Skeleton – jednoosobowe, ciężkie (max. 50 kg) sanie sportowe o nisko położonym środku ciężkości. Umożliwiają osiąganie dużych (do ok. 130 km/h) prędkości podczas zjazdu po torze lodowym. Istnieje również sport o tej samej nazwie.
Historia
Skeleton wywodzi się od cresty – konkurencji saneczkarskiej, która polegała na zjeździe na sankach z niewielkiego wzniesienia. Była popularna zwłaszcza w Szwajcarii. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1928 cresta po raz pierwszy została rozegrana jako konkurencja olimpijska. Jako że wtedy igrzyska odbywały się w Sankt Moritz, a inne kraje nie chciały rozgrywać typowo szwajcarskiej konkurencji, pojawiła się z powrotem podczas kolejnej olimpiady w Sankt Moritz, która odbyła się w 1948. W latach 50. i 60. XX w. z cresty wyewoluował skeleton. Przez kilkadziesiąt lat był uprawiany tylko w Szwajcarii. Dopiero w 1988 Międzynarodowa Federacja Bobsleja i Toboganu (FIBT) postanowiła zorganizować Puchar Świata. W inauguracyjnym sezonie 1986/1987 pierwszym zdobywcą Pucharu Świata został reprezentant Austrii, Andi Schmid. Od 1996 skeleton uprawiają również kobiety. W 2002 skeleton został włączony do programu olimpijskiego.
Do rozgrywania zawodów skeletonowych wykorzystywano tory bobslejowo–saneczkowe. Rozwijana na nich szybkość dochodziła do 120 km/h. W Polsce dyscyplinę tę uprawiano w latach 50. i 60. XX w. głównie w Karpaczu. Później ze względu na brak odpowiednio przygotowanych torów, a przede wszystkim sprzętu zapewniającego bezpieczeństwo jazdy, zaprzestano organizować zawody.
Zasady rozgrywania zawodów
W zawodach Pucharu Świata, Pucharu Europy i Pucharu Ameryki rozgrywane są 2 ślizgi:
W pierwszym ślizgu startują wszyscy zgłoszeni zawodnicy. Numery są losowane według grup, które są ustalane na podstawie klasyfikacji (rankingu) pucharu tzn. gr. 1 (miejsca 1-10), gr. 2 (miejsca 11-20) itd.
W drugim ślizgu startuje 20 najlepszych zawodników z pierwszego ślizgu w kolejności odwrotnej do zajmowanych miejsc tzn. 20, 19, 18 itd.
W pierwszym ślizgu zawodnicy startują według wylosowanych numerów, które są przydzielane tak samo jak w zawodach Pucharu Świata
W drugim ślizgu 20 zawodników startuje w kolejności odwrotnej do miejsc zajętych w pierwszym ślizgu
W trzecim ślizgu zawodnicy startują według numerów startowych w odwrotnej kolejności, według przydziału do grup, tzn. najpierw startują numery 10-1, potem 20-11 itd.
Do ostatniego, czwartego ślizgu przechodzi tylko 15 zawodników, którzy startują tak samo jak w ślizgu drugim, w kolejności odwrotnej do miejsc zajmowanych po 3 ślizgach
