Το Βασίλειο της Σικελίας, με έτος ίδρυσης το 1130, υπό τον Ροζέ Β΄ ντε Ωτβίλ (μέσω της ένωσης της Κομητείας της Σικελίας και του Δουκάτου της Απουλίας) και διάρκεια έως τις αρχές του 19ου αιώνα με λιγότερη ή περισσότερη κυβερνητική ανεξαρτησία (την οποία διαφύλασσε μέσω της παρουσίας του Κοινοβούλιο το οποίο είχε έδρα το Παλέρμο), θεωρείται από αρκετούς ειδικούς ως το πρότυπο ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.[1][2][3][4][5][6][7][8][9]
Καταβολές
Το πρώτο κυρίαρχο κράτος που ιδρύθηκε στο νησί, ήταν το 948 το Εμιράτο της Σικελίας, όπου οι Καλβίτες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους απέναντι στους Βέρβερους-Άραβες Φατιμίδες της Ιφρικίγια.
Με τη νορμανδική κατάκτηση της Σικελίας, ιδρύθηκε η Κομητεία της Σικελίας, η οποία ήταν γνωστή και με τον τίτλο της Μεγάλης Κομητείας, με έτος εκκίνησης το 1061 (έτος έναρξης της χριστιανικής επανάκτησης της Σικελίας) και έως το 1130, και ιδρυθείσα με παπική ευλογία από τον Νορμανδό ιδρυτή της, Ρογήρο, ενώ περιελάμβανε στις κτήσεις της τη Σικελία και τη Μάλτα.
Η νορμανδική περίοδος
Με το πέρας της κατάκτησης, το 1097 συγκλήθηκε για πρώτη φορά από τον Ρογήρο Α΄ της Σικελίας η πρώτη συνέλευση στη Ματζάρα ντελ Βάλλο, αυτού που έγινε ένα από τα αρχαιότερα κοινοβούλια στον κόσμο[10][11] (μαζί με αυτά της Ισλανδίας[12] και των Νήσων Φερόε[13]).
Ωστόσο, δεν ήταν παρά μόνο το 1130 με τη σύγκλιση των generales curiae από τον Ρογήρο Β΄ στο Παλέρμο, στο Παλάτι των Νορμανδών για τη διακήρυξη του Βασιλείου της Σικελίας που μπορεί να γίνει για πρώτη φορά λόγος για ένα πρώτο κοινοβούλιο με τη σύγχρονη έννοια του όρου σε ένα κυρίαρχο κράτος.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
.svg)
