Otwarte Mistrzostwa Europy Par Open w brydżu sportowym (ang. European Open Bridge Championships – Open Par) – zawody par brydżowych w kategorii open, w których startować mogą zawodnicy ze wszystkich krajów (nie tylko europejskich) bez ograniczenia liczby zawodników z jednego kraju.

Otwarte Mistrzostwa Europy Par Open (OME-PO) obecnie wchodzą w skład Otwartych mistrzostw Europy.

Poprzednikiem tych zawodów były Mistrzostwa Europy Par Open (European Open Pairs Championship), których 11 edycji było zorganizowanych w latach 1976–2001, przy czym w latach 1989–2001 zawody te były organizowane razem z Mistrzostwami Europy par seniorów.

OME-PO odbywają się w latach nieparzystych. W latach parzystych odbywają się Drużynowe mistrzostwa Europy. Zawody zostały wpisane do kalendarza EBL od roku 2003 dzięki staraniom ówczesnego Prezydenta EBL Gianarrigo Rona^[1][2].

• W Otwartych Mistrzostwach Europy Par Open w brydżu sportowym może wziąć udział dowolna liczba par;
• W parze mogą występować zawodnicy z różnych krajów (nie tylko europejskich);
• Nie ma ograniczenia liczby zawodników z jednego kraju;
• Zwycięzcy zawodów otrzymują złoty medal oraz tytuł Mistrza Europy;
• Para, która zdobyła 2 miejsce otrzymuje srebrny medal;
• Para, która zdobyła 3 miejsce otrzymuje brązowy medal.

Poniższa tabela pokazuje zdobycze medalowe poszczególnych krajów. Uwzględnione są wszystkie zawody – zarówno edycje 1–11 (Mistrzostwa Europy Par Open przed włączeniem do Otwartych Mistrzostw Europy), jak i edycje od numeru 12 (po włączeniu do OME).

Jeśli w parze, która zdobyła medal byli zawodnicy z różnych krajów, to każdemu z krajów zostaje przyznany medal.

Po najechaniu kursorem nad liczbę medali wyświetli się wykaz zawodów (następna tabela), na których te medale zostały zdobyte.

Otwarte Mistrzostwa Europy. Mistrzostwa Europy. Pary Open. Podsumowanie medalowe (stan na: 29 czerwca 2013, edycje 1..17)
F	Kraj	Złotych	Srebrnych	Brązowych
	Anglia	_00_02_01_Anglia	2	1
	Austria	_00_01_00_Austria	1
	Bułgaria	_01_00_01_Bułgaria1		1
	Francja	_06_03_02_Francja6	3	2
	Holandia	_00_02_02_Holandia	2	2
	Izrael	_00_02_00_Izrael	2
	Niemcy	_01_00_02_Niemcy1		2
	Norwegia	_00_00_01_Norwegia		1
	Polska	_07_01_03_Polska7	1	3
	Szwecja	_01_02_01_Szwecja1	2	1
	USA	_02_01_00_USA2	1
	Włochy	_00_04_04_Włochy	4	4
Razem		18	18	17

Poniższa tabela zawiera medalowe pozycje Mistrzostw Europy Par Open (edycje 1–11) jak i Otwartych Mistrzostw Europy Par Open (edycje od 12).

Otwarte Mistrzostwa Europy. Pary. Kategoria Open. (stan na: 29 czerwca 2013, edycje 1–17)
Lp	M	Zespół i skład
17:	2013, 06-15..29, Ostenda, (Belgia), 280 par[3]
	1	Sabine Auken - Roy Welland
	2	Jan Jansma - Zia Mahmood
	3	: Nils Kåre Kvangraven - Terje Lie
16:	2011, 06-17..07-02, Poznań, (Polska), 323 pary[4]
	1	: Artur Guła – Mikołaj Taczewski
	2	: Eldad Ginosar – Ron Pachtman
	3	: Krzysztof Buras – Grzegorz Narkiewicz
15:	2009, 06.12–27, San Remo, (Włochy), 303 pary[5]
	1	: Björn Fallenius – Peter Fredin
	2	: Krzysztof Jassem – Krzysztof Martens
	3	: Sjoert Brink – Bas Drijver
14:	2007, 06.15–30, Antalya, (Turcja), 295 par[6]
	1	: Wiktor Aronow – Julian Stefanow
	2	Artur Malinowski – Nicklas Sandqvist
	3	: Władimir Maraszew – Iwan Conczew
13:	2003, 06-16..07-02, Arona, (Hiszpania), 208 par[7]
	1	: Apolinary Kowalski – Piotr Tuszyński
	2	: Stelio Di Bello – Furio Di Bello
	3	: Tom Townsend – David Gold
12:	2003, 06.14–28, Mentona, (Francja), 340 par[8]
	1	: Jeff Meckstroth – Eric Rodwell
	2	: Dawid Birman – Amir Lewin
	3	: Paul Chemla – Phillipe Cronier
11:	2001, 03.19–24, Sorento, (Włochy), 313 par[9]
	1	: Jarosław Cieślak – Jan Moszyński
	2	: Leandro Burgay – Carlo Mariani
	3	: Dano De Falco – Guido Ferraro
10:	1999, 03.15–20, Warszawa, (Polska), 402 par[10]
	1	: Paul Chemla – Alain Levy
	2	: Norberto Bocchi – Giorgio Duboin
	3	: Apolinary Kowalski – Jacek Romański
9:	1997, 03.17–22, Haga, (Holandia), 301 par[11]
	1	: Roman Kierznowski – Krzysztof Łukaszewicz
	2	: Michel Abécassis – Jean-Christophe Quantin
	3	: Peter Fredin – Magnus Lindkvist
8:	1995, 03.21–26, Rzym, (Włochy), 292 par[12]
	1	: Piotr Gawryś – Krzysztof Lasocki
	2	: Paul Hackett – Tony Terlow
	3	: Maurizio Pattacini – Antonio Sementa
7:	1993, 03.19–21, Bielefeld, (Niemcy), 346 par[13]
	1	: Michel Abécassis – Jean-Christophe Quantin
	2	: Jean-Paul Meyer – Francois Stretz
	3	: Carol van Oppen – Maximiliaan Johannes Rebattu
6:	1991, Montecatini, (Włochy), 109 par[14]
	1	: Michel Abécassis – Jean-Christophe Quantin
	2	: Tjerk Sjoerds – Pieter Bas Wintermans
	3	: Alain Levy – Herve Mouiel
5:	1989, 03.17–19, Salsomaggiore, (Włochy), 200 par[15]
	1	: Marcin Leśniewski – Tomasz Przybora
	2	: Giancarlo Astore – Massimo Lanzarotti
	3	: Nedju Buchlev – Berthold Engel
4:	1987, Paryż, (Francja), 224 par[16]
	1	: Jean-Paul Meyer – M Le Royer
	2	: Philippe Cronier – Michel Lebel
	3	: Mario Di Maio – Enrico Longinotti
3:	1985, Monte Carlo, (Monako)[17]
	1	: Paul Chemla – Michel Perron
	2	: Jan Fucik – Franz Terraneo
	3	: Andrea Buratti – Antonio Mortarotti
2:	1980, 05-03..10, Monte Carlo, (Monako), 128 par[18]
	1	: Marek Kudła - Andrzej Milde
	2	: Bjorn Axelsen – Gunnar Hallberg
	3	: Helmut Hausler – Peter Splettstosser
1:	1976, 12.11–18, Cannes, (Francja), 82 pary[19]
	1	: Paul Chemla – Michel Lebel
	2	: Bjorn Axelsen – Jim Nielsen
	3	: Janusz Łunis – Cezary Szadkowski

• Otwarte mistrzostwa Europy w brydżu sportowym
• Drużynowe mistrzostwa Europy w brydżu sportowym

• Oficjalna strona Europejskiej Ligi Brydżowej. [dostęp 2012-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-05)]. (ang.).