|
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 08/08/2019. |
Οι Μονάρχες της Σικελίας κυβέρνησαν τη Σικελία από τη δημιουργία της κομητείας της Σικελίας (1071) μέχρι την ένωση των βασιλείων της Νεαπόλεως και της Σικελίας στο Βασίλειο των Δύο Σικελιών (1816). Το βασίλειο δημιουργήθηκε με τη Νορμανδική κατάκτηση της Σικελίας (11ος - 12ος αιώνα), μέχρι τότε το νησί ήταν Ισλαμικό εμιράτο για τουλάχιστον δυο αιώνες. Ο Νορμανδικός Οίκος των Ωτβίλ κατέκτησε το Παλέρμο (1071) και τοποθέτησε φεουδαρχική κομητεία, ο Οίκος ολοκλήρωσε την κατάσταση της Σικελίας (1091). Η Κομητεία της Σικελίας και το Δουκάτο της Απουλίας που κυβερνήθηκαν από διαφορετικούς κλάδους του Οίκου των Ωτβίλ, ενώθηκαν (1130) στο Βασίλειο της Σικελίας και ο κόμης Ρογήρος ανακηρύχτηκε βασιλιάς από τον αντίπαπα Ανάκλητο Β΄ ως Ρογήρος Β΄ της Σικελίας. Το βασίλειο ενώθηκε με πολλούς διαφορετικούς κυρίαρχους: με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (1194 - 1254), με το Στέμμα της Αραγωνίας (1282 - 1714), το Δουκάτο της Σαβοΐας (1713 - 1720) και τελικά με τη Μοναρχία των Αψβούργων (1720 - 1735).
Ο Σικελικός Εσπερινός (1282) στάθηκε αιτία να διασπαστεί το βασίλειο στα δυο: το βασίλειο της Σικελίας και το Βασίλειο της Νεαπόλεως. Τα δυο βασίλεια ενώθηκαν προσωρινά με τον Κάρολο Κουίντο που ονομάστηκε «βασιλιάς της Σικελίας και της Νεαπόλεως» (1516), ο Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελιών ολοκλήρωσε την ένωση των δυο βασιλείων (1816).
Κόμητες της Σικελίας
Βασιλείς της Σικελίας
Η Κωνσταντία παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Ερρίκο ΣΤ΄ που πίεσε σκληρά τους Ωτβίλ για να διεκδικήσει το βασίλειο της Σικελίας χάρη στα δικαιώματα της συζύγου του και κατάφερε να τους εκτοπίσει το 1194. Σύμφωνα με πολλές ενδείξεις στην Επανάσταση των βαρόνων (1197) ανακηρύχτηκε προσωρινά βασιλιάς ο κόμης Ιορδάνης Λούπιν του Μποβίνο, είχε και την υποστήριξη της Κωνσταντίας που βρισκόταν σε διάσταση με τον σύζυγο της αλλά τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε. Οι ιστορικοί Έβελυν Τζέιμισον (1877 - 1972) και Τόμας Κέρτις βαν Κλίβ (1888 - 1976) επιβεβαιώνουν την πληροφορία.
Ο Μανφρέδος ήταν στην αρχή αντιβασιλιάς για λογαριασμό του μικρού ανιψιού του Κορραδίνου αλλά πήρε ο ίδιος το στέμμα μετά τον θάνατο του (1268) και συνέχισε να πολεμάει για λογαριασμό των Χοενστάουφεν. Ο πάπας έκανε κατάσχεση του βασιλείου (1254) και το παρέδωσε στον Εδμόνδος Κράουτσμπακ μικρότερο αδελφό του Εδουάρδου Α΄ της Αγγλίας αλλά οι Άγγλοι δεν κατάφεραν ποτέ να πάρουν το στέμμα. Ο επόμενος βασιλιάς υποψήφιος για τον πάπα ήταν ο Κάρολος ο Ανδεγαυός μικρότερος αδελφός του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου του Αγίου που κατάφερε να ανατρέψει τον Μανφρέδο και να πάρει το στέμμα (1266).
Ο γαμπρός του Μανφρέδου Πέτρος Γ΄ της Αραγωνίας από τον Οίκο της Βαρκελώνης κατέκτησε το νησί της Σικελίας όταν εξεγέρθηκαν οι κάτοικοι και έδιωξαν τους Γάλλους με τον Σικελικό Εσπερινό. Η Ανδεγαυική δυναστεία περιορίστηκε σε ένα μικρό βασίλειο στο Βασίλειο της Νεαπόλεως ένα μικρότερο βασίλειο στο νότιο τμήμα της Ιταλικής χερσονήσου δημιουργώντας δυο Σικελικά βασίλεια που ενώθηκαν αργότερα.
Δείτε επίσης
.jpg)
.svg)
.jpg)
