Okręty podwodne typu UB I – niemieckie małe okręty podwodne z okresu I wojny światowej. Okręty tego typu uzbrojone były w dwie wyrzutnie torpedowe i karabin maszynowy kalibru 8 mm. W latach 1914–1915 zbudowano dla marynarki niemieckiej 17 jednostek tego typu (UB-1 do UB-8 przez stocznię Germaniawerft i UB-9 do UB-17 przez stocznię Weser) oraz trzy dalsze dla marynarki Austro-Węgier.
Okręty typu UB I były małymi jednokadłubowymi jednostkami przeznaczonymi do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji. Wymogiem przy ich projektowaniu była możliwość transportu koleją, dzięki temu część została przetransportowana nad Adriatyk, gdzie operowały z baz austriackich. W praktyce miały niewielkie możliwości bojowe, a ich niedostatkami była mała prędkość i słaba manewrowość[1]. Mogły zanurzyć się do głębokości 50 m, czas przejścia w zanurzenie wynosił 33 sekundy[2].
UB-10, 12, 16 i 17 zostały w 1918 roku przebudowane na podwodne stawiacze min – wyrzutnie torped zastąpiono przez 4 wyrzutnie min (przenosiły 8 min), przy tym przedłużono kadłub do 32 m i wyporność wzrosła do 147/161 t[2].
Służba
UB-7, 8, 9 i 14 operowały na Adriatyku z baz austriackich, będąc fikcyjnie przyjęte do służby marynarki austro-węgierskiej, pod numerami U-7, 8, 9 i 26 (było to spowodowane tym, że Niemcy początkowo nie były oficjalnie w stanie wojny z Włochami). Pod koniec 1916 roku powróciły pod niemiecką banderę. UB-8 został później przekazany Bułgarii pod nazwą „Podwodnik nr 18”[2].
1 kwietnia 1915 roku Austro-Węgry zamówiły pięć okrętów podwodnych tego typu, z czego dwa pierwsze, UB-1 i UB-15, weszły początkowo do służby niemieckiej i operowały na Adriatyku z niemieckimi załogami do czerwca–lipca 1915 roku, kiedy zostały przejęte przez Austro-Węgry, jako (odpowiednio) U-10 i U-11. Dalsze trzy U-15, 16 i 17, zostały dostarczone bezpośrednio Austro-Węgrom.
Skrócone losy
UB-1 – przekazany Austro-Węgrom jako U-10, uszkodzony 4 czerwca 1915 r., po czym wycofany w 1918 r.
U-16(inne języki) – staranowany 17 października 1916 r. przez frachtowiec „Borminda”, po storpedowaniu eskortującego go włoskiego niszczyciela „Nembo”[2]
Robert Gardiner (red.): Conway's All the World's Fighting Ships: 1906-1921, US Naval Institute Press, Annapolis, 1985, ISBN 0-87021-907-3, s. 180, 343.
J.W. Apalkow (Ю.В. Апальков): WMS Germanii 1914-1918 gg. (ВМС Германии 1914—1918 гг.), seria Morskaja Kollekcja 3/1996.