Bor Pavlovčič
Bor Pavlovčič (ur. 27 czerwca 1998 w Jesenicach[3]) – słoweński skoczek narciarski, reprezentant klubu ND Rateče Planica. Złoty medalista zimowego olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy (2015), igrzysk olimpijskich młodzieży (2016) oraz mistrzostw świata juniorów (2016 i 2017). Medalista mistrzostw kraju.
Przebieg kariery
We wrześniu 2014 w Planicy zadebiutował w FIS Cupie, zajmując 35. miejsce. Pierwsze punkty cyklu zdobył w lutym 2015 w Hinterzarten, zajmując 29. miejsce. Wystąpił w zawodach skoków narciarskich na Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy 2015, gdzie zdobył złoty medal w drużynowym konkursie mężczyzn. Indywidualnie był 7., a w drużynowym konkursie mieszanym zajął 6. miejsce[4].
27 grudnia 2015 w Engelbergu zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym, zajmując 10. miejsce. 9 stycznia 2016 w Garmisch-Partenkirchen był 4., a 24 stycznia w Sapporo stanął na najniższym stopniu podium. Po tym występie został powołany do reprezentacji Słowenii na zawody Pucharu Świata w tej samej miejscowości. W swoim debiucie w cyklu zajął 26. pozycję, a dzień później był 16. 16 lutego 2016 zwyciężył w indywidualnym konkursie skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2016, zaś dwa dni później zdobył złoty medal również w zawodach drużynowych. 24 lutego odniósł zwycięstwo w konkursie drużyn mieszanych na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2016. Indywidualnie zajął 10., a w drużynowym konkursie mężczyzn 5. miejsce[5].
Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2017 zdobył złoty medal w drużynowym konkursie mężczyzn, a indywidualnie zajął 4. miejsce. Pięciokrotnie stał na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego 2016/2017, odnosząc jedno zwycięstwo, w lutym 2017 w Planicy[6]. Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2018 zajął 33. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie. W sezonie 2017/2018 Pucharu Kontynentalnego raz stanął na podium w ramach letniej, a dwukrotnie w ramach zimowej edycji cyklu. W marcu 2018 zajął 18. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Planicy[7].
W sezonie 2018/2019 trzykrotnie zajmował miejsca w pierwszej trójce Pucharu Kontynentalnego, raz – w styczniu 2019 w Planicy – zwyciężając. W Pucharze Świata punktował dwa razy, a najwyżej sklasyfikowany był na 25. miejscu[8]. W sezonie 2019/2020 raz stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego: był 3. w marcu 2020 w Lahti[9].
Od początku sezonu zimowego 2020/2021 startował w Pucharze Świata. W drugim występie, w listopadowych zawodach w Ruce, po raz pierwszy ukończył zawody cyklu w pierwszej dziesiątce, zajmując 7. miejsce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020, na których zajął 20. pozycję indywidualnie i 4. w drużynie. W grudniu 2020 najwyżej klasyfikowany w Pucharze Świata był na 8. miejscu, w zawodach w Engelbergu, a w styczniu 2021 – na 4. miejscu, w konkursie w Willingen. 6 lutego 2021 po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata, zajmując 3. pozycję w konkursie w Klingenthal. Dzień później poprawił ten wynik, kolejne zawody na tej samej skoczni kończąc na 2. miejscu. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 8. miejsce, a na dużej został zdyskwalifikowany, zaś zawody drużyn mieszanych ukończył na 4. pozycji. W marcu 2021 jeszcze raz stanął na podium Pucharu Świata, zajmując 3. miejsce w drugim konkursie w Planicy[10]. Sezon 2020/2021 Pucharu Świata ukończył na 13. pozycji w klasyfikacji generalnej z 559 punktami[11].
Przed sezonem zimowym 2021/2022 miał trudności z osiągnięciem odpowiednio niskiej wagi[12]. W jego trakcie startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w którym raz stanął na podium – w marcu 2022 w Zakopanem zajął 3. miejsce. Na zakończenie sezonu wystąpił w jednym konkursie Pucharu Świata w Planicy, który ukończył na 22. pozycji[13].
W sezonie 2022/2023 punkty zdobył jedynie w zawodach rangi FIS Cup. 12 lutego 2023 w konkursie tego cyklu w Szczyrku zajął 31. miejsce. Był to ostatni występ Pavlovčiča w oficjanych zawodach międzynarodowych[14]. 28 marca 2023 poinformował o zakończeniu kariery sportowej[15].
Stawał na podium mistrzostw Słowenii. Indywidualnie zdobył brązowy medal w 2019[16] oraz latem 2020[17], a w drużynie brązowy medal w 2017[18].
Indywidualnie
Drużynowo
Starty B. Pavlovčiča na mistrzostwach świata – szczegółowo
Indywidualnie
Drużynowo
Starty B. Pavlovčiča na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Skok 3
|
Skok 4
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
20.
|
11–12 grudnia
|
2020
|
Planica
|
Letalnica
|
K-200
|
HS-240
|
indywid.
|
207,0 m
|
198,0 m
|
203,5 m
|
203,5 m
|
715,5 pkt
|
161,7 pkt
|
Karl Geiger
|
4.
|
13 grudnia
|
2020
|
Planica
|
Letalnica
|
K-200
|
HS-240
|
druż.[b]
|
200,0 m
|
201,0 m
|
1609,9 pkt (364,7 pkt)
|
117,8 pkt
|
Norwegia
|
Indywidualnie
Drużynowo
Starty B. Pavlovčiča na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
10.
|
23 lutego
|
2016
|
Râșnov
|
Trambulina Valea Cărbunării
|
K-90
|
HS-100
|
indywid.
|
92,5 m
|
88,5 m
|
222,2 pkt
|
26,8 pkt
|
David Siegel
|
1.
|
24 lutego
|
2016
|
Râșnov
|
Trambulina Valea Cărbunării
|
K-90
|
HS-100
|
druż. miesz.[d]
|
95,0 m
|
92,5 m
|
882,8 pkt (230,7 pkt)
|
–
|
5.
|
24 lutego
|
2016
|
Râșnov
|
Trambulina Valea Cărbunării
|
K-90
|
HS-100
|
druż.[c]
|
87,0 m
|
91,0 m
|
808,0 pkt (198,6 pkt)
|
58,7 pkt
|
Niemcy
|
4.
|
1 lutego
|
2017
|
Park City
|
Utah Olympic Park
|
K-90
|
HS-100
|
indywid.
|
96,0 m
|
95,5 m
|
258,6 pkt
|
4,6 pkt
|
Viktor Polášek
|
1.
|
3 lutego
|
2017
|
Park City
|
Utah Olympic Park
|
K-90
|
HS-100
|
druż.[e]
|
91,5 m
|
90,5 m
|
932,3 pkt (231,8 pkt)
|
–
|
33.
|
1 lutego
|
2018
|
Kandersteg
|
Lötschberg-Schanze
|
K-95
|
HS-106
|
indywid.
|
84,0 m
|
–
|
101,2 pkt
|
190,2 pkt
|
Marius Lindvik
|
4.
|
3 lutego
|
2018
|
Kandersteg
|
Lötschberg-Schanze
|
K-95
|
HS-106
|
druż.[f]
|
94,0 m
|
100,5 m
|
1021,7 pkt (255,3 pkt)
|
46,8 pkt
|
Niemcy
|
Indywidualnie
Drużynowo
Starty B. Pavlovčiča na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
16 lutego
|
2016
|
Lillehammer
|
Lysgårdsbakken
|
K-90
|
HS-100
|
indywid.
|
101,0 m
|
99,0 m
|
262,8 pkt
|
–
|
1.
|
18 lutego
|
2016
|
Lillehammer
|
Lysgårdsbakken
|
K-90
|
HS-100
|
druż. miesz.[g]
|
94,5 m
|
98,0 m
|
709,5 pkt (248,5 pkt)
|
–
|
4.
|
19 lutego
|
2016
|
Lillehammer
|
Lysgårdsbakken
|
K-90
|
HS-100
|
sztaf. miesz.[i][h]
|
100,0 m
|
375,7 pkt (130,4 pkt)
|
+21,6 s
|
Rosja
|
Indywidualnie
Drużynowo
Starty B. Pavlovčiča na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
7.
|
27 stycznia
|
2015
|
Tschagguns
|
Montafoner Schanzenzentrum
|
K-97
|
HS-108
|
indywid.
|
94,0 m
|
88,0 m
|
233,2 pkt
|
38,1 pkt
|
Niko Kytösaho
|
1.
|
29 stycznia
|
2015
|
Tschagguns
|
Montafoner Schanzenzentrum
|
K-97
|
HS-108
|
druż.[j]
|
96,0 m
|
96,0 m
|
1030,4 pkt (251,2 pkt)
|
–
|
6.
|
30 stycznia
|
2015
|
Tschagguns
|
Montafoner Schanzenzentrum
|
K-60
|
HS-66
|
druż. miesz.[k]
|
59,5 m
|
61,5 m
|
794,5 pkt (226,9 pkt)
|
86,1 pkt
|
Niemcy
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
6 lutego
|
2021
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
137,5 m
|
142,5 m
|
270,8 pkt
|
3.
|
13,4 pkt
|
Halvor Egner Granerud
|
2.
|
7 lutego
|
2021
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
140,0 m
|
146,0 m
|
287,8 pkt
|
2.
|
0,7 pkt
|
Halvor Egner Granerud
|
3.
|
26 marca
|
2021
|
Planica
|
Letalnica
|
K-200
|
HS-240
|
227,5 m
|
–
|
225,2 pkt
|
3.
|
12,1 pkt
|
Karl Geiger
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP
Źródło[19]
|
2018
|
|
|
4
|
-
|
Legenda
|
1 2 3 4-8 poniżej 8
- – brak startu
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
24 stycznia
|
2016
|
Sapporo
|
Ōkurayama
|
K-120
|
HS-134
|
125,0 m
|
129,0 m
|
253,2 pkt
|
3.
|
25,5 pkt
|
Jaka Hvala
|
2.
|
18 lutego
|
2017
|
Planica
|
Bloudkova velikanka
|
K-125
|
HS-139
|
133,5 m
|
137,0 m
|
285,4 pkt
|
1.
|
–
|
3.
|
19 lutego
|
2017
|
Planica
|
Bloudkova velikanka
|
K-125
|
HS-139
|
135,0 m
|
139,5 m
|
268,6 pkt
|
2.
|
5,7 pkt
|
Tilen Bartol
|
4.
|
26 lutego
|
2017
|
Iron Mountain
|
Pine Mountain Jump
|
K-120
|
HS-133
|
127,0 m
|
134,5 m
|
230,7 pkt
|
2.
|
12,7 pkt
|
Halvor Egner Granerud
|
5.
|
4 marca
|
2017
|
Rena
|
Renabakkene
|
K-124
|
HS-139
|
138,5 m
|
131,0 m
|
272,6 pkt
|
2.
|
11,3 pkt
|
Clemens Aigner
|
6.
|
5 marca
|
2017
|
Rena
|
Renabakkene
|
K-124
|
HS-139
|
139,0 m
|
128,5 m
|
260,0 pkt
|
3.
|
23,4 pkt
|
Clemens Aigner
|
7.
|
10 marca
|
2018
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-125
|
HS-140
|
137,0 m
|
135,5 m
|
259,3 pkt
|
2.
|
3,4 pkt
|
Manuel Fettner
|
8.
|
11 marca
|
2018
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-125
|
HS-140
|
132,5 m
|
133,5 m
|
264,3 pkt
|
2.
|
4,6 pkt
|
Manuel Fettner
|
9.
|
26 stycznia
|
2019
|
Planica
|
Bloudkova velikanka
|
K-125
|
HS-138
|
135,5 m
|
138,5 m
|
274,4 pkt
|
1.
|
–
|
10.
|
27 stycznia
|
2019
|
Planica
|
Bloudkova velikanka
|
K-125
|
HS-138
|
145,0 m
|
134,5 m
|
269,8 pkt
|
2.
|
0,4 pkt
|
Martin Hamann
|
11.
|
16 marca
|
2019
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-125
|
HS-140
|
138,5 m
|
133,0 m
|
246,8 pkt
|
2.
|
14,2 pkt
|
Stefan Huber
|
12.
|
7 marca
|
2020
|
Lahti
|
Salpausselkä
|
K-116
|
HS-130
|
121,5 m
|
127,5 m
|
262,1 pkt
|
3.
|
8,5 pkt
|
Clemens Leitner
|
13.
|
12 marca
|
2022
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-125
|
HS-140
|
136,0 m
|
126,0 m
|
263,4 pkt
|
3.
|
20,2 pkt
|
Žiga Jelar
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
7 lipca
|
2017
|
Kranj
|
Bauhenk
|
K-100
|
HS-109
|
106,0 m
|
111,0 m
|
281,4 pkt
|
3.
|
3,3 pkt
|
Klemens Murańka
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu
Uwagi
- ↑ a b Skład zespołu: Nika Križnar, Bor Pavlovčič, Ema Klinec i Anže Lanišek
- ↑ a b Skład zespołu: Domen Prevc, Peter Prevc, Bor Pavlovčič i Anže Lanišek
- ↑ a b Skład zespołu: Anže Lanišek, Tilen Bartol, Bor Pavlovčič i Domen Prevc
- ↑ a b Skład zespołu: Nika Križnar, Bor Pavlovčič, Ema Klinec i Domen Prevc
- ↑ a b Skład zespołu: Žiga Jelar, Tilen Bartol, Aljaž Osterc i Bor Pavlovčič
- ↑ a b Skład zespołu: Bor Pavlovčič, Domen Prevc, Žak Mogel i Aljaž Osterc
- ↑ a b Skład zespołu: Ema Klinec, Vid Vrhovnik i Bor Pavlovčič
- ↑ a b Skład zespołu: Ema Klinec, Bor Pavlovčič, Vid Vrhovnik, Anja Mandeljc i Luka Markun
- ↑ Drużyna składa się z jednej biegaczki i biegacza narciarskiego, skoczkini i skoczka narciarskiego, a także kombinatora norweskiego. Zawody składają się z trzech skoków (skoczkini, skoczek, kombinator norweski) na skoczni HS100 i biegu sztafetowego 3×3,3 km s. dowolnym (biegaczka, biegacz narciarski oraz kombinator norweski).
- ↑ a b Skład zespołu: Tine Bogataj, Bor Pavlovčič, Urban Rogelj i Domen Prevc
- ↑ a b Skład zespołu: Anita Seretinek, Tine Bogataj, Maja Gradišar i Bor Pavlovčič
Przypisy
Bibliografia
|
|