Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Ręcznej Mężczyzn 2011 miały na celu wyłonienie męskich reprezentacji narodowych w piłce ręcznej, które wystąpiły w finałach tego turnieju.
Informacje ogólne
Turniej finałowy organizowanych przez IHFmistrzostw świata odbył się w Szwecji w styczniu 2011 roku i wzięły w nim udział dwadzieścia cztery drużyny. Automatycznie do mistrzostw zakwalifikowała się reprezentacja Francji jako mistrz świata z 2009 i Szwecja jako organizator imprezy. O pozostałe 22 miejsca odbywały się kontynentalne kwalifikacje. Wolne miejsca zostały podzielone według następującego klucza geograficznego: Europie przydzielono 12 miejsc, Ameryce (Południowej wspólnie z Północną), Azji i Afryce przyznano po trzy miejsca, a jedno Oceanii[1].
Chęć udziału w mistrzostwach świata wyraziło 39 europejskich federacji piłki ręcznej. Szesnaście z tych drużyn uczestniczyło w turnieju głównym ME, którego medaliści uzyskiwali bezpośredni awans, pozostałe 23 natomiast, podzielone na siedem grup (pięć po trzy zespoły i dwa z czterema drużynami), rozgrywały turniej o siedem miejsc uprawniających do udziału w fazie play-off. Zwycięzcy grup, a także jedenaście drużyn, które nie uzyskały awansu z mistrzostw kontynentu, podzielone na dziewięć par rozegrały pomiędzy sobą dwumecze o awans do turnieju głównego mistrzostw świata[2][3].
Kwalifikację na mistrzostwa świata uzyskały trzy najlepsze, prócz Francji i Szwecji, które miały już zapewniony awans, drużyny Mistrzostw Europy 2010, które odbyły się w dniach 19-31 stycznia 2010 roku w Austrii. W związku ze zwycięstwem Francuzów uzyskały ją drużyny z miejsc 2–4: Chorwacja, Islandia i Polska[3][34].
Europejski turniej eliminacyjny – faza play-off
W tej fazie rozgrywek wzięło udział osiemnaście reprezentacji narodowych – jedenaście drużyn uczestniczących w mistrzostwach kontynentu, które dotychczas nie uzyskały awansu, oraz siedmiu zwycięzców grup w fazie grupowej eliminacji. Losowanie dziewięciu par odbyło się w Wiener Stadthalle 31 stycznia 2010 roku[3][35]. Spotkania odbyły się w dniach 12-20 czerwca 2010, a awans do mistrzostw świata zapewnili sobie zwycięzcy dwumeczów: Austria, Norwegia, Węgry, Niemcy, Słowacja, Serbia, Rumunia, Dania i Hiszpania[36][37].
Turniejem kwalifikacyjnym w Afryce były mistrzostwa tego kontynentu, które odbyły się w dniach 10-21 lutego 2010 roku w Egipcie. Awans na mistrzostwa świata uzyskali jego medaliści: Tunezja, Egipt i Algieria[56][57].
Turniejem kwalifikacyjnym w Azji były mistrzostwa tego kontynentu, które odbyły się w dniach 6-19 lutego 2010 roku w Bejrucie. Awans na mistrzostwa świata uzyskali jego medaliści: Korea Południowa, Bahrajn i Japonia[58][59].
Pierwszą rundą amerykańskich eliminacji były mistrzostwa kontynentu 1 Dywizji, które odbyły się od 3–7 listopada 2009 roku w Dominikanie. Dwie pierwsze drużyny z tego turnieju awansowały do turnieju głównego mistrzostw Ameryki 2010[60][61], którego medaliści otrzymywali prawo gry w mistrzostwach świata[62][63]. Pierwsze trzy miejsca na rozegranym w Santiago 22–26 czerwca 2010 roku turnieju zajęły reprezentacje Argentyny, Brazylii i Chile uzyskując tym samym awans na mistrzostwa świata[64].
Awans na mistrzostwa świata uzyskiwał zwycięzca Pucharu Narodów Oceanii, który odbył się w Nowej Zelandii w dniach 8–10 maja 2010 roku. W turnieju zwyciężyła Australia dwukrotnie wysoko pokonując zarówno Nową Zelandię, jak i Wyspy Cooka[65][66][67].
