Kwalifikacje do Pucharu Świata w Rugby 2011 miały na celu wyłonienie męskich reprezentacji narodowych w rugby union, które wystąpiły w finałach tego turnieju.
Informacje ogólne
Turniej finałowy organizowanego przez IRBPucharu Świata odbył się w Nowej Zelandii w 2011 roku i wzięło w nim udział dwadzieścia drużyn. Dwanaście z nich zapewniło sobie automatyczny awans zajmując w swoich grupach na poprzednim turnieju zorganizowanym we Francji jedno z pierwszych trzech miejsc. W celu obsadzenia pozostałych ośmiu miejsc zostały zorganizowane kilkuetapowe eliminacje, oparte na turniejach regionalnych i wykorzystujące już istniejące rozgrywki, m.in. Puchar Narodów Europy i Asian Five Nations. Wolne miejsca zostały podzielone według następującego klucza geograficznego: Europie i Ameryce (Południowej wspólnie z Północną) przyznano po dwa miejsca, po jednym przydzielono Azji, Afryce oraz Oceanii. O ostatnie, dwudzieste miejsce rozegrany został baraż, w którym wzięły udział drużyny z czterech kontynentów (poza Oceanią), które wywalczyły takie prawo w kwalifikacjach regionalnych.
Decyzją IRB pozostawiono dwudziestozespołową obsadę turnieju finałowego, jednak po raz pierwszy – z uwagi na większą liczbę rozgrywanych corocznie spotkań – zwiększono liczbę automatycznych kwalifikantów do dwunastu[1][2]. O pozostałe osiem miejsc rywalizowało osiemdziesiąt reprezentacji z pięciu zamieszkanych kontynentów, które w sumie rozegrały 184 mecze[3][4].
Awans do turnieju głównego Pucharu Świata jako Afryka 1 uzyskał zwycięzca Pucharu Afryki edycji 2008–2009, zaś druga drużyna tego turnieju otrzymała prawo występu w barażu.
Poprzedzone fazą kwalifikacyjną główne zawody zostały rozegrane w formie czterech trzyzespołowych grup rozgrywających spotkania systemem kołowym. Zwycięzcy grup uzyskali awans do turnieju finałowego, którego triumfator został mistrzem Afryki i bezpośrednio awansował do Pucharu Świata. W pierwszym spotkaniu półfinałowym zawodnicy z Wybrzeża Kości Słoniowej wywalczyli remis, jednak w drugim wyraźnie ulegli Namibijczykom, Tunezyjczycy zaś dwukrotnie wysoko pokonali reprezentantów Ugandy[5][6]. Finałowy dwumecz na swoją korzyść rozstrzygnęła Namibia, bezpośrednio kwalifikując się do Pucharu Świata 2011, drużyna Tunezji uzyskała zaś szansę występu w barażach[7][8].
Ameryka
Kwalifikacje w tym regionie rozpoczęły się turniejami NAWIRA Championship 2008 oraz CONSUR B 2008 odpowiednio dla drużyn zrzeszonych w NAWIRA i CONSUR. Ich triumfatorzy zagrali ze sobą o prawo gry w turnieju CONSUR A 2009. Zwycięzca dwumeczu pomiędzy USA a Kanadą uzyskał bezpośredni awans jako Ameryka 1, przegrany z tego meczu natomiast zmierzył się ze najlepszym spośród walczących w kwalifikacjach zespołem turnieju CONSUR A 2009. Zwycięzca tego dwumeczu awansował do turnieju głównego jako Ameryka 2, pokonany zaś otrzymał szansę gry w barażu.
Turniej na Karaibach rozpoczął kwalifikacje do Pucharu Świata 2011[9]. Jego triumfatorzy – reprezentacja Trynidadu i Tobago[10] – oraz zwycięzcy CONSUR B 2008, Brazylijczycy[11], zmierzyli się następnie w dwumeczu o awans do CONSUR A 2009[12]. W obydwu spotkaniach lepsi okazali się zawodnicy z Ameryki Południowej[13][14].
Dwumecz pomiędzy Kanadą a USA odbył się w dniach 4 i 11 lipca 2009 roku. W obu spotkaniach górą byli gospodarze – po sześciopunktowym zwycięstwie Amerykanów[15] Kanadyjczycy wygrali różnicą dwudziestu trzech punktów zyskując tym samym bezpośredni awans do grupy A Pucharu Świata[16].
Amerykanie zmierzyli się następnie w dwumeczu ze Urugwajem[19], który okazał się najlepszy spośród trzech walczących o awans zespołów w CONSUR A 2009[20]. Oba mecze rozstrzygnęli na swą korzyść reprezentanci USA i jako Ameryka 2 zapewnili sobie miejsce w grupie C nowozelandzkiego turnieju, Urugwajczycy trafili natomiast do barażu[21][22].
Bezpośredni awans jako Azja 1 uzyskał triumfator Asian Five Nations 2010. Druga drużyna tego turnieju wystąpiła natomiast w barażu o dwudzieste miejsce. System awansów między dywizjami umożliwiał walkę o premiowane kwalifikacją miejsca również zespołom z niższych dywizji tych rozgrywek[25][26][27]. W zawodach triumfowała faworyzowana Japonia awansując tym samym do Pucharu Świata 2015, zawodnicy z Kazachstanu trafili natomiast do barażu[28].
Europa
Bezpośredni awans (jako Europa 1 i Europa 2) uzyskały dwie czołowe drużyny z Dywizji 1APucharu Narodów Europy 2008–2010. Trzecia drużyna tych zawodów zagrała w meczu o udział w barażach o dwudzieste miejsce ze wygranym fazy play-off pomiędzy zwycięzcami niższych dywizji Pucharu Narodów Europy.
Na dwa spotkania przed zakończeniem rozgrywek Dywizji 1A awans do Pucharu Świata zapewniły sobie Gruzja[29] i Rosja[30]. W bezpośrednim pojedynku lepsi okazali się Gruzini, którzy tym samym trafili do grupy B, Rosjanie zaś dołączyli do grupy C[31].
Faza play-off dla triumfatorów niższych dywizji PNE rozpoczęła się wygraną Izraelczyków nad Słoweńcami w pierwszym w historii tego kraju transmitowanym „na żywo” meczu[32], jego zwycięzcy nie sprostali jednak w kolejnym spotkaniu Litwinom[33]. Ci z kolei pokonali następnie wyżej notowanych Holendrów[34], a w kolejnej rundzie ulegli Ukraińcom, którzy przeszli do ostatniej rundy obejmującej dwumecz z trzecimi w najwyższej klasie rozgrywkowej Rumunami[35]. W obydwu spotkaniach wyraźnie lepsza była Rumunia, która tym samym awansowała do międzykontynentalnego barażu[36][37].
Jako Oceania 1 zagrał zwycięzca dwumeczu pomiędzy Samoańczykami a triumfatorem Oceania Cup 2009. Turniej ten na swoją korzyść rozstrzygnęli reprezentanci Papui-Nowej Gwinei uzyskując prawo do gry o miejsce w grupie D Pucharu Świata[15][40]. W pierwszym spotkaniu Samoańczycy zdobyli ponad sto punktów[41], drugie spotkanie wygrali zaś różnicą ponad sześćdziesięciu punktów[42].
W barażu o ostatnie, dwudzieste miejsce na Pucharze Świata zagrały cztery drużyny – najlepsze z tych, które nie uzyskały dotąd kwalifikacji – z czterech kontynentów poza Oceanią. Zwycięzca europejskiego play-off zagrał z drugą drużyną z Afryki, a przegrany z amerykańskiego meczu play-off spotkał się z drugą drużyną Asian Five Nations 2014. Runda półfinałowa rozegrana była w formie jednego meczu na boisku drużyny, która zajmowała wyższą lokatę w rankingu IRB, finał barażu odbył się natomiast w formie dwumeczu[45].
W półfinałach wysokie zwycięstwa odnieśli gospodarze[46]. Pierwszy mecz finałowy rozegrany w Montevideo zakończył się remisem[47], w rewanżu wyraźnie lepsi okazali się jednak Rumuni zyskując tym samym miejsce w grupie B[48].
