elektitaj pro sia ekzempla konduto dum sia vivo. Radamantiso estis helpita de la patro de Zeŭso, Krono, kies alia nomo estis Tempo. Li iam estis kruela dio, sed li fariĝis milda maljunulo, post kiam li estis ekzilita en la Inferon. Persefono kaj Hadeso malofte partoprenis la juĝon de mortintoj, sed ĉiam Persefono estis kompata.
Malsamaj lokoj por ripozi en la Infero
Laŭ la verdikto, la animoj iris en unu el tri malsamaj lokoj.
En la ebenaĵo de la Alfodeloj kreskis tristaj arboj kun falantaj branĉoj, kiuj plorĝemadis. Tie vivis mortintoj, kiuj estis nek bonaj nek malbonaj. Estis la loko de krepusko, la loko de enuo. Trans tiu ebenaĵo, etendiĝis la paŝtejoj de Erebo kaj la marĉoj de Leteo. La ebenaĵo de la Alfodeloj estis la loko plej proksima al la mondo de vivantoj.
En la Elizeo vivis la herooj, la virtuloj, en eterna printempo. Ĝi nomiĝis ankaŭ la Insulo de Feliĉo. La suno ĉiam brilis kaj la maloftaj nuboj estis ĉiam blankaj. Restadante sur la branĉoj, la birdoj kantadis, kaj tio ĉefe okazis en la teritorio de la blanka poplo de Temiso. En senarbarejoj, oni aŭdis notojn de flutoj kaj liroj. Tiel belaj estis la melodioj, ke oni deziris danci. Neniam noktiĝis en tiu lando. Dum oftaj bankedoj, vino fluadis senĉese kaj oni neniam malsatis. Feliĉuloj havis alian apartan favoron: ili povis reveni surteren, inter la vivantoj. Sed neniu provis fari tion, ĉar la vivo sube estis pli feliĉa.
En la tria loko, la plej malproksima de vivantoj, oni aŭdis nur kriojn. Ĝi nomiĝis Tartaro kaj estis terura punloko. Triobla murego el bronzo ĉirkaŭis ĝin. Tiu lando estis dezerta, kovrita de glaciigitaj aŭ sulfurajlagoj, kie baniĝis malhonestaj animoj.
Hekato en la Tartaro
La trikapa Hekato
Hekato estris kiel diino de la Tartaro, diino de la ombro, de fantomoj. Ŝi portis torĉon en la mano. Ŝi estis helpata de multe da demonoj.
Okazis eĉ kelkfoje, ke Hekato sendis demonojn por turmenti la vivantojn, kiuj malbone agis, dum lunplenaj noktoj.
Sizifo, filo de Eolo, reĝo de Korinto, iam katenis la Morton, kiam ĝi venis por preni lin. Dum longa tempo, neniu plu mortis, kaj tio ĉagrenis Hadeson. Do Areso liberigis ĝin, kaj Sizifo estis kondamnita. Li devis poreterne puŝi ŝtonegon, laŭ deklivo, ĝis la pinto de monto. Sed ĝi malfeliĉe retroruliĝis suben, do li devis ĉiam rekomenci.
La Danaidinoj
eta]La Danaidoj plenigas senfondan barelegon
En Tartaro ankaŭ loĝis la Danaidinoj, la kvindek filinoj de Danao. Ili ĉiuj krom unu mortigis siajn edzojn. Ili estis kondamnitaj al plenigado de senfunda barelego.
Tantalo
Tantalo estis reĝo de Lidio. Iun tagon li servis ĉetable al la dioj la karnon de sia mortinta filo Pelopo. Li deziris scii, ĉu la gastoj kapablos kompreni la trompon. Pro sia krimo, li estis kondamnita al terura sufero: neniam plu li povis satiĝi kaj sensoifiĝi. Li estis pendita je branĉo de fruktarbo super lago. Kiam li deziris manĝi frukton, ĝi retiriĝis kaj same pri la akvo. Pri Pelopo, la dioj revivigis lin, sed bedaŭrinde unu el siaj ŝultroj estis formanĝita. Ili do anstataŭigis ĝin per ebura ŝultro.
Revenintoj el Infero
Orfeo ludas liron antaŭ Hadeso kaj Persefono
Orfeo sukcesis eniri, sed vane revenigis Eŭridicon. Demeter subeniris serĉi Persefonon.
Heraklo, por sia lasta el la dek du laboroj, devis porti al Eŭristeio Cerberon. Li sukcese plenumis tiun taskon.
Psiĥo, kiu estis amata de Eroso, mortis kiam ŝi eliris.
Teseo kaj lia amiko Piritoo iris serĉi Persefonon. Sed Hadeso kaptis ilin. Heraklo malliberigis Perseon, sed Piritoo mortis en la kaverno.
Judismo
En la biblia epoko, judismo (aŭ, pli ekzakte, la israelida religio) ne havis ankoraŭ modernajn konceptojn de ĉielo kaj infero, aŭ eĉ klarajn teoriojn pri postmorta vivo. En la helenida periodo, tiuj konceptoj envenis kelkajn branĉojn de la judismo, kaj pere de ili kristanismon. En la talmuda, rabena judismo, la kredo je la ĉielo kaj la infero iĝis la normo, sed, kvankam estis kelkaj precize priskribaj kaj pli-malpli detalaj kredsistemoj pri ili, neniu el ili iĝis tute dominanta. En la 19-a jarcento, la reformisma judismo eksplicite malakceptis la kredon je ĉielo kaj infero; ĝi iĝis iom svaga kaj nenecesa en la konservatismo kaj inter la pli moderne orientitaj inter la ortodoksuloj - tiugrade, ke multaj praktikantoj de judismo kredas nun, ke ilia religio neniam havis kredon pri ĉielo kaj infero; ĉi tiu opinio estas historie ne vera, sed ĝi ankaŭ ne estas tute malvera, ĉar la konceptoj de ĉielo kaj infero estas postbibliaj (rilate, memkompreneble, al la juda, ne la kristana Biblio).
Laŭ kristanaj ĉiuekleziajekzegezistoj, la priskriboj pri infero kiel loko kun fajroĉiam brulanta (vidu en Mateo, Marko kaj Luko) estas nur metaforoj aludantaj realon veran sed ne priskribeblan. La modernaj, kaj ankaŭ antikvaj, teologioj uzas la novtestamentan koncepton “esti kun Kristo” (paradizo), “ne esti kun Kristo” (infero), kie kaj fajro kaj torturaĵoj estas ignorataj pro la evidenta adaptiĝo al fantaziemo. Rilate eternecon, ne nur tiuj teologioj, sed ankaŭ la ĉiuj kristanaj eklezioj, tiel pensas: se pri la tempo ni havas koncepton kaj sperton, pri la eterneco ni havas apenaŭan koncepton, ĉar pri ĝi al ni mankas la sperto. Ĉiukaze, eterneco ne estas konceptebla kiel longega tempo, kiu estus infana fantaziaĵo.
En la dia Komedio, Danto imagis, ne laŭvere priskribis, la realecan inferon (kaj aliajn postmortajn realaĵojn), eĉ por ĉion igi poezifonto materiigas elstarajn fantaziaĵojn. Cetere li tion intuiciigas “kantante” pri purgatorio kaj paradizo. Rilate inferon li ĝin konsistigas el ringoj.
Infero iam estis konstanta temo de kristana predikado, sed nun estas doktrino malofte menciata aŭ ofte moligita en la plej liberalaj branĉoj de kristanismo. Eble la metaforo (fajro ktp) forigas el la justa koncepto: perdi la kontakton kun Dio kaj ne kapabli lin ami.
Laŭ Danto, infero konsistas de samcentraj ringoj ĉirkaŭantaj la infeo ĉe la centro. En la plej ekstera ringo estas la virtaj idolanoj, ekzemple Vergilio kaj Homero. En la pli internaj ringoj estas la pli malbonaj pekintoj, kiuj suferas pli gravajn punojn. En la centro de infero estas Satano kaj la grandaj perfidintoj de historio, ekzemple, Marko Bruto kaj Judas.
Ĉu nekredantoj iros al la infero: tradicie, la kristanismo instruis, ke nekredantoj kaj la kredantoj de la aliaj specoj de abrahamismo iros al infero; la nuraj esceptoj povus esti infanoj, kaj tiuj esceptoj estus nur tre duba eblaĵo. Sed laŭ multaj modernuloj, Dio estas pli tolerema ol tio.
Laŭ Danto, la ĉisubaj, inter multaj aliaj, nun loĝas en infero :
Infero. Unua parto de la Komedio de Dante, el la itala trad. Kalocsay. 1933, 288 p., plus 14 lignogravuroj. Ĉefverko de la mondliteraturo. "La koncizo, mirinda esprimforto, vortabundo kaj kolorriĉo de l' dantea lingvo, la aparta graveco kaj beleco de ĉiu vorto kaj vortlokiĝo, la ĉiam deviga fideleco vere povas malesperigi Ia tradukanton. . . Ne ekzistas aŭtoro pli malfacile tradukebla ol Dante... Kaj E pruviĝis mirinda instrumento." (El la Antaŭparolo.)
_-_Dante_And_Virgil_In_Hell_(1850).jpg)
.jpg)
![eta]La Danaidoj plenigas senfondan barelegon](Dosiero:Danaides_Waterhouse_1903.jpg)
