Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017 – zawody w skokach narciarskich, które odbyły się między 23 lutego a 4 marca 2017 w Lahti w ramach mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym.
Wszystkie konkursy przeprowadzono na skoczniach znajdujących się w kompleksie Salpausselkä. Rozegrano trzy konkursy indywidualne (zawody kobiet i mężczyzn na obiekcie HS 100 oraz mężczyzn na HS 130) oraz dwa drużynowe (zawody mężczyzn na skoczni HS 130 i konkurs mieszany na HS 100).
Tytułów mistrzowskich bronili zwycięzcy konkursów w Falun: Carina Vogt (konkurs indywidualny kobiet na skoczni normalnej), reprezentacja Norwegii (konkurs drużynowy mężczyzn na skoczni dużej) oraz reprezentacja Niemiec (konkurs mieszany na skoczni normalnej). Do zawodów nie przystąpili obaj obrońcy tytułów w konkursach indywidualnych mężczyzn – Rune Velta, mistrz ze skoczni normalnej, zakończył w lecie 2016 karierę sportową[1], a Severin Freund, triumfator na obiekcie dużym, doznał w trakcie sezonu 2016/2017 kontuzji, która wykluczyła go z dalszych startów[2].
Do zawodów zostało zgłoszonych 128 zawodników (51 kobiet i 77 mężczyzn) z 23 narodowych reprezentacji. Spośród nich 2 skoczkinie i 11 skoczków nie wystąpiło w żadnym konkursie mistrzostw świata. Wśród zawodników zgłoszonych do mistrzostw po raz pierwszy od 24 lat znalazł się przedstawiciel Gruzji[3], a po 4 latach przerwy powróciła reprezentacja Rumunii[4][5][6]. Wśród kobiet zadebiutowały przedstawicielki Kazachstanu i Łotwy[7], zaś wśród mężczyzn reprezentant Turcji[8]. W porównaniu z poprzednimi mistrzostwami świata zabrakło skoczków z Grecji, Korei Południowej, Szwecji i Węgier[5][6].
W konkursie indywidualnym kobiet na skoczni normalnej złoty medal ponownie zdobyła Carina Vogt, srebrny medal – podobnie jak dwa lata wcześniej – przypadł Yūki Itō, a brązowy wywalczyła Sara Takanashi.
W pierwszym konkursie mężczyzn na obiekcie normalnym mistrzem świata został Stefan Kraft, tytuł wicemistrza zdobył Andreas Wellinger, a na najniższym stopniu podium stanął Markus Eisenbichler.
Zawody indywidualne mężczyzn na skoczni dużej również wygrał Stefan Kraft, a na drugim stopniu podium ponownie stanął Andreas Wellinger; brązowy medal zdobył Piotr Żyła. Dzięki temu triumfowi Austriak stał się piątym zawodnikiem w historii mistrzostw świata, który zwyciężył w obu konkursach indywidualnych w czasie jednej imprezy tej rangi (wcześniej dokonali tego: Bjørn Wirkola, Garij Napałkow, Hans-Georg Aschenbach i Adam Małysz)[9].
Jacob Tullin Thams – pierwszy mistrz świata w skokach w Lahti (1926)Martin Schmitt – zdobywca czterech medali MŚ 2001
Rys historyczny
Lahti gościło zmagania skoczków w ramach mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym po raz siódmy, co jest rekordem w dziejach tej imprezy. Dotychczas o medale rywalizowali w tym mieście jedynie mężczyźni.
Kolejne imprezy w Lahti miały w programie większą liczbę konkursów w skokach. W 1978 wyłoniono dwóch mistrzów zmagań indywidualnych – na skoczni normalnej wygrał Matthias Buse przed Henrym Glaßem (obaj reprezentowali NRD) i Aleksiejem Borowitinem (ZSRR)[13], na obiekcie dużym zwyciężył przedstawiciel gospodarzy Tapio Räisänen, wyprzedzając Aloisa Lipburgera (Austria) i Falko Weißpfloga (NRD)[14]; odbył się także pokazowy konkurs drużynowy (trzy czołowe lokaty zajęły zespoły NRD, Finlandii i Norwegii)[15]. W 1989 na podium rywalizacji na skoczni normalnej (przeprowadzono tylko jedną serię) stanęli: Jens Weißflog (NRD), Ari-Pekka Nikkola (Finlandia) i Heinz Kuttin (Austria)[16], na obiekcie dużym medale zdobyli: Jari Puikkonen (Finlandia), Jens Weißflog i Matti Nykänen (Finlandia)[17], zaś w rywalizacji drużynowej, przeprowadzanej już oficjalnie, na podium stanęły reprezentacje Finlandii, Norwegii i Czechosłowacji[18]. Po raz ostatni Lahti gościło mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym w 2001 – na obiekcie normalnym Adam Małysz (Polska) wyprzedził Martina Schmitta (Niemcy) i Martina Höllwartha (Austria)[19], na skoczni dużej podium zajęli: Martin Schmitt, Adam Małysz i Janne Ahonen (Finlandia)[20]; ponadto po raz pierwszy w historii rozegrano dwa konkursy drużynowe[9] – na skoczni normalnej medale zdobyły reprezentacje Austrii, Finlandii i Niemiec[21], podobnie jak na obiekcie dużym, gdzie Niemcy zamienili się miejscem z Austriakami[22].
Obrońcy tytułów
Carina Vogt – obrończyni tytułu w konkursie indywidualnym kobiet i mieszanymAnders Fannemel – obrońca tytułu w konkursie drużynowym
Poprzednie mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym odbyły się w 2015 w Falun (Szwecja). Rozegrano wówczas pięć konkurencji w skokach narciarskich – jedną indywidualną kobiet, dwie indywidualne i jedną drużynową mężczyzn oraz konkurs mieszany.
W rywalizacji o Pucharze Świata kobiet obronę tytułu jeszcze przed rozpoczęciem mistrzostw w Lahti zapewniła sobie Sara Takanashi, która triumfowała w dziewięciu z 18 konkursów cyklu. Po cztery zwycięstwa odniosły Yūki Itō i Maren Lundby, raz wygrała także Katharina Althaus[28]. W klasyfikacji generalnej Takanashi miała 267 punktów przewagi nad Itō i 326 punktów nad Lundby[29].
W ostatnich zawodach kobiet przed mistrzostwami świata w Pjongczangu (skocznia normalna) zwyciężyły Itō i Takanashi[28].
Klasyfikacja Pucharu Świata w skokach kobiet przed rozpoczęciem MŚ[29]
Przed rozpoczęciem mistrzostw świata rozegrano 21 konkursów indywidualnych oraz trzy konkursy drużynowe zaliczane do klasyfikacji Pucharu Świata mężczyzn. Najwięcej zwycięstw w zawodach indywidualnych odniósł lider cyklu Kamil Stoch, który triumfował sześciokrotnie. Po cztery konkursy wygrali Stefan Kraft i Domen Prevc, po dwa razy zwyciężyli Maciej Kot i Daniel-André Tande, natomiast po jednej wygranej na koncie mieli: Severin Freund, Michael Hayböck, Peter Prevc i Andreas Wellinger[30]. W klasyfikacji generalnej pierwsze miejsce zajmował Stoch z przewagą 60 punktów nad drugim Kraftem i 161 punktów nad trzecim Tandem[31].
W ostatnich zawodach mężczyzn przed mistrzostwami świata, przeprowadzonych w ramach próby przedolimpijskiej w Pjongczangu, zwyciężyli Stefan Kraft (skocznia duża) i Maciej Kot (skocznia normalna)[30].
Klasyfikacja Pucharu Świata w skokach mężczyzn przed rozpoczęciem MŚ[31]
Dwa zwycięstwa w konkursach drużynowych mężczyzn odnieśli reprezentanci Polski, ponadto raz wygrali Niemcy[30]. W klasyfikacji Pucharu Narodów na pierwszym miejscu plasowała się Polska, na drugim Austria ze stratą 434 punktów, a na trzecim Niemcy ze stratą 458 punktów[31].
Klasyfikacja Pucharu Narodów w skokach mężczyzn przed rozpoczęciem MŚ[31]
Listę startową konkursu mieszanego ułożono według sumy punktów zdobytych przez poszczególne reprezentacje w Pucharze Świata kobiet i mężczyzn. W tak utworzonej klasyfikacji na pierwszym miejscu znajdowały się Niemcy, dalej Austria ze stratą 958 punktów i Polska ze stratą 2098 punktów (reprezentacja ta nie brała jednak udziału w zawodach mieszanych, gdyż nie zgłosiła żadnej skoczkini do mistrzostw).
Klasyfikacja łączona Pucharu Narodów kobiet i mężczyzn przed rozpoczęciem MŚ[29][31]
W poniższej tabeli przedstawiono harmonogram skoków narciarskich w ramach Mistrzostw Świata 2017 z uwzględnieniem wszystkich serii treningowych, próbnych, kwalifikacyjnych i konkursowych oraz odpraw technicznych[32][33].
Z powodu zbyt silnego wiatru odwołano serie treningowe na skoczni normalnej zaplanowane na 22 lutego[34][35].
Trzy konkursy mistrzostw świata (indywidualny kobiet, indywidualny mężczyzn oraz drużynowy mieszany) zostały przeprowadzone na skoczni normalnej, a dwa pozostałe (indywidualny mężczyzn i drużynowy mężczyzn) na skoczni dużej.
Noty za styl w każdej serii kwalifikacyjnej i konkursowej wystawiało po pięciu sędziów. Skład sędziowski poszczególnych konkursów wraz z zajmowanymi przez arbitrów stanowiskami na wieży przedstawiono w poniższej tabeli.
21 lutego odbyły się trzy serie oficjalnego treningu pań. W pierwszej najwyższą notę uzyskała Sara Takanashi, która osiągnęła 97 m. Bezpośrednio za nią uplasowały się Yūki Itō (95,5 m) i Kaori Iwabuchi (97,5 m; skakała z wyższej belki niż wcześniej wymienione zawodniczki). W drugim treningu najlepszy wynik uzyskała Itō, skacząc 93,5 m. Kolejną pozycję zajęły Takanashi (95 m) i Katharina Althaus (97 m; skakała z dłuższego rozbiegu). W trzecim treningu ponownie najwyższą notę uzyskały Itō (99 m) i Takanashi (96,5 m; jako jedyna w serii skakała z niższej belki), trzeci wynik przypadł Svenji Würth (94 m). Skoków w każdej z serii treningowych nie oddało po kilkanaście zawodniczek zgłoszonych do rywalizacji[44].
Kolejnego dnia przewidziano dalsze serie treningowe, jednak po 21 próbach przerwano pierwszą z nich z powodu zbyt silnego wiatru[34].
Oficjalne serie treningowe mężczyzn na skoczni normalnej
Pierwsze serie treningowe mężczyzn zaplanowano na 22 lutego, jednak podobnie jak w przypadku zmagań kobiet ich przeprowadzenie uniemożliwiły niekorzystne warunki wietrzne[35]. Udało się to kolejnego dnia. W pierwszym treningu najlepszy wynik uzyskał Dawid Kubacki po skoku na 92,5 m. Drugi wynik pod względem noty za odległość uzyskali ex aequoMaciej Kot (93,5 m) i Johann André Forfang (93 m). W drugiej serii najdalej skoczył Manuel Fettner – 97 m. Kolejne miejsca zajęli Kamil Stoch (96,5 m) i Kot (95 m). W trzecim treningu najwyższą notę uzyskał Markus Eisenbichler (98,5 m). Bezpośrednio za nim uplasowali się Stephan Leyhe (98 m) i Michael Hayböck (95,5 m)[45].
Kwalifikacje do konkursu indywidualnego kobiet
Chiara Hölzl – najlepsza w kwalifikacjach do konkursu kobiet
Do serii kwalifikacyjnej, przeprowadzonej 23 lutego, przystąpiło 49 zawodniczek z 16 państw, w tym grupa 10 skoczkiń prekwalifikowanych. Pierwsze miejsce zajęła Chiara Hölzl dzięki próbie na 96,5 m. Bezpośrednio za nią uplasowały się Elena Runggaldier (91,5 m) i Manuela Malsiner (98,5 m). Spośród skoczkiń z prawem automatycznej kwalifikacji najdalej – po 93 m – skoczyły Jacqueline Seifriedsberger, Carina Vogt i Svenja Würth. Awans do konkursu głównego wywalczyły wszystkie zawodniczki reprezentujące: Niemcy (pięć), Japonię, Rosję, Słowenię i Włochy (po cztery), Austrię, Kanadę i Norwegię (po trzy) oraz Francję i Stany Zjednoczone (po dwie), a także po dwie skoczkinie z Chin i Czech oraz po jednej z Finlandii i Rumunii[47].
Kwalifikacji nie uzyskały obie przedstawicielki Kazachstanu, po dwie reprezentantki Chin i Finlandii oraz Czeszka i Rumunka. Ponadto zdyskwalifikowana została jedyna skoczkini z Łotwy[47].
Kwalifikacje do konkursu mężczyzn na skoczni normalnej
Dawid Kubacki – zwycięzca kwalifikacji do konkursu mężczyzn na skoczni normalnej
W rozegranej przed kwalifikacjami do konkursu mężczyzn na mniejszej ze skoczni serii próbnej najwyższą notę uzyskał Kamil Stoch po skoku na 97 m. Kolejne miejsca zajęli Markus Eisenbichler (97 m) i Maciej Kot (98,5 m; obaj skakali z dłuższego rozbiegu)[48].
Do serii kwalifikacyjnej, przeprowadzonej 24 lutego, przystąpiło 66 zawodników z 22 państw, w tym 10 skoczków z prawem automatycznej kwalifikacji. Pierwsze miejsce zajął Dawid Kubacki, skacząc 99 m. Lokaty bezpośrednio za nim zajęli Piotr Żyła (96 m) i Janne Ahonen (97 m). Spośród zawodników prekwalifikowanych najdalej skoczył Kamil Stoch – wynikiem 103,5 m pobił rekord skoczni. Prawo startu w konkursie głównym uzyskali w komplecie reprezentanci: Austrii, Czech, Finlandii, Japonii, Niemiec, Norwegii, Polski, Rosji, Słowenii i Szwajcarii (wszystkie kraje po czterech skoczków) oraz Włoch (trzech) i Francji (dwóch), a także dwóch skoczków ze Stanów Zjednoczonych oraz po jednym reprezentancie Bułgarii i Kanady[49].
Na serii kwalifikacyjnej start zakończyli wszyscy przedstawiciele Kazachstanu (czterej) i Rumunii (dwaj), po dwóch reprezentantów Estonii, Ukrainy i Stanów Zjednoczonych, jeden Kanadyjczyk oraz jedyni przedstawiciele Gruzji, Łotwy i Turcji. W gronie skoczków bez awansu do konkursu głównego znaleźli się zdyskwalifikowani reprezentanci Kazachstanu, Ukrainy i Stanów Zjednoczonych (po jednym)[49].
Konkurs indywidualny kobiet
Yūki Itō – srebrna medalistka konkursu kobiet
Seria próbna przed konkursem indywidualnym kobiet rozpoczęła się 24 lutego o godzinie 16:31. Najwyższą notę uzyskała obrończyni tytułu Carina Vogt (Niemcy), osiągając 98 m. Druga była Sara Takanashi, która skoczyła trzy metry krócej, a trzecia Yūki Itō (obie z Japonii) – zaliczono jej odległość 93 m[50].
W pierwszej serii konkursowej, toczącej się od godziny 17:30, wzięło udział 50 zawodniczek reprezentujących 14 państw. Niebo było zachmurzone, temperatura powietrza wynosiła ok. –5–6 °C, a śniegu –12 °C, zaś wiatr wiał ze średnią siłą 0,60 m/s. Wszystkie skoczkinie oddawały próby z 18. belki startowej. Pierwszą na starcie była Czeszka Marta Křepelková, która skoczyła 77 m. Wyprzedziła ją – po próbie na 83. metr – kolejna na belce Silje Opseth z Norwegii, którą wyprzedziła skacząca z nr 10 Rumunka Daniela Haralambie (83,5 m). Jako pierwsza punkt konstrukcyjny przekroczyła Słowenka Nika Križnar (nr 12) – dzięki próbie na 90,5 m została liderką z przewagą 13,5 pkt nad Haralambie. Kolejna na starcie Kanadyjka Taylor Henrich zajęła drugą pozycję (88 m)[51].
Nową liderką została skacząca z nr 18 Elena Runggaldier z Włoch, która skoczyła 92 m i wyprzedziła Križnar o 7,4 pkt. Następna na belce Francuzka Léa Lemare, uzyskując 90 m, znalazła się tuż za poprzedniczką. Na drugiej pozycji zmieniła ją Japonka Kaori Iwabuchi (nr 23), która osiągnęła 92 m i otrzymał niższe od Runggaldier noty za styl. Punkt K przekroczyła także kolejna Włoszka Manuela Malsiner (nr 26), skacząc 91 m, jednak z powodu niższych not od sędziów zajmowała piąte miejsce. Austriaczka Chiara Hölzl, występująca z nr 28, osiągnęła 93,5 m, lecz otrzymała niższe oceny na styl i mniejszą kompensatę za siłę wiatru niż Runggaldier i znalazła się tuż za nią ze stratą 0,8 pkt[51].
Jako pierwsza z grupy 10 ostatnich zawodniczek na liście startowej wystąpiła Niemka Svenja Würth (nr 31). Odległość 97 m dała jej prowadzenie z przewagą 5,3 pkt nad dotychczasową liderką. Jacqueline Seifriedsberger z Austrii skoczyła o 3 m krócej i traciła do poprzedniczki 1,1 pkt. Odległość równą wartości punktu K osiągnęła Rosjanka Irina Awwakumowa, po czym znalazła się na piątym miejscu. Nową liderką została Słowenka Ema Klinec, która skoczyła 99 m i wyprzedziła Würth o 0,6 pkt. Pół metra krócej, ale przy wyższych notach za styl i mniejszej stracie punktów za wiatr, zaliczono Carinie Vogt, która zyskała 5,2 pkt przewagi nad Klinec. Austriaczka Daniela Iraschko-Stolz skoczyła 93 m i zajmowała piątą lokatę. O jedne miejsce za nią uplasowała się Katharina Althaus z Niemiec (94 m). Na prowadzenie po skoku na 99,5 m – którym wyrównała rekord skoczni – wyszła Norweżka Maren Lundby, zyskując przewagę 3,3 pkt nad Vogt. Serię zamykały reprezentantki Japonii – Yūki Itō skoczyła 97 m, co dało jej trzecie miejsce, a Sara Takanashi wylądowała metr dalej. Po pierwszej rundzie konkursu na czele znajdowała się Lundby z przewagą 2,7 pkt nad Takanashi i 3,3 pkt nad Vogt[51].
Druga seria rozpoczęła się o godzinie 18:28. Wystąpiło w niej 31 zawodniczek reprezentujących 13 państw; ex aequo na 30. pozycji uplasowały się w pierwszej rundzie Nita Englund (Stany Zjednoczone) i Li Xueyao (Chiny). Średni pomiar wiatru w serii finałowej dał wynik 0,41 m/s. Zawodniczki startowały z krótszego rozbiegu – z 17. belki. Drugą serię rozpoczął skok Li, która osiągnęła 81,5 m. Po próbie dłuższej o 0,5 m wyprzedziła ją Englund. Kolejnymi liderkami serii finałowej zostały po swoich skokach: Niemka Gianina Ernst (81,5 m), Rosjanka Anastasija Barannikowa (86,5 m), a także skaczące bezpośrednio po sobie: Julia Kykkänen z Finlandii (82,5 m), Maja Vtič ze Słowenii (86 m) i Yūka Setō z Japonii (86,5 m). Przewagę nad ostatnią z wymienionych zyskała Nika Križnar, która jako pierwsza w serii przeskoczyła punkt K, osiągając 91,5 m. Zmianę na prowadzeniu przyniosły także trzy kolejne próby – Iriny Awwakumowej (90,5 m), Kaori Iwabuchi (89,5 m) i Chiary Hölzl (91 m)[41].
W ostatniej grupie skoczkiń w serii finałowej jako pierwsza wystąpiła Elena Runggaldier – skacząc 81 m straciła miejsce w pierwszej dziesiątce. Na czele znalazła się po swoim skoku na 93,5 m Katharina Althaus z przewagą 10 pkt nad Hölzl. Bezpośrednio za Althaus uplasowała się Daniela Iraschko-Stolz (89,5m). Pozycję liderki objęły kolejno następne trzy zawodniczki, które dzięki temu zachowały pozycje zajmowane po I serii – Jacqueline Seifriedsberger skoczyła 92,5 m, Svenja Würth wylądowała 1,5 m dalej, podobnie jak Ema Klinec. Najdłuższy skok serii – 96,5 m – oddała Yūki Itō, co dało jej 6,8 pkt przewagi nad Słowenką. Tyle samo uzyskała Carina Vogt, jednak wyszła na dwupunktowe prowadzenie dzięki wyższym notom za styl i mniejszej stracie punktów za wiatr. Sara Takanashi skoczyła 95 m i znalazła się na trzeciej pozycji. Zamykająca konkurs Maren Lundby wylądowała na 91. metrze, co spowodowała, że zajęła miejsce bezpośrednio za podium[41].
Tytuł mistrzowski obroniła Vogt, wyprzedzając Itō o 2 pkt i Takanashi o 3,5 pkt. Wśród 10 najlepszych zawodniczek konkursu znalazły się po trzy reprezentantki Austrii, Japonii i Niemiec oraz jedna Słowenka[41].
Konkurs indywidualny mężczyzn na skoczni normalnej
Andreas Wellinger – wicemistrz świata na skoczni normalnejMarkus Eisenbichler – brązowy medalista na obiekcie HS 100
Seria próbna przed konkursem mężczyzn na mniejszej ze skoczni rozpoczęła się 25 lutego o godzinie 16:30. Najlepszy wynik zaliczono Niemcowi Andreasowi Wellingerowi po skoku na 98,5 m. Drugą notę otrzymał Polak Maciej Kot, który osiągnął 97 m, a trzecią Słoweniec Peter Prevc – 96,5 m. Jako jedyny próby nie oddał Japończyk Noriaki Kasai[52].
Pierwsza seria konkursowa rozpoczęła się o godzinie 17:30. Udział wzięło w niej 50 zawodników reprezentujących 16 państw. Niebo było bezchmurne, temperatura powietrza wynosiła ok. –4–5 °C, a śniegu –12 °C, zaś wiatr wiał ze średnią siłą –0,07 m/s. Wszystkie skoki w konkursie oddano z 11. belki startowej. Pierwszym uczestnikiem zawodów był reprezentant gospodarzy Antti Aalto, który uzyskał 87,5 m. Na prowadzeniu zmienił go skaczący z nr 4 Killian Peier – jako pierwszy przekroczył punkt konstrukcyjny, osiągając odległość 93 m. Szwajcar zajmował pozycję lidera po próbach dalszych 17 zawodników. W grupie tej znaleźli się skoczkowie, którzy również uzyskali awans do serii finałowej: Włoch Davide Bresadola (nr 9, 89,5 m), Rosjanin Dmitrij Wasiljew (nr 12, 90,5 m) oraz Finowie Ville Larinto (nr 13, 89,5 m) i Janne Ahonen (nr 17, 90,5 m)[53].
Kolejnym liderem został skaczący z nr 22 Johann André Forfang z Norwegii, któremu zaliczono tę samą odległość, co Peierowi, jednak uzyskał wyższe od Szwajcara noty za styl i korzystniejszą bonifikatę za warunki wietrzne, dzięki czemu wyprzedził go o 2,4 pkt. Rosjanin Dienis Korniłow (nr 24) skoczył 92,5 m, co dało mu czwartą lokatę. Bezpośrednio za Forfangiem i Peierem plasowali się po swoich próbach Austriak Gregor Schlierenzauer (nr 26, 89,5 m) i Szwajcar Simon Ammann (nr 27, 91,5 m). Jako 29. skakał Japończyk Taku Takeuchi, któremu zaliczono 94,5 m, co przy ujemnej wartości kompensaty za wiatr dało mu drugie miejsce za prowadzącym Norwegiem. Identyczną z próbą Forfanga odległość i notę łączną uzyskał Czech Roman Koudelka (nr 30). Punkt K osiągnął Noriaki Kasai, dzięki czemu zapewnił sobie awans do drugiej serii. Następny w kolejności jego rodak Daiki Itō został nowym liderem konkursu po próbie na 95,5 m, wyprzedzając prowadzącą dotąd dwójkę o 2,3 pkt. Japończyk utrzymał swoją pozycję po skokach Niemca Stephana Leyhego (94 m) i Norwega Roberta Johanssona (93,5 m). Z numerem 35 wystąpił Polak Dawid Kubacki, który uzyskał odległość o metr dłuższą niż Itō i zyskał nad nim przewagę 4,6 pkt[53].
Zwycięzca kwalifikacji utrzymywał prowadzenie po skokach dalszych 9 zawodników, w tym Rosjanina Jewgienija Klimowa (nr 36, 91,5 m), Norwega Andreasa Stjernena (nr 38, 95 m) i Niemca Richarda Freitaga (nr 39, 94,5 m). Spośród zawodników prekwalifikowanych jako pierwszy wystąpił Peter Prevc (nr 41), który uzyskał 92,5 m. Drugie miejsce zajmował po swojej próbie reprezentant Niemiec Markus Eisenbichler – skoczył 95 m i tracił punkt do Kubackiego. Austriak Manuel Fettner skoczył tyle samo, lecz z powodu odjęcia punktów za wiatr zajmował czwartą pozycję. Kolejnym liderem został jego rodak Michael Hayböck po próbie na 98. metr, która dała mu 1,6 pkt przewagi nad Polakiem. Następnie o 0,6 pkt wyprzedził go Andreas Wellinger – uzyskał 96,5 m, jednak miał wyższe od Austriaka noty za styl i bonifikatę za siłę wiatru. Maciej Kot uplasował się na 5. miejscu po skoku na 95. metr. Do serii finałowej nie awansował Słoweniec Domen Prevc – zaliczono mu odległość 89 m. Pozycję w drugiej dziesiątce zajmował Norweg Daniel-André Tande, który skoczył 92,5 m. Najlepszym zawodnikiem serii został Austriak Stefan Kraft dzięki najdłuższej w niej próbie – 99,5 m. Zamykający pierwszą część konkursu Polak Kamil Stoch uzyskał czwarty wynik po skoku na 96,5 m. Przed rundą finałową Kraft miał 4,3 pkt przewagi nad Wellingerem i 4,9 pkt nad Hayböckiem[53].
Decydująca seria rozpoczęła się o godzinie 18:37. Wystąpiło w niej 30 zawodników reprezentujących 11 państw. Średni pomiar wiatru w serii finałowej dał wynik –0,07 m/s. Pierwszym uczestnikiem był Dmitrij Wasiljew, który uzyskał 86,5 m i ostatecznie pozostał na 30. pozycji. Wyprzedził go następnie Davide Bresadola (90,5 m), a później na prowadzenie wychodzili kolejno: Ville Larinto (89,5 m), Jakub Janda z Czech (90 m), Jewgienij Klimow (90,5 m) i Simon Ammann (92 m). Dalej od występujących wcześniej skoczków wylądował Daniel-André Tande, osiągając 94,5 m i przewagę 8,1 pkt nad Szwajcarem. Tę samą odległość zaliczono także Robertowi Johanssonowi, który uplasował się jednak za rodakiem z powodu niższej kompensaty za siłę wiatru. Kolejnym liderem został Peter Prevc, który skoczył 95 m. Występujący po nim Andreas Stjernen, mimo równie długiego skoku, zajmował czwarte miejsce, gdyż uzyskał niższe noty za styl. Po próbie na 98,5 m prowadzenie – z przewagą 5,9 pkt nad Prevcem – objął następnie Johann André Forfang, dzięki czemu przesunął się do najlepszej dziesiątki konkursu. Za Słoweńcem i Niemcem uplasowali się Roman Koudelka (92,5 m) i Stephan Leyhe (94 m)[42].
Występy ostatniej grupy zawodników rozpoczął skok Richarda Freitaga – 96 m. Miejsce ex aequo z Niemcem zajmował po pierwszej serii Manuel Fettner, który skoczył 1,5 m krócej i spadł do drugiej dziesiątki zawodów. Miejsce w niej utrzymał Daiki Itō – uzyskał również 94,5 m przy wyższych ocenach na styl i korzystniejszej kompensacie za wiatr. Kolejnym liderem został Maciej Kot po próbie na 95,5 m. Polaka wyprzedził następnie o 8,5 pkt Markus Eisenbichler, który skoczył najdalej w konkursie – 100,5 m. Niemiec znajdował się na czele również po trzech kolejnych skokach, czym zapewnił sobie miejsce na podium – czwartą lokatę po swojej próbie na 93,5 m zajmował Dawid Kubacki, tuż za Eisenbichlerem (strata 1,1 pkt) plasował się Kamil Stoch, który osiągnął 99 m, o trzy pozycje spadł Michael Hayböck – 95,5 m. Miejsca zajmowane po pierwszej serii utrzymali zawodnicy kończący rywalizację – Andreas Wellinger skoczył 100 m i wyprzedził rodaka o 5,1 pkt, a Stefan Kraft wywalczył tytuł mistrzowski po próbie na 98. metr[42].
Kraft wygrał konkurs z przewagą 2,1 pkt nad Wellingerem i 7,2 pkt nad Eisenbichlerem. Wśród 10 najlepszych zawodników znalazło się po trzech reprezentantów Niemiec i Polski, dwóch skoczków z Austrii oraz po jednym z Japonii i Norwegii[42].
Oficjalne treningi przed konkursem mężczyzn na skoczni dużej
Serie treningowe na większej ze skoczni przeprowadzano od 27 lutego. W pierwszej z nich najlepszy wynik osiągnął Kamil Stoch, który skoczył 131,5 m. Drugi rezultat zaliczono Peterowi Prevcowi – 127,5 m, zaś trzeci Maciejowi Kotowi – 123,5 m. W kolejnym treningu ponownie pierwszy był Stoch po skoku na 126. metr. Drugą notę uzyskał Andreas Stjernen (124 m), a trzecią Robert Johansson (125,5 m). W ostatniej serii najdalej skoczył Stephan Leyhe – 129,5 m. Kolejne rezultaty uzyskali Daniel-André Tande (128,5 m) i Stoch (124,5 m). Udziału w sesjach przeprowadzonych 27 lutego nie wzięła większość skoczków uczestniczących poprzedniego dnia w konkursie drużyn mieszanych, a także kilku innych zawodników[54].
Treningi na skoczni dużej kontynuowano 28 lutego. W pierwszej z serii najlepszy był Andreas Stjernen, osiągając 127 m. Za nim znaleźli się Anders Fannemel (124 m) i Maciej Kot (119,5 m). Wymieniona dwójka Norwegów uzyskała również najlepsze wyniki w drugim treningu – Stjernen skoczył 129,5 m, a Fannemel uzyskał 129 m. Trzeci rezultat osiągnął ich rodak Johann André Forfang – 128,5 m. W trzeciej serii najdalej – odległość 131,5 m – wylądował Stefan Kraft. Kolejne wyniki uzyskali Piotr Żyła (128 m) i Robert Johansson (126 m). Treningi tego dnia opuściła większa liczba zawodników niż 27 lutego – ostatni opuściło 32 z 78 zgłoszonych skoczków[55].
Kwalifikacje do konkursu mężczyzn na skoczni dużej
Do serii kwalifikacyjnej, przeprowadzonej 1 marca, przystąpiło 61 zawodników z 21 państw, w tym 10 skoczków z prawem automatycznej kwalifikacji (wobec nieobecności Domena Prevca przywilej ten zyskał 11. zawodnik Pucharu Świata – Piotr Żyła). Ponadto zgłoszony był Kristaps Nežborts z Łotwy, który nie stawił się na starcie. Najlepszy wynik uzyskał Antti Aalto, który skoczył 128,5 m. Kolejne miejsca zajęli Andreas Stjernen (125 m) i Daiki Itō (121,5 m). W grupie zawodników pewnych kwalifikacji do konkursu najdalej wylądował Peter Prevc, któremu zaliczono odległość 127,5 m. Prawo startu w konkursie głównym uzyskali w komplecie reprezentanci: Austrii, Finlandii, Japonii, Niemiec, Norwegii, Polski, Rosji, Słowenii, Stanów Zjednoczonych i Szwajcarii (wszystkie kraje po czterech skoczków) oraz Włoch (trzech), a także jedyny zgłoszony Francuz, trzech Czechów, dwóch Estończyków i jeden Kanadyjczyk[57].
Na serii kwalifikacyjnej start zakończyli wszyscy przedstawiciele Kazachstanu (czterej) oraz jedyni reprezentanci Bułgarii, Gruzji, Turcji i Ukrainy, a także po jednym skoczku z Czech, Kanady i Estonii. W tym gronie znaleźli się zdyskwalifikowani reprezentanci Bułgarii i Kanady (po jednym)[57].
Medaliści
Kobiety
Konkurs indywidualny na skoczni HS100 (24.02.2017)
Poniżej znajduje się klasyfikacja medalowa po przeprowadzeniu pierwszej konkurencji w skokach narciarskich. Klasyfikacja dotyczy tylko medali zdobytych w skokach narciarskich podczas Mistrzostw Świata 2017.
Źródło: Międzynarodowa Federacja Narciarska[43]. Uwaga: we wszystkich kolejkach belką bazową dla kobiet była 18., dla mężczyzn w pierwszej serii 12., w drugiej serii 13. Obniżenie belki o jeden stopień skutkowało dodaniem 4,6 pkt do noty łącznej danego zawodnika.
W poniższej tabeli znajdują się składy kobiecych i męskich reprezentacji, które startowały w konkursach skoków narciarskich podczas mistrzostw świata w Lahti. W tabeli zamieszczono także porównanie miejsc zajętych w poszczególnych konkursach mistrzostw świata w latach 2015 i 2017.
q – zawodnik nie zakwalifikował się do konkursu głównego;
DNS – zawodnik nie wystartował w konkursie głównym;
– – zawodnik nie został zgłoszony do kwalifikacji (konkurs indywidualny) lub zespołu (konkurs drużynowy).
Uwagi
↑ abBrane są pod uwagę wyłącznie występy w konkursie głównym.
↑Suma liczby konkursów głównych, w których wystąpiła co najmniej jedna przedstawicielka danego państwa.
↑Suma liczby konkursów drużynowych z udziałem danej reprezentacji oraz zawodów indywidualnych (głównych), w których wystąpił co najmniej jeden przedstawiciel danego państwa.
↑ abPaweł Borkowski: Gruziński powrót na MŚ. skokinarciarskie.pl, 2017-02-19. [dostęp 2017-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-20)]. (pol.).
2010 South Korean filmThe RecipeFilm posterDirected byAnna LeeWritten byAnna Lee Jang JinProduced byKim Jin-youngStarring Ryu Seung-ryong Lee Yo-won Lee Dong-wook CinematographyNa Hui-seokEdited byKim Sang-bum Kim Jae-bumMusic byHan Jae-gwonProductioncompanyFilm It SudaDistributed byCJ EntertainmentRelease date October 21, 2010 (2010-10-21) Running time107 minutesCountrySouth KoreaLanguageKoreanBox officeUS$293,898[1] The Recipe (Korean: 된장; RR:...
Uppslagsordet ”Fichte” leder hit. För andra betydelser, se Fichte (olika betydelser). Johann Gottlieb Fichte Född19 maj 1762Rammenau i SachsenDöd27 januari 1814 (51 år)Berlin i PreussenSkolatysk idealism, upplysningstidens filosofiIntressenkunskapsteori, moralfilosofiIdéerdet absoluta jaget, icke-jaget, vetenskapsläranInfluenserImmanuel KantInflueratFriedrich Hegel, Schelling Johann Gottlieb Fichte, född 19 maj 1762 i Rammenau nära Bischofswerda, Sachsen, död 27 ja...
A bust of Alexander the Great Alexander the Great, a Dramatic Poem is a work by Irish poet and playwright Aubrey Thomas de Vere. It was published in 1874 by Henry S. King and Co. It tells about Macedonian king Alexander the Great and his war against the Persians. The drama was dedicated To the Memory of Coleridge. It is written in blank verse. There are more than 30 dramatis personae, to say nothing of anonymous soldiers and messengers.[1] According to the authors of the 1911 Encyclop...
العلاقات الأوزبكستانية الجزائرية أوزبكستان الجزائر أوزبكستان الجزائر تعديل مصدري - تعديل العلاقات الأوزبكستانية الجزائرية هي العلاقات الثنائية التي تجمع بين أوزبكستان والجزائر.[1][2][3][4][5] مقارنة بين البلدين هذه مقارنة عامة ومرجعية �...
Head of the Catholic Church from 1700 to 1721 PopeClement XIBishop of RomePortrait by an unknown Italian School artist, 18th century, Vatican MuseumsChurchCatholic ChurchPapacy began23 November 1700Papacy ended19 March 1721PredecessorInnocent XIISuccessorInnocent XIIIOrdersOrdinationSeptember 1700Consecration30 November 1700by Emmanuel-Theódose de la Tour d’Auvergne de BouillonCreated cardinal13 February 1690by Alexander VIIIPersonal detailsBornGiovanni Francesco Albani(1649-07-23)23 ...
Indian physicist M. G. K. MenonFRSBornMambillikalathil Govind Kumar Menon(1928-08-28)28 August 1928Mangalore, British India(present day Karnataka, India)Died22 November 2016(2016-11-22) (aged 88)Alma materUniversity of MumbaiUniversity of BristolKnown forKGF Experiments (Particle experiments at Kolar Gold Fields)Children2Awards1996 Abdus Salam Medal1985 Padma Vibhushan1970 FRS1968 Padma Bhushan1961 Padma Shri1960 Shanti Swarup Bhatnagar Prize for Science and TechnologyScientifi...
Mixture or metallic solid solution composed of two or more elements For other uses, see Alloy (disambiguation). From left to right: three alloys (beryllium copper, Inconel, steel) and three pure metals (titanium, aluminum, magnesium) An alloy is a mixture of chemical elements of which at least one is a metal. Unlike chemical compounds with metallic bases, an alloy will retain all the properties of a metal in the resulting material, such as electrical conductivity, ductility, opacity, and lust...
Questa voce sull'argomento cestisti statunitensi è solo un abbozzo. Contribuisci a migliorarla secondo le convenzioni di Wikipedia. Segui i suggerimenti del progetto di riferimento. Thomas Bryant Thomas Bryant con la maglia dei Washington Wizards Nazionalità Stati Uniti Altezza 208 cm Peso 112 kg Pallacanestro Ruolo Centro Squadra Miami Heat CarrieraGiovanili Bishop Kearney High SchoolHuntington Prep High School2015-2017 Indiana HoosiersSquadre di club 2017-2018 ...
Human settlement in EnglandWaterlooWaterlooLocation within Greater LondonOS grid referenceTQ311797• Charing Cross1 mi (1.6 km) WLondon boroughLambethCeremonial countyGreater LondonRegionLondonCountryEnglandSovereign stateUnited KingdomPost townLONDONPostcode districtSE1Dialling code020PoliceMetropolitanFireLondonAmbulanceLondon UK ParliamentVauxhallLondon AssemblyLambeth and Southwark List of places UK England London 51°30�...
Disambiguazione – Se stai cercando altri significati, vedi Seduzione (disambigua). Questa voce o sezione sugli argomenti sociologia e psicologia è ritenuta da controllare. Motivo: impostazione completamente non enciclopedica, prosa non appropriata è interessante descrivere..., ricerca originale, passaggi promozionali: da riscrivere pesantemente. Inoltre è trattata sotto la voce empatia ciò che è invece simpatia qualcosa di diverso dall'empatia: si pone l'esempio di Cristo, tipico...
Puerto Rican actor and director (1912–1992) For other people named José Ferrer, see José Ferrer (disambiguation). In this Spanish name, the first or paternal surname is Ferrer de Otero and the second or maternal family name is Cintrón. José FerrerFerrer in 1952BornJosé Vicente Ferrer de Otero y Cintrón(1912-01-08)January 8, 1912San Juan, Puerto RicoDiedJanuary 26, 1992(1992-01-26) (aged 80)Coral Gables, Florida, U.S.Resting placeSanta María Magdalena de Pazzis Cemetery, ...
Wickes-class destroyer For other ships with the same name, see USS Ringgold. History United States NameUSS Ringgold NamesakeCadwalader Ringgold BuilderUnion Iron Works, San Francisco, California Laid down20 October 1917 Launched14 April 1918 Commissioned14 November 1918 Decommissioned17 June 1922 Recommissioned23 August 1940 Stricken8 January 1941 IdentificationDD-89 FateTransferred to UK, 26 November 1940 United Kingdom NameHMS Newark Commissioned26 November 1940 FateScrapped, 18 February 19...
Coppa Svizzera 2022-2023Helvetia Schweizer Cup 2022-2023Helvetia Coupe de Suisse 2022-2023 Helvetia Coppa Svizzera 2022-2023 Competizione Coppa Svizzera Sport Calcio Edizione 98ª Organizzatore ASF/SFV Date dal 19 agosto 2022al 4 giugno 2023 Luogo Svizzera Partecipanti 64 Formula Eliminazione diretta Risultati Vincitore Young Boys(8º titolo) Statistiche Incontri disputati 63 Gol segnati 286 (4,54 per incontro) Cronologia della competizione 2021-2022 2023-2024 Manual...
Manchester by the SeaPoster film Manchester by the SeaSutradaraKenneth LonerganProduserKimberly StewardLauren BeckMatt DamonChris MooreKevin J. WalshDitulis olehKenneth LonerganPemeranCasey AffleckMichelle WilliamsKyle ChandlerLucas HedgesGretchen MolPenata musikLesley BarberSinematograferJody Lee LipesPenyuntingJennifer LamePerusahaanproduksiK Period MediaB StoryCMPPearl Street FilmsDistributorRoadside AttractionsAmazon StudiosTanggal rilis 23 Januari 2016 (2016-01-23) (Festiv...
State highway in North Carolina, US North Carolina Highway 105Route informationMaintained by NCDOTLength17.7 mi[1] (28.5 km)Existed1956–presentMajor junctionsSouth end US 221 in LinvilleMajor intersections NC 184 in Sugar Mountain US 221 / US 321 in BooneNorth end US 221 / US 421 / NC 194 in Boone LocationCountryUnited StatesStateNorth CarolinaCountiesAvery, Watauga Highway system North Carolina Highway Syste...
Barony in the Peerage of the United Kingdom Baron ColgrainCrestA boar’s head erect and erased Azure issuing from a wreath of myrtle leaved and flowered Proper.ShieldGyronny of eight Or and Sable on a chief Azure a bezant between two crescents of the first.SupportersOn the dexter side a horse Argent and on the sinister side a boar Azure.MottoFac Et Spera [1] Baron Colgrain, of Everlands in the County of Kent, is a title in the Peerage of the United Kingdom. It was created in 1946 for...
Old DogsTheatrical release posterSutradaraWalt BeckerProduserAndrew Panay Peter Abrams Robert LevyDitulis olehDavid Diamond David WeissmanPemeranRobin Williams John Travolta Kelly Preston Seth Green Lori Loughlin Bernie Mac Matt DillonPenata musikJohn DebneySinematograferJeffrey L. KimballPenyuntingRyan Folsey Tom LewisPerusahaanproduksiTapestry FilmsStoopid MonkeyDistributorWalt Disney PicturesTanggal rilis 25 November 2009 (2009-11-25) (Amerika Serikat) 2 Desember 2009 (...
