Kompozycja otwarta – rodzaj kompozycji polegający na pozostawieniu odbiorcy dzieła sztuki pola do interpretacji. Jest to układ specyficznej relacji między elementami kompozycji, poruszający wyobraźnię, sugerujący coś, co jest poza nim. Kompozycja taka zmusza odbiorcę do dopełniania, inicjując indywidualny proces współtworzenia. Przekracza tym samym ramy tradycyjnej, pełnej, zamkniętej formy.
Inicjuje wyobraźnię dla zbudowania szerszego obrazu, sugeruje coś, co swoją przestrzenią wykracza poza faktyczne ramy dzieła, tworzy gotowość do nawiązania relacji z otoczeniem, a nawet je zawłaszcza. Pojawia się w końcu XVIII wieku wraz z początkami modernizmu.
Przykład kompozycji otwartej w malarstwie stanowią NenufaryClaude'a Moneta (1916, The National Museum of Western Art, Tokio), a w rzeźbie – NierozpoznaniMagdaleny Abakanowicz (2002, park na Cytadeli w Poznaniu).
Heinricha Wölfflina: Podstawowe pojęcia historii sztuki. Gdańsk: Słowo/Obraz Terytoria, 2006. ISBN 83-7453-672-1. Brak numerów stron w książce
Oskar Hansen: Ku formie otwartej. Warszawa: Fundacja Galerii Foksal, Revolver (Frankfurt), Muzeum ASP, 2005. ISBN 83-89302-07-1. Brak numerów stron w książce
Umberto Eco: Dzieło otwarte. Warszawa: W.A.B., 2008. ISBN 978-83-7414-484-1. Brak numerów stron w książce