Urodził się 15 sierpnia 1958 roku[12]. Miał starszego o rok brata (Dan) i troje młodszego rodzeństwa (Suzie, Ash[4] i Liz)[13]. W dzieciństwie odebrał wstrząsające opowiadania ojca o Holokauście i eksperymentach medycznych i pseudomedycznych w Auschwitz i innych obozach (świadomość istnienia ludzi okrutnych wywarła duży wpływ na kierunek badań naukowych, podjętych w przyszłości, dotyczących „erozji empatii”)[3]. Suzie urodziła się jako trzecie dziecko w czerwcu 1961 roku. Po narodzinach rozpoznano u niej zespół Sturge’a-Webera z napadamipadaczkowymi. Gdy skończyła dwa lata, pediatra zalecił umieszczenie jej w domu opieki; twierdził, że będzie to korzystne dla jej braci. Została umieszczona w ośrodku w Bognor Regis (West Sussex). Dan i Simon, którzy byli już bardzo emocjonalnie związani z siostrą, bardzo przeżyli rozłąkę. Ich młodszy brat i siostra dorastali, znając Suzie tylko z opowiadań[13].
Gdy Suzie miała 10 lat, zdecydowano o przeniesieniu jej do Harperbury Hospital (współcześnie Kingsley Green, uczestniczący w programach NHS[14]) w pobliżu Londynu, obok London Colney. Był to wówczas duży i nowoczesny szpital specjalistyczny (zdrowie psychiczne i niepełnosprawność intelektualna). W szpitalu obowiązywał zakaz odwiedzania chorych przez dzieci do 18. roku życia – uważano, że mogą być zbyt przerażone „odmiennością” chorych. Powszechne było też przekonanie, że taka izolacja sprzyja również pacjentom – realizowano program tworzenia dla nich bezpiecznych, spokojnych przystani, w których nie odczują dyskryminacji. Simon Baron Cohen wcześnie stwierdził, że jest to zasada błędna[13].
Spotkał się z siostrą dopiero jako 22-letni absolwent New College w Oksfordzie. Zaczynając pracę w małym ośrodku dla autystycznych kilkunastolatków (w pobliżu miejsca pobytu Suzie), postanowił przede wszystkim przełamać własne psychiczne bariery, które pojawiły się w dzieciństwie – negatywne stereotypy osób niepełnosprawnych intelektualnie[13].
Odwiedzając chorą po 10 latach od ich rozstania bał się, że go nie rozpozna, że nie uda się ponownie nawiązać kontaktu. Stało się inaczej, mimo jej niemoty[b]. Pisał później, że szybko przestał dostrzegać jej niepełnosprawność, a Suzie stała się ponownie ważnym członkiem rodziny. Podjął starania o to, żeby dzieci mogły odwiedzać „odmiennych” członków swoich rodzin, znajdujących się w ośrodkach opieki i szpitalach. Jego własne dzieci (Sam[7], Kate i Robin) pokochały „ciocię Suzie”, przebywającą wówczas w Ely. Cieszyła się z ich odwiedzin – dużo się śmiała w swoim wózku inwalidzkim, gdy bawiły się przy niej w czasie spacerów w parku obok Pałacu Biskupiego[13].
Studia
Od 20. roku życia Simon Baron-Cohen konsekwentnie zdobywał wiedzę, umożliwiającą udzielanie pomocy osobom z zaburzeniami rozwojowymi. Stopnie naukowe uzyskał w latach[15]:
1988–1991 – wykładowca, a następnie starszy wykładowca psychologii rozwojowej w Instytucie Psychiatrii (Departments of Psychology and Child Psychiatry)
lecturer (1994), a następnie reader (1999) i profesor (2001) psychopatologii rozwojowej w Uniwersytecie w Cambridge (Departments of Psychiatry and Psychology)
teaching fellow psychologii doświadczalnej (1995), a następnie professorial fellow (2007) w Trinity College (Cambridge)
od 1999 – dyrektor Autism Research Centre (ARC) w University of Cambridge
od 2010 – graduate tutor w University of Cambridge (Department of Psychiatry)
W latach 1993–2017 był promotorem 34 prac doktorskich[15].
Tematyka badań naukowych
W Autism Research Centre (ARC) są realizowane liczne projekty badawcze[27], których głównymi obszarami są[28]:
1. Na wczesne rozpoznanie autyzmu dziecięcego i szybkie podjęcie interwencji pozwala obserwacja uwagi, z jaką noworodki i niemowlęta wpatrują się w oczy matki i śledzą zmiany kierunku jej spojrzenia (zob. teoria umysłu – system czytania umysłu, mechanizm współdzielenia uwagi, również rola reprezentacji enaktywnej). Brak takiego zachowania może być objawem ślepoty umysłu. W przypadkach starszych dzieci i dorosłych podstawowe badania diagnostyczne polegają na stosowaniu takich testów, jak Autism Spectrum Quotient (AQ), Empathy Quotient, Systemizing Quotient (SQ)[30][42] 2. Przyczyny wzrostu liczby diagnozowanych przypadków autyzmu (wykres dotyczy okresu 1993–2003) nie zostały dotychczas ostatecznie wyjaśnione[43]. Przypuszcza się, że istotną rolę odgrywa rozwój metod diagnostycznych i ich popularność. Nie potwierdzono związku rozwoju autyzmu z podawaniem MMR[44][45][46][47] (zob. Tiomersal i związek między autyzmem a szczepionką MMR). Obszerne badania epidemiologiczne wskazują konieczność uwzględniania potrzeb osób z ASD np. w prawodawstwie dot. warunków pracy i finansowania pomocy (ochrona zdrowia, edukacja)[48]. 3. Poza diagnostyką zaburzeń rozwoju z użyciem testów IQ, AQ, EQ i SQ[30][42] wykonywane są badania z użyciem funkcjonalnego obrazowania MRI, które pozwalają określać związek zdiagnozowanych zaburzeń z wyglądem traktogramów[40][49] (fig. 1[50]).
Baron-Cohen proponuje zastąpienie tych pejoratywnych określeń pojęciami dotyczącymi „odmiennego stylu poznawczego”, który może okazać się korzystny lub niekorzystny, zależnie od środowiska życia[d], np. pracy zawodowej wymagającej szybkiego spostrzegania szczegółów, bez względu na okoliczności, lub dużej umiejętności rozpoznawania intencji innych ludzi. Podobne propozycje były wcześniej omawiane przez Utę Frith, a następnie przywoływane w czasie dyskusji nt. teorii centralnej koherencji („centralnej spójności”)[52][53]. Uniknięciu nieprzewidywalnych zagrożeń, związanych z szybkimi zmianami warunków życia na Ziemi (np. z rozwojem społeczeństwa informacyjnego), może sprzyjać istnienie różnorodności stylów poznawczych[51]. Dotyczy to w pierwszej kolejności osób z autyzmem wysokofunkcjonującym i zespołem Aspergera[52][54].
1
2
1.Spektrum autystyczne obejmuje osoby wykazujące różne rodzaje zaburzeń, występujących również jako zespoły wielu zaburzeń o niedokładnie poznanej etiologii. Potrzebują one zróżnicowanej pomocy. Osoby z AS/HFA cechuje słaba centralna koherencja, lecz mają IQ przeciętny lub wyższy (w przypadku AS opóźniony jest rozwój językowy). Istnieją dane dowodzące, że AS/HFA jest silnie dziedziczny (istnieje związek między występowaniem autyzmu a Chromosomem 7)[52]. 2. Baron-Cohen i wsp. opracowali procedury określania ilorazów autyzmu (AQ), empatii (EQ) i systematyzacji (SQ) – zestawy testów dla dzieci i dorosłych, publikowanych m.in. na stronie internetowej[55]. Na podstawie wyników badań dużych grup osób dorosłych z rozpoznanymi zaburzeniami autystycznymi (AS/HFA) i osób „typowych” (kobiet i mężczyzn) zaproponował wyodrębnienie pięciu typów umysłu: E, B, S oraz „extremely E” i „extremely S” (B – od balance, równowaga)[42][56][57]. Wykazał, że mózgi kobiece są lepsze w zakresie empatii i komunikacji, mózgi mężczyzn – silniejsze w zrozumieniu i budowaniu systemów (komputery i maszyny, systemy polityczne, muzyka i in.), a autyzm jest przykładem skrajnego mózgu męskiego (ang. extreme male brain)[58]. Sformułował „teorię E-S” (Empathizing–systemizing theory(inne języki), w tym Extreme male brain theory)[59].
Dorobek Barona-Cohena obejmuje liczne prace naukowe i popularnonaukowe (w tym wystąpienia na konferencjach naukowych i innych spotkaniach[67]) W bazie PubMed znajduje się ponad 400 publikacji, których autorem lub współautorem jest Simon Baron-Cohen[68] (w books.google.pl – ok. 48 wyników[69]). Na stronie internetowej ARC zamieszczono listy siedmiu książek (wybranych spośród 16.) i dziesięciu artykułów naukowych (wybranych spośród 490.)[70]:
S. Baron–Cohen i wsp. (1985), Does the autistic child have a “theory of mind?” Cognition, 21, 37–46
S. Baron–Cohen i wsp. (2001), The ‘Reading the Mind in the Eyes’ Test Revised Version: Journal of Child Psychiatry and Psychiatry, 42, 241–252,
S. Baron-Cohen i wsp. (1999), Social intelligence in the normal and autistic brain: an fMRI study. European Journal of Neuroscience, 11, 1891–1898
S. Baron-Cohen i wsp. (2011), Why are Autism Spectrum Conditions more prevalent in males? PLOS Biology, 9, 1–10
M.V. Lombardo, E. Ashwin E, B. Auyeung, B. Chakrabarti, K. Taylor, G. Hackett, E.T. Bullmore, S. Baron-Cohen S (2012)
S. Baron-Cohen i wsp. (2015), Elevated fetal steroidogenic activity in autism, Molecular Psychiatry, 1–8
S. Baron-Cohen i wsp. (2005), Sex differences in the brain: implications for explaining autism, Science, 310, 819–823
J. van Honk, D. Schuttera, P. Bosa, A. Kruijtc, E. Lentjes, S. Baron-Cohen (2011), Testosterone administration impairs cognitive empathy in women depending on second-to-fourth digit ratio, Proceedings of the National Academy of Sciences of the USA, 108, 3448–3452
M-C. Lai, M. Lombardo, S. Baron-Cohen, S, (2013), Autism, The Lancet, 383(9920), 896–910
J.A. Nunn, L.J. Gregory, M. Brammer, S.C. Williams, D.M. Parslow, M.J. Morgan, R.G. Morris, E.T. Bullmore, S. Baron-Cohen, J.A. Gray (2002), Functional magnetic resonance imaging of synaesthesia, Nature Neuroscience, 5, 371–375
↑„Baron” nie oznacza tytułu szlacheckiego. Pochodzi od hebrajskiego imienia Baruch (anglicyzm). Jest współcześnie częścią dwuczłonowego nazwiska członków amerykańsko-brytyjskiej rodziny pochodzenia żydowskiego[2][3], zapisywanego jako „Baron Cohen” lub „Baron-Cohen”. W publikacjach na temat młodszego brata Simona – Asha(inne języki)[4] bywają używane obie wymienione formy (częściej bez łącznika). Podobnie bywa drukowane nazwisko ich kuzynów (Sacha[5] i Erran Baron Cohen(inne języki)[6]). Syn Simona Baron-Cohena jest znany jako Sam Baron[7]. Prawdopodobnie łącznik między oboma członami nazwiska pojawił się wskutek błędu, popełnionego w czasie druku pierwszego profesjonalnego artykułu Simona Barona Cohena. Autor pracy błędu nie sprostował[2].
↑Simon Baron Cohen pisał o tym wzruszającym spotkaniu[13]:
She was beautiful. She had the most amazing warm eyes, she had my mother’s big smile, she had long golden hair, and she sat in her wheel chair, beaming. She had no audible words, only some small phrases.
↑Uta Frith[19][20] – badaczka poznawczych i neurobiologicznych podstaw autyzmu, dysleksji i innych zaburzeń rozwojowych. Studiowała w Niemczech, na jednym z niewielu uniwersytetów, w których prowadzono kierunek psychologia eksperymentalna. Swoje zainteresowania psychologią eksperymentalną rozwijała pod naukową opieką neuropsychologów brytyjskich, Beate Hermelin(inne języki) i Neila O'Connora, współautorów książki pt. Psychological Experiments with Autistic Children (1970)[21]. Z zespołem współpracowników podjęła prace częściowo inspirowane wynikami badań szympansów (D. Premack, G. Woodruff, 1978[22]), związane z rozwijającą się wówczas teorią umysłu (zob. też neurony lustrzane, ślepota umysłu). Opublikowała m.in.:
1985 – Does the autistic child have a “theory of mind”? (z: S. Baron-Cohen, Alan M. Leslie(inne języki)), Cognition 21 (1):37-46 (1985)[23]
…osoby z AS/HFA niekoniecznie będą uważane za upośledzone w środowisku, gdzie ścisły umysł, zainteresowany wychwytywaniem drobnych szczegółów, jest zaletą. W świecie społecznym nie ma żadnych wielkich zysków płynących z posiadania takiego dobrego oka do postrzegania detali, jednak w świecie matematyki, wyliczania, przetwarzania danych, katalogowania, muzyki, językoznawstwa, rzemiosła, inżynierii czy nauki w ogóle, taka percepcja detali prowadzi raczej do sukcesu niż stwierdzenia o niepełnosprawności. W świecie biznesu, przykładowo, matematyczne uzdolnienia do szacowania ryzyka i zysku, w połączeniu z względnie niewielkim zainteresowaniem stanami emocjonalnymi podwładnych czy rywali, może oznaczać nieograniczone perspektywy.
↑Michael Gazzaniga nt. książki „The Science of Evil: On Empathy and the Origins of Cruelty”[62]:
"Horrific crimes usually freeze the mind, leaving only a desire for retribution. Simon Baron-Cohen has taken us beyond those mental inadequacies. In this book, proposing a new way to think about evil people and empathy, he has laid the scientific groundwork for a future and brighter science of understanding the dark side of the human condition."
Michael Gazzaniga, autor Ethical Brain, Tales from Both Sides of the Brain i in.
Daniel Goleman, autor Focus: The Hidden Driver of Excellence, Emotional Intelligence: Why It Can Matter More Than IQ, Hot to Help: When can empathy move us to action? i in.
↑ abcSimon Baron-Cohen: 'The Science of Evil' – Explaining “Evil” and Human Cruelty. [w:] Reprinted by arrangement with Basic Books, from “The Science of Evil” by Simon Baron-Cohen [on-line]. The New York Times Company, June 6, 2011. [dostęp 2018-02-27]. (ang.).
↑ abcCurriculum Vitae: Simon Baron-Cohen. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre, Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge [on-line]. ARC University of Cambridge, august 6, 2017. [dostęp 2018-02-13]. (ang.).
↑Current ARC Projects. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑Research Projects – Perception and Cognition. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑ abcResearch Projects – Screening and Diagnosis. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑Research Projects – Intervention. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑Oxytocin Inhalation Project. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre > Research Programmes [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑Daniel B. LeGoff, Gina Gómez de la Cuesta, GW Krauss, Simon Baron-Cohen: LEGO®-Based Therapy. Jessica Kingsley Publishers. ISBN 978-1-84905-537-6. Brak numerów stron w książce
↑Research Projects – Hormones. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-28)]. (ang.).
↑Research Projects – Genetics and Proteomics. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑Research Projects – Neuroscience. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑Research Projects – Synaesthesia. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑ abTiago Simas, Shayanti Chattopadhyay, Cindy Hagan, Prantik Kundu, Ameera Patel, Rosemary Holt, Dorothea Floris, Julia Graham, Cinly Ooi, Roger Tait, Michael Spencer, Simon Baron-Cohen, Barbara Sahakian, Ed Bullmore, Ian Goodyer, John Suckling. Semi-Metric Topology of the Connectome. „PLOS ONE”, s. 1-20, August 26, 2015. DOI: 10.1371/journal.pone.0136388. (ang.).; Conclusion: These encouraging results, in what we believe is the first application of semi-metric analysis to neuroimaging data, raise confidence in the methodology as potentially capable of detection and characterisation of a range of neurodevelopmental and psychiatric disorders.
↑Downloadable Tests. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre [on-line]. Department of Developmental Psychiatry, University of Cambridge. [dostęp 2018-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)]. (ang.).
↑Mechanizm empatii wg Barona-Cohena. [w:] fragment książki „Teoria zła o empatii i genezie okrucieństwa”, Smak Słowa, Sopot 2014 [on-line]. Simon Baron-Cohen: „Teoria zła o empatii i genezie okrucieństwa”, Smak Słowa, Sopot 2014. [dostęp 2018-02-21].
↑ abcCurriculum Vitae: Simon Baron-Cohen. [w:] Strona internetowa Autism Research Centre, Department of Developmental Psychiatry [on-line]. University of Cambridge. [dostęp 2018-02-11]. (ang.).